Μετά έκατσαν να φάνε ώσπου χτύπησε η πόρτα. Η Εύα σηκώθηκε να ανοίξει. Μόλις τον είδε πάγωσε. Μα τι έκανε εκεί; Πρίν λίγο την έδιωχνε και τώρα βρισκόταν στην πόρτα της με ποιό σκοπό;
<Μανούλα ποιός είναι;>ρώτησε η μικρή Ιωάννα και έτρεξε στην πόρτα.
<Γιάννη Γιάννη μου. Ήρθες>. Έπεσε στην αγκαλιά του με χαρά και εκείνος την σήκωσε.
<Φυσικά και ήρθα. Δεν είπαμε πως εκτός από φίλος σου θα μαι και ο μπαμπάς σου;>. Η Εύα τον κοίταξε αγριεμένα αλλά τα μάτια της είχαν κιόλας βουρκώσει.
<Να περάσω ή μήπως ενοχλώ;>.ρώτησε και κοίταξε την Εύα με το ίδιο πάθος που την κοιτούσε κάποτε στο σχολείο.
Έλεος ρε Γιάννη. Αποφάσισε πως θα με κοιτάς. Με μίσος με πάθος; Με τι; Ο Γιάννης την είχε φτάσει στο αμήν. Είχε ξεπεράσει κάθε όριο. Του έκανε νόημα να περάσει ενώ ταυτόχρονα η Ιωάννα τον τράβηξε μέσα. Έκατσαν στον καναπέ με την Ιωάννα αγκαλιά. Η Εύα στάθηκε απέναντι του.
<Θες να πιείς κάτι;>τον ρώτησε και εκείνος σήκωσε το κεφάλι του για να την κοιτάξει.
<Όχι σε ευχαριστώ Εύα μου>της είπε τόσο φυσιολογικά που ακόμα και η ίδια παραξενεύτηκε με την φυσικότητα του.
<Λοιπόν Ιωάννα τι λες να κάνουμε; Θες να πούμε μια ιστορία;>την ρώτησε και η Ιωάννα χώθηκε πιο πολύ στην αγκαλιά του.
<Ναι θέλω. Θέλω πολύ ποιά θα πούμε;>
<Λέω να σου πω μια δικιά μου ιστορία. Μια ιστορία αληθινή. Δικιά μου και της μαμάς σου>. Η Εύα τον κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. Οι κινήσεις του προσώπου της του έλεγαν να μην το κάνει μα εκείνος την κοίταζε χωρίς να την ακούει.
Κάποτε.
Κόμπιασε.
Κάποτε λοιπόν υπήρξε ένας νεαρός. Η Εύα τον σταμάτησε για να τον διορθώσει.
<Ένας όμορφος νεαρός>την κοίταξε στραβά με ένα απαλό χαμόγελο.
Υπήρξε ένας όμορφος νεαρός και μια όμορφη κοπέλα. Ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά ακόμα και αν είχαν γνωριστεί στο σχολείο και οι συνθήκες δεν ήταν τόσο εύκολες. Στην αρχή ο εγωισμός τους τους έκανε να μην μπορούν να εκφράσουν αυτό που νιώθουν. Αλλά μετά. Μετά λίγο το βόλεϊ, λίγο ο έρωτας τους, οι καρδιές τους.
<Για πες μου εσύ Ιωάννα. Εσύ ξέρεις να παίζεις βόλεϊ;>την ρώτησε αλλά εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.
<Δεν πειράζει μικρούλα μου θα σου μάθω εγώ>η Εύα άφησε ένα ειρωνικό γελάκι.
<Γιατί γελάς δεσποινίς μου δε σου γεμίζω το μάτι;>. Εκείνη δεν απάντησε δε βρήκε το κουράγιο.
<Και μετά τι έγινε>πετάχτηκε η Ιωάννα και έκοψε κατευθείαν το χαμόγελο της μητέρας της.
Μετά λοιπόν ενώ παιρνούσαν καλά και ήταν ευτυχισμένοι η κοπέλα αποφάσισε να φύγει. Αποφάσισε να φύγει μακριά του με την δικαιολογία πως της τελείωσε. Τώρα όμως μετά από τόσα χρόνια όταν ξανά συναντήθηκαν το αγόρι έμαθε πως είχε και μια κόρη και είχε το ίδιο όνομα με εκείνον. Η κοπέλα έφυγε λοιπόν επειδή έμαθε πως ήταν έγκυος στο παιδί του. Ο φόβος την απομάκρυνε. Τα κλάματα και οι λυγμοι της Εύας τον έκαναν να σταματήσει. Η Ιωάννα έτρεξε κοντά της.
<Μανούλα μου τι έπαθες γιατί κλαίς;>την ρώτησε και της χαϊδέψε τα μαλλιά.
<Αυτή η ιστορία κοριτσάκι μου είναι δικιά μου, δικιά σου και της μαμάς σου>.
<Γιάννη σταματά>φώναξε η Εύα μέσα από τα δάκρυα της. Σήκωσε το κεφάλι της και είδε την κόρη της με βουρκωμένα ματάκια. Ποτέ της δεν είχε κλάψει.
