Όλο το βράδυ είχαν κάτσει στο καναπέ και μιλάγανε. Είχαν χάσει τόσα χρόνια μάνα και γιος, ήταν κρίμα να χάσουν κι άλλα.
Ακούμπησε τα χείλη της στο καυτό στόμιο του ποτηριού.
<Και η Εύα>.Έκανε η κυρία Χριστίνα σαν μια πρώτη εισαγωγή. <Τι η Εύα; Τι θες να σου πω για αυτήν;>την ρώτησε και άφησε την κούπα με τον καφέ του στο τραπέζι του σαλονιού.
<Νομίζω αγόρι μου πως δεν χρειάζεται να μου πεις κάτι άλλο για αυτήν. Ακόμα και για αυτά τα λίγα που μου εξιστόρησες το βράδυ κατάλαβα τι άνθρωπος είναι>. Ο Γιάννης την κοίταξε στα μάτια με μια περίεργη ανησυχία.
<Τότε τι θες την Εύα;>την ξανά ρώτησε καθώς δεν καταλάβαινε.
<Να μου την φέρεις να την γνωρίσω. Γυναίκα σου είναι πια>. Την κοίταξε δειλά με ένα πλατύ χαμόγελο.
<Μόνη της θες να στην φέρω;>
<Γιατί δεν μπορεί να έρθει μόνη της;>. Σήκωσε τους ώμους του και κράτησε την αναπνοή του.
<Έλεγα μήπως ήθελες να γνωρίσεις και τα εγγόνια σου;>. Τα μάτια της μητέρας του γούρλωσαν στις τελευταίες του λέξεις. Μπορεί να μίλαγαν όλη την νύχτα χωρίς διάλειμμα αλλά αυτό δεν της το είχε αναφέρει. Της το κρατούσε για το τέλος. Έκπληξη.
<Τι εννοείς; Πώς...>
<Εννοώ πως είμαι πατέρας δύο υπέροχων παιδιών. Μιας όμορφης κοπέλας και ενός όμορφου αγοριού. Και εσύ είσαι γιαγιά πλέον>. Ειχε μείνει να τον κοιτάζει εξτασιασμένη, το χρώμα στα μάγουλα της ξανά επέστρεψε και το χαμόγελο στα χείλη της ασυγκράτητο.
<Αχ θεέ μου σε ευχαριστώ τόσο πολύ αγόρι μου. Δεν ξέρεις πόσο ευτυχισμένη με έκανες που αποφάσισες να επιστρέψεις>. Τον αγκάλιασε σφιχτά και τον φίλησε απαλά στα μαλλιά.
<Και εγώ ρε μάνα είμαι τόσο χαρούμενος που επέστρεψα στο σπίτι μας>της είπε και την χαϊδέψε τρυφερά και συμπονετικά στην πλάτη.
<Λοιπόν τι λες να τους πω να έρθουν;>
<Φυσικά αγόρι μου. Φυσικά Γιάννη μου. Δε ξέρεις πόσο πολύ θέλω να δω την μεγάλης μας οικογένεια την καινούργια μου κόρη>. Σηκώθηκε όρθια.
<Και τώρα ήρθε η ώρα για τις ετοιμασίες>είπε κάπως φωναχτά και ο Γιάννης πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο και της έλυσε την ποδιά που είχε κιόλας βάλει.
<Δεν έχεις να κάνεις τίποτα απολύτως. Θα πας να κοιμηθείς>της τόνισε και εκείνη του πρόσφερε μια λυπημένη έκφραση.
<Μα...>δεν πρόλαβε να συνεχίσει και την διέκοψε.
<Δεν το συζητώ θα πας να ξεκουραστείς. Όσο για τα φαγητά μην αγχώνεσαι θα αναλάβω εγώ. Εμπρός λοιπόν ακόμα εδώ είσαι;>. Εκείνη του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο δεξί μάγουλο και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο.
Ο Γιάννης για λίγο στάθηκε σκεπτικός και ακίνητος για να επεξεργαστεί τα καινούργια δεδομένα που έμαθε χθες το βράδυ από το στόμα της μητέρας της.
Είχε χωρίσει με τον Χάρη, μα ο πόνος της φαινόταν από τις έντονες ρυτίδες της στο πρόσωπο της. Το μυαλό του πήγε γρήγορα στην πραγματικότητα. Σκέφτηκε να πάρει τα αγόρια για να τον βοηθήσουν με τις προετοιμασίες του σπιτιού. Άνοιξε το κινητό του και πληκτρολόγησε τον αριθμό του Παύλου. Το άφησε να χτυπήσει τρις φορές μα κανένας δεν το σήκωνε. Το έκλεισε και επιχείρησε να τηλεφωνήσει στον Άγγελο. Το άφησε να χτυπήσει δύο με τρείς φορές μα στο τέλος το σήκωσε.
<Τι έγινε ρε στον ύπνο σου μας έβλεπες;>τον ρώτησε καθώς η φωνή του ακουγόταν αρκετά αγουροξυπνημένη.
<Λοιπόν σήκω γρήγορα από το κρεβάτι, πλύσου,ντύσου και έλα γρήγορα από το σπίτι. Α πάρε και τους άλλους δύο τηλέφωνο γιατί δε τους βρίσκω>.
<Γιατί άραγε να μην το σηκώνουν;>έκανε ο Άγγελος ειρωνικά.
<Αγγελε>φώναξε ο Γιάννης με εκνευρισμό στον φίλο του.
<Καλά ντε μην μου τσιτώνεσαι θα έρθω>
<Να πάρεις και τους άλλους>του υπενθύμισε για άλλη μια φορά.
<Θα πάρω και τους άλλους Γιάννη μου μη φοβάσαι>του είπε πλέον απευδυσμένος.
Έκλεισαν το τηλέφωνό και ο Γιάννης πληκτρολόγησε τον αριθμό της Εύας του....
