Κάθε λεπτό που περνούσε για την Εύα ήταν ολόκληρος αιώνας. Χίλιες φορές να είχε ακούσει τον κολλητό της, χίλιες φορές να μην ανέβαινε στην τάξη.
Ο Γεωργίου είχε καταφέρει να της σπάσει τα νεύρα, όσο για το μάθημα του το απεχθανόταν.
Το κουδούνι χτύπησε. Εκείνος αμέσως φάνηκε μαζί με δύο του φίλους, τόσο ήσυχος και τόσο θορυβώδης το ίδιο λεπτό. Ο Άγγελος και ο Παύλος κατευθύνθηκαν προς τα κορίτσια . Ένιωθε τα βλέμματα τους να την σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω παρόλα αυτά.
"Καλησπέρα", ακούστηκε μια φωνή πίσω της, μια φωνή που πλέον της φαινόταν τόσο γνώριμη. Πριν τρείς βδομάδες την είχε ακούσει και αμέσως την ερωτεύτηκε.
"Εύα; "
"Γιάννη"
"Ήθελα να σε ρωτήσω αν θα ήθελες να έρθεις να παίξεις βόλεϋ μαζί μας δεν έχουμε άτομα και....." σταμάτησε. Ένιωθε τις εκφράσεις των φίλων του πίσω και δίστασε.
"Δεν υπάρχει λόγος να δικαιολόγησε, φυσικά και θα έρθω".
Εκείνος άπλωσε το χέρι του για να την αφήσει να περάσει πρώτη. Ήταν η μέρα τους ήταν η στιγμή τους. Ήταν η στιγμή τους στην απεραντοσύνη του χρονου......
