Οι μέρες παιρνάγαν ήρεμα. Ο πατέρας της Εύας δεν της είχε ξανά αναφέρει τίποτα για τον Γιάννη πράγμα πολύ περίεργο. Οι δύο τους ήταν πολύ ευτυχισμένοι, πέρναγαν φανταστικές στιγμές χωρίς καμία απειλή. Την προηγούμενη Τετάρτη είχαν κλείσει πέντε μήνες σχέσης. Την Κυριακή το δεκαπενταμελές ετοίμαζε 'Party time ' ήταν τόσο μα τόσο ενθουσιασμένη. Εκείνη την μέρα ο Γιάννης είχε τα γενέθλια του και έπρεπε να του πάρει δώρο.
Είχε τελειώσει ήδη τα μαθήματα στο φροντιστήριο και τώρα θα πήγαινε να ψωνίσει το δώρο του.
<Ουφφ> άφησε έναν μικρό αναστεναγμό από την κούραση, δεν άντεχε άλλο και έτσι έκατσε σε ένα παγκάκι. Του χε αγοράσει ένα ωραίο μεταξωτό πουκάμισο σε χρώμα μπλε. Το μπλε ήταν πολύ αγαπημένο του χρώμα. Ξαφνικά ένιωσε πως την κοιτούσαν, γύρισε το κεφάλι της. Είδε έναν κύριο με γκριζωπούς κροτάφους που τον γοήτευαν αρκετά άλλα μικρό δεν το έλεγες. Το μόνο που την τρόμαζε ήταν πως κάτι πάνω του της φαινόταν οικείο.
<Καλησπέρα σας θα μπορούσα να βοηθήσω σε κάτι>; Ρώτησε όσο πιο γλυκά μπορούσε.
<Χάρης Παπαδόπουλος>. Όχι δε μπορεί να..... έδιωξε τις σκέψεις της από το στενό της κεφαλάκι. ' Χάρης Παπαδόπουλος' μήπως είχε ακούσει λάθος, αναρωτήθηκε.
<Είμαι ο πατέρας του Γιάννη Παπαδόπουλου>. Γιατί να μην είχε κάνει λάθος γαμώτο, γιατί.
<Θέλω να μιλήσουμε κάπου αλλού. Ίσως να πηγαίναμε σε κάποια καφετέρια. Τώρα>. Η Εύα είχε κοκαλώσει προσπάθησε να αρνηθεί αλλά.
<Δε σε παίρνει να αρνηθείς Ευάκι πίστεψε με> της είπε με ειρωνικό ύφος.
Σε λίγο βρίσκονταν και οι δύο σε μια καφετέρια. Καθόλου γνωστή θα λεγα. Παρήγγειλαν και στην συνέχεια επικράτησε σιωπή.
<Θέλω να εξαφανιστείς από το γιο μου όσο πιο γρήγορα μπορείς>. Εκείνη θεώρησε πως της έκαναν πλάκα. Ένιωσε ένα μαχαίρι καρφωμένο πάνω στην καρδιά της. <Μα γιατί τι σας έκανα εγώ.... την διέκοψε.
<Εσύ. Δε με νοιάζεις εσύ. Είπα θα εξαφανιστείς από τον Γιάννη και θα το κάνεις. Αλλιώς...... Στα αλήθεια τι θα μπορούσε να κάνει, με τι θα μπορούσε να την απειλήσει;
<Αλλιώς θα τον κάνω να σε σιχαθεί με τον χειρότερο τρόπο. Σου δίνω προθεσμία μέχρι την επόμενη Δευτέρα είναι αρκετές μέρες νομίζω>. Της είπε ρίχνοντας της ένα απειλητικό βλέμμα.
Η Εύα είχε χάσει την γη κάτω από τα πόδια της. Μα πως θα τον έκανε να την σιχαθεί αναρωτήθηκε. Γιατί να ήταν άραγε τόσο κακό που τον αγαπούσε. Βγήκε από το καφέ πληρώνοντας τον capussino της. Έκλαιγε δε μπορούσε να σταματήσει ούτε λεπτό, έκλαιγε, έκλαιγε και ξανά έκλαιγε. Μετά από ώρα τα πόδια της την είχαν οδηγήσει μπροστά από το σπίτι του κολλητού της Νεκτάριου. Δεν υπήρχε περίπτωση να πήγαινε να τον ενοχλήσει τέτοια ώρα.
<Εύα> ακούστηκε μια αντρική φωνή πίσω της. Ήταν εκείνος.
<Νεκτάριε>του φώναξε και έπεσε στην αγκαλιά του.
Μετά από λίγη ώρα βρισκόταν στο δωμάτιο του.
<Για να καταλάβω σε βρήκε ο πατέρας του μελαχρινού και σου είπε να μείνεις μακρυά του γιατί αλλιώς θα τον κάνει να σε σιχαθεί. Σωστά τα λέω>. Εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.
<Έλα ρε Ευάκι τώρα αλήθεια σκιάχτηκα. Και εσύ το πιστέψες. Έτσι θα το πε βρε χαζό>. Η Εύα είχε μείνει και τον κοίταζε ακόμα με το ίδιο παγωμένο βλέμμα του πόνου.
<Καλά σοβαρά τώρα αααα τον παλιό......
< Σταμάτα ρε Νεκτάριε είναι πατέρας του> του υπενθύμισε.
<Τι μου λες τώρα ρε παιδί μου σοβαρά ε. Εύα μαζέψου η καλοσύνη σου δεν έχει όρια. Κάτι τέτοιοι χαρακτήρες θέλουν μπουνιές>. Έτρεξε και τον αγκάλιασε ήθελε πολύ μια αγκαλιά μια φιλική αγκαλιά.
<Φιλενάδα σορρυ αλλά μη με αγκαλιάζεις γιατί έχω ιδρώσει Ιούνιο μήνα έχουμε.
< Πρέπει να πάω σπίτι μου>
<Θες να σε πάει ο πατέρας μου>
<Για κανέναν λόγο. Θα μαι μια χαρά> του έκλεισε το μάτι και του έσκασε ένα αχνό χαμόγελο.
Σε μια ώρα βρισκόταν σπίτι της. Έπεσε πάνω στον καναπέ με τα ρούχα και άνοιξε το παράθυρο για να βλέπει τα αστέρια. Μια βροχή από αστέρια στον ουρανό την έκανε να δακρύσει λίγο πιο πολύ. Μα τι ευχή θα μπορούσε να κάνει εκείνη τώρα δεν υπήρχε ελπίδα ή μήπως υπήρχε. Μια καινούργια απειλή είχε μπει στη ζωή της με σάρκα και οστά......
Άραγε τι θα κάνει η Εύα.Θα ακούσει τον πατέρα του Γιάννη ή όχι; Θα αφήσει τον άντρα που αγάπησε περισσότερο στη ζωή της;