<Ο μπαμπάς μου είναι ο....>
<Ναι μωρό μου ο μπαμπάς σου είναι...>
<Είμαι εγώ Ιωάννα μου και την μαμά σου την αγάπησα όσο τίποτα. Την αγαπώ όσο τίποτα και θα την αγαπώ για πάντα>. Η Ιωάννα τον κοίταξε και έπεσε στην αγκαλιά του.
<Καρδούλα μου ψυχή μου. Άμα το ξέρα δε θα σε άφηνα ποτέ μου. Ούτε εσένα ούτε την μαμά σου>της είπε και την φίλησε απαλά στα μαλλιά.
Είχε περάσει η ώρα από μεσάνυχτα και η Ιωάννα είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του πατέρα της.
<Κοιμήθηκε;>ρώτησε την Εύα και εκείνη χωρίς να μιλήσει κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
<Πάω να την αφήσω στο κρεβάτι της και έρχομαι να μιλήσουμε. Μην τολμήσεις να φύγεις την έβαψες>. Ο ήχος της φωνής του αν και ήταν αυστηρός το πρόσωπο του είχε ένα περίεργο χαμόγελο.
Την άφησε πάνω στο κρεβάτι της με τα ροζ σκεπάσματα την σκέπασε με μια σομόν κουβερτούλα και δίνοντας της ένα φιλί στα μαλλιά έφυγε από το δωμάτιο. Πήγε στο σαλόνι μα τα φώτα ήταν σβηστά και η Εύα εξαφανισμένη.
Η γνωστή Εύα. Ψιθύρισε και πήγε να ψάξει στα δωμάτια. Τουλάχιστον ήταν τυχερός με την πρώτη πόρτα που άνοιξε την βρήκε μπροστά του.
<Καλά πως μπαίνεις έτσι άνθρωπε μου. Πόρτα δεν υπάρχει για να την χτυπήσεις;>. Τον ρώτησε και σηκώθηκε από το κρεβάτι που καθόταν και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο.
<Σου είπα πως θέλω να μιλήσουμε και εσύ έφυγες Εύα. Για άλλη μια φορά έφυγες χωρίς να με ακούσεις>. Γύρισε την πλάτη της και τον αντίκρισε στα μάτια.
<Ναι ξέρω. Έφυγα για άλλη μια φορά επειδή φοβήθηκα επειδή ήμουνα δειλή σωστά;> Την κοίταξε βαθιά στα μάτια χωρίς να της μιλάει. Η Εύα έστριψε το σώμα της και πήγε να ξανά σταθεί μπροστά από το παράθυρο αλλά ο Γιάννης την τράβηξε από το χέρι.
<Γιατί έφυγες ρε Εύα; Πες μου την τρέλα μου μέσα. Μιλά>ο φόβος φαινόταν στα μάτια της. Την είχε πετρώσει.
<Παράταμε ρε Γιάννη πήγαινε σπίτι σου>του είπε και τραβήχτηκε από το χέρι του.
<Να πάω στο σπίτι μου; Σε ποιό σπίτι μου Εύα; Δεν ξέρεις πως εσείς είστε το σπίτι μου το μοναδικό σπίτι που θέλω να έχω;>. Τα μάτια της βούρκωσαν και άρχισε να δακρύζει. Έκατσε πάνω στο περβάζι του παραθύρου.
<Πες μου ρε Εύα μου σε παρακαλώ. Σε εκλιπαρώ ψυχή μου. Σαγαπάω Εύα. Σε αγαπάω και θα σε αγαπάω για πάντα. Ποτέ μου δε σε ξεπέρασα. Ποτέ καμιά δε μπόρεσε να πάρει την θέση σου>. Τα μάτια της σταμάτησαν να λιμνάζουν από τα δάκρυα. Σηκώθηκε και τον κοίταξε για άλλη μια φορά.
<Είσαι σίγουρος πως θες να μάθεις;>τον ρώτησε και είδε το κεφάλι του να κινείται θετικά.
<Ο πατέρας σου Γιάννη. Ο πατέρας σου με βρήκε την εβδομάδα που είχες τα γενέθλια σου. Με βρήκε και μου είπε πως άμα δε φύγω μακρυά σου θα σε κάνει να με σιχαθείς. Μόνο τότε φοβήθηκα στα αλήθεια. Φοβήθηκα να δω στα υπέροχα αυτά μάτια σου την σιχασιά>. Τα μάτια της αντίκρισαν τα μάτια του. Ήταν τόσο κρύα τόσο ξένα.
<Αγάπη μου συγχώρεσε με. Δεν ήθελα να στο πω με ανάγκασες>
<Πως τον έλεγαν Εύα;>την ρώτησε μα εκείνη δεν καταλάβαινε την ερώτηση του.
<Χάρης Παπαδόπουλος. Γιάννη δε μπορώ να σε καταλάβω δεν ξέρεις το όνομα του πατέρα σου;>τον ρώτησε. Ένα πικρό δάκρυ κύλησε από τα μάτια του.
<Εύα ο πατέρας μου πέθανε την μέρα που γεννήθηκα. Δεν τον είδα ποτέ>.......
