Τα μάτια της ήταν απέναντι από τα δικά του γιατί πολύ απλά ήταν σε αντίπαλες ομάδες. Το σαγηνευτικό του βλέμμα την είχε κάνει να ξεχάσει ότι έπαιζε βόλεϋ. Το μόνο που δεν έβλεπε ήταν η μπάλα. Γιατί τα μάτια του είχαν την καλύτερη θέα. Ακόμα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως είχαν έρθει τόσο κοντά,πως της μίλησε πως το ένα έφερε το άλλο.
Η Μαριάννα δε θα την πίστευε. Η Μαριάννα και η μοναδική της φίλη που ήξερε πως αισθανόταν πράγματα για το Γιάννη. Ααα και ο Νεκτάριος που δεν άφηνε να πέσει τίποτα κάτω. Ξαφνικά συγκέντρωσε το μυαλό της στο παιχνίδι καθώς είχε αφαιρεθεί.
"Αουτς!!" έβγαλε μια πνιχτη κραυγή και ολοι σταμάτησαν. Η μπάλα είχε γυρίσει τα δάχτυλα της και πονούσε πολύ. Ο Γιάννης έτρεξε γρήγορα κοντά της και έσκυψε δίπλα της αφού και εκείνη είχε σκύψει από τον πόνο.
"Γαμωτο μου είμαι τόσο μαλακας. Συγγνώμη ρε Εύα, εγώ φταίω" της είπε κατηγορώντας τον εαυτό του φωνάζοντας τώρα πια και αμέσως τη βοήθησε να στηριχτεί πάνω του.
Η Εύα προσπαθούσε να τον ηρεμήσει αλλά πονούσε και εκείνη πολύ. Ώστε λοιπόν πάλι με δικιά του πρωτοβουλία φτάσανε σε απόσταση αναπνοής.
"Χαλάλι σου αφού έγινε αιτία να μικρύνει η μεταξύ μας απόσταση" είπε εκείνη και του πρόσφερε ένα από τα μεγαλύτερα χαμόγελα της.
"Εξάλλου είμαι καλά"
Η επόμενη ώρα είχε ξεκινήσει αλλά εκείνη περίμενε μαζί του καθισμένη στα τραπεζάκια να έρθουν να την πάρουν. Η πρωτοβουλία όπως πάντα δικιά του και εκείνη χαρούμενη που τον έβλεπε να παίρνει πρωτοβουλίες.
"Δε χρειάζεται να κάτσεις μαζί μου άλλο αλήθεια μπορείς να πας στο μάθημα σου, μη χάσεις και συ την ώρα σου, οι απουσίες σας αυτή τη χρονιά είναι τόσο σημαντικές και...." πήγε να σταματήσει μα την σταμάτησε βάζοντας τα δάχτυλά του μπροστά. Τα μάτια του καρφώθηκαν με δύναμη πάνω της και τότε αισθάνθηκε ένα κύμα ευτυχίας να την διακατέχει. Χαϊδέψε το μάγουλο της και την έκανε να ριγώσει ενώ ανάγκασε το μικρό της προσωπάκι να τον κοιτάξει.
"Εγώ πάλι πιστεύω πως με χρειάζεσαι, με χρειάζεσαι όπως σε χρειάζομαι και γω εκτός και αν...."
"Μη πεις τίποτα άλλο σε παρακαλώ" τον διέκοψε και του χαμογέλασε άλλη μια φορά.
Ήρεμα ήρεμα την σήκωσε από την καρέκλα της και την έριξε στην αγκαλιά του. Κοιτάχτηκανε για λίγο μόνο και μετά την φίλησε. Ένα είδος φιλιού που τους έπνιγε και τους δύο από τη παλίρροια του έρωτα και της χαράς. Την ξανά φίλησε και εκείνη όλο και του ανταπόδιδε τα ζεστά φιλιά του. Μια στιγμή σταμάτησαν για να πάρουν μια βαθιά ανάσα και τότε η Εύα τον χαϊδέψε απαλά στο πρόσωπο.
"Μου αρέσεις Εύα, μου άρεσες από τη πρώτη στιγμή που σε είδα και κάθε φορά που σε αντικριζα όλο και σε ερωτευόμουν"
Πήρε το τραυμετισμένο της χέρι και φίλησε τα ακροδάχτυλα του.
"Και εγώ και εγώ.... Και εμένα μ'αρέσεις πολύ, πολύ περισσότερο από ότι χωράνε τα μέσα μου και αντέχουν".
Έπεσε στην αγκαλιά του και σιγά σιγά είχε ξεχάσει τον πόνο της.
"Ψυχή μου" αναφώνησε και τη φίλησε ξανά με δύναμη ψυχής αλλά χτύπησε το κινητό της και τους διέκοψε.
"Ορίστε τώρα τι κατάλαβες που ήρθαν να με πάρουν επέμενες και τώρα...."
"Τώρα θα πας σπίτι σου να ξεκουραστείς. Ετδι και αλλιώς εμείς δε θα χαθούμε μάτια μου, τώρα που σε βρήκα δεν πρόκειται να σε ξανά χάσω".
Φιλίθηκαν για μια ακόμη φορά και αποχαιρετηστήκανε. Και κάπως έτσι άρχισε η πρώτη τους επαφή.......
