Την είδε γεμάτη στα αίματα. Πραγματικά είχε τρομάξει. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
<Γιάννη το παιδί μας. Το παιδάκι μας Γιάννη>του είπε κλαίγοντας και μετά ένιωσε μια ζαλάδα. Μια ζαλάδα που την έριξε πάνω του.
<Εύα μου σε παρακαλώ. Όλα θα πάνε καλά. Περίμενε λίγο ακόμα μην κλείσεις τα μάτια σου ακόμα μωρό μου>. Την άρπαξε στα χέρια του και την μετέφερε μέσα στο αυτοκίνητο του. Έτρεξε γρήγορα στο σπίτι και πήρε τα κλειδιά. Ξανά πήγε στο αυτοκίνητο και έβαλε μπρος. Η Εύα καθόταν δίπλα στο κάθισμα του συνοδηγού με τυλιγμένα τα πόδια βγάζοντας μικρές πότε και μεγάλες άλλοτε κραυγές πόνου.
<Κρατήσου Εύα μου φτάνουμε. Κρατήσου μωρό μου. Για το παιδί μας για μας>. Τα μάτια της πρσπαθούσαν να τον κοιτάξουν ώσπου ένα φρενάρισμα την έκανε να τρανταχτεί και μετά ένα χέρι την τράβηξε βγάζοντας την από το αυτοκίνητο. Ο Γιάννης την σήκωσε στα χέρια του. Μπήκαν γρήγορα στο νοσοκομείο. Οι φωνές που ακουγόντουσαν ήταν δυνατές. Κάποια στιγμή ακούμπησε πάνω σε ένα κρεβάτι και μετά σκοτάδι και μετά το απόλυτο σκοτάδι.
Το σώμα της το ένιωθε βαρύ όπως και τα μάτια της. Σιγά σιγά άρχισε να τρεμοπαίζει τα βλέφαρα της. Μποστά της είδε μία νοσοκόμα να της ρυθμίζει τον όρο της χαμογέλασε για λίγο και μετά ξανά έκλεισε τα μάτια της.
Ξύπνησε αργά το μεσημέρι.
<Γιάννη>ψιθύρισε το όνομα του και εκείνος εμφανίστηκε μπρος της.
<Εύα μου. Αγάπη μου ξύπνησες>της χαϊδέψε το πρόσωπο και της σκούπισε τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να βρέξουν τα ροδαλά της μάγουλα.
<Σςςς μην μου κλαίς κορίτσι μου άλλο>την παρακάλεσε χαϊδεύοντας την απαλά στο κούτελο.
<Το μωρό μας. Που είναι το μωράκι μας Γιάννη; Είναι καλά;>τον ρώτησε αναστατωμένη και σηκώθηκε για λίγο στο κρεβάτι.
<Μια χαρά είναι το μωράκι σας κυρία Κρητικού μην αγχώνεστε>ακούστηκε η φωνή του γιατρού.
Τουλάχιστον αυτός είναι μεγάλος. Σκέφτηκε ο Γιάννης και αμέσως η Εύα τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη καθώς κατάλαβε την σκέψη του.
<Το μωράκι σας είναι υγιέστατο. Όσο για το αίμα σε πολλές εγκυμοσύνες συμβαίνει τους πρώτους μήνες>
<Σας ευχαριστούμε γιατρέ. Σας ευχαριστούμε πολύ>του είπε η Εύα και του χαμογέλασε.
Ο γιατρός έφυγε.
<Πότε θα σταματήσεις να χαμογελάς στους ξένους γιατρούς;>την ρώτησε κάπως νευρικά.
<Γιατί είναι τόσο κακο; Δεν μπορώ να καταλάβω;>του παραπονέθηκε ναζιάρικα.
<Γιατί άμα συνεχίσεις να χαμογελάς θα αρχίσει να σε ερωτεύεται όλος ο αντρικό πληθυσμός της ιατρικής>της έστειλε ένα ειρωνικό χαμόγελο.
<Κανένας δε θα με ερωτευτεί όπως εσύ μωράκι μου μην μου φοβάσαι>τον κοίταξε με ένα βλέμμα λαχταράς και εκείνος την φίλησε γλυκά.
<Όταν είδα το αίμα τρόμαξα Γιάννη. Νόμιζα πως θα έχανα το παιδάκι μας. Νόμιζα πως δεν θα το έπαιρνα στην αγκαλιά μου>. Από τα μάτια της έτρεξαν δάκρυα που συγκίνησαν και εκείνον. Πήρε το χέρι της και το έσφιξε πάνω του.
<Όλα καλά πήγαν όμως τελικά από ότι είδες. Και εμείς σε λίγο καιρό θα γίνουμε γονείς. Για άλλη μια φορά>
Την κοίταξε παθιασμένα στα μάτια.
<Για πάντα μαζί;>την ρώτησε σιγανά σαν να μην ήξερε.
<Για πάντα μαζί>του απάντησε εκείνη και χώθηκε στην αγκαλιά του.
