Η Εύα σηκώθηκε πρωί πρωί για να προλάβει το λεωφορείο τον εφτάμιση. Φόρεσε το εφαρμοστό της μαύρο τζιν ενώ από πάνω έβαλε το τζιν της πουκάμισο με ένα κόκκινο πλεκτό φούτερ. Ήταν από τα αγαπημένα της, της το χε πάρει η Αντιγόνη στα γενέθλια που είχε κάνει αρχές Νοεμβρίου. Ναι καλά καταλάβατε η Εύα ήταν σκορπιός με ωροσκόπο τοξότη. Έβαλε τα αθλητικά της και παίρνοντας την τσάντα ώμου που είχε για τα βιβλία κατέβηκε στην κουζίνα. Ζέστανε καφέ το βάλε σένα θερμός που είχε πήρε και τα κλειδιά και έφυγε.
Πάλι καλά που το λεωφορείο δεν είχε καθυστερήσει και έφτασε στην ώρα της. Αν και η καγκελόπορτα ήταν ανοιχτή η ενδιάμεση ήταν κλειστή όπως και τα φώτα. Πρίν προλάβει να μπει την σταμάτησε ένα χέρι. Ήταν ο Γιάννης.....
Την τράβηξε προς το μέρος του κάτι πήγε να πει αλλά στην συνέχεια το μετάνιωσε.
< Καλημέρα και σε σένα ομορφιά μου> της είπε κλείνοντας της τον δρόμο.
<Κοίτα αγάπη μου το ξέρω πως δε φέρθηκα σωστά αλλά χθες ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα και..... δίστασε προσπάθησε να βρει τις λέξεις, τίναξε το μαλλί της προς τα πίσω. Ακούμπησε τα δάχτυλα της πάνω στο στήθος του χωρίς να τον κοιτάει και πήρε πάλι τον λόγο.
<Εγώ απλά.... ξανά δίστασε.
<Καλά είσαι χαζό τώρα δε με πείραξε καθόλου. Ξέρω πως ο κύριος Ανδρέας σε έχει σε στενό μαρκάρισμα>. Έτσι τον φώναζε τον πατέρα της μετά από το σκηνικό που είχε γίνει στο νοσοκομείο.
Σήκωσε το βλέμμα της και χαμογέλασε πονηρά.
<Τώρα κατάλαβα γιατί σε έχω ερωτευτεί τόσο πολύ> του είπε χασκογελώντας σιγανά.
<Α ναι γιατί;> την ρώτησε.
<Είναι μυστικό>ξανά χαμογέλασε.
<Μυστικό> έκανε επιφωνηματικά.
Εκείνη έγνεψε καταφατικά το κεφάλι της.
< Είσαι για φάγωμα το ξέρεις> της είπε και έκανε μια απότομη κίνηση να την φιλήσει στο λαιμό. Από τραβήχτηκε προς τα πίσω γελώντας.
<Έχουμε μάθημα αγαπητέ μου φαντάζομαι το ξέρεις σωστά>
<Κάτι έχει πάρει το αυτί μου αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος> της είπε και την έπιασε από την μέση για να την κατευθύνει μέσα στο σχολείο. Άνοιξαν την πόρτα, δεν ακουγόταν το παραμικρό ώσπου......
<Έκπληξη> φώναξαν με ενθουσιασμό όλοι οι συμμαθητές τους.
<Τι είναι αυτό;> ρώτησε τον Γιάννη.
<Το μωράκι μου είναι περήφανο στα αυτιά μαλλον. Έκπληξη τι δε κατάλαβες. Είναι για το καλωσόρισμα. Της είπε.
<Εσύ το οργάνωσες;> τον ρώτησε ξανά.
<Κοίτα εγώ έθεσα την ιδέα ως μέλους του δεκαπενταμελούς που ήμουν και..... Δεν πρόλαβε να μιλήσει και η Εύα έπεσε με φόρα πάνω του και άρχισε να τον φιλάει. <Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ πολύ, πολύ, πολύ και.... Τους διέκοψε ο Παύλος.
<Εμείς δεν έχουμε αγκαλιά κουμπαρούλα;> την ρώτησε. Φυσικά και την φώναζε κουμπαρούλα καθώς με τον Γιάννη είχαν κανονίσει πως κάποια στιγμή θα τους πάντρευε εκείνος.
<Φυσικά πως παρέλειψα>είπε και τον αγκάλιασε.
Όλα ήταν πολύ ωραία. Τα παιδιά είχαν φτιάξει μεγάλα πανό που έγραφαν 'Καλώς ήρθες'. Οι φίλοι της ήταν όλοι εκεί και φυσικά και ο Νεκτάριος που τον πάτε αυτόν. Εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να της κλείνει το μάτι πονηρά και να της χαμογελάει με νόημα.
