Στάθηκαν μπροστά από την ξύλινη πόρτα του σπιτιού και εκείνη άνοιξε αμέσως.
Μια γυναίκα είχε εμφανιστεί μπροστά τους. Όμορφη, πολύ όμορφη της θύμιζε τον εαυτό της όλο και περισσότερο.
Η Εύα τράβηξε τα μαλλιά της προς τα πίσω και η γυναίκα έσκυψε στα γόνατα με ένα πλατύ πανέμορφο χαμόγελο και άνοιξε τα χέρια της στην Ιωάννα.
Ο Γιάννης και η Εύα για μια στιγμή τα έχασαν. Πόσο ωραία εικόνα θεέ μου θα μπορούσαν να την ξανά ζουν για χρόνια.
<Περάστε παιδιά μου>είπε η Χριστίνα όσο πιο γλυκά μπορούσε έχοντας αγκαλιά της την μικρούλα της εγγονούλα. Παραμέρισε για λίγο στην άκρη και άνοιξε πιο πολύ την πόρτα.
Εκείνοι μπήκαν στο σπίτι και η Εύα στάθηκε να κοιτάζει.
<Μητέρα από εδώ η Εύα. Η γυναίκα μου>. Η Εύα έτεινε το χέρι της και εκείνη αφήνοντας γλυκά την Ιωάννα την τράβηξε στην αγκαλιά της.
<Καλώς ήρθες κόρη μου>είπε η Χριστίνα μέσα από τους λυγμούς της και η Εύα την έσφιξε όλο και πιο πολύ στην αγκαλιά της.
<Σας ευχαριστώ για όλα>είπε η Εύα σιγανά καθώς τα μάτια της είχαν γεμίσει κλάματα.
Αποτραβήχτηκαν η μία από την αγκαλιά της άλλης. Άρχισαν να σκουπίζουν η μία τα δάκρυα της άλλης.
Ο Γιάννης της παρατηρούσε και της χαιρόταν.
<Ή θα σταματήσετε τα κλάματα ή φεύγουμε>. Οι δύο γυναίκες τον αγριοκοίταξαν μαζί και η Ιωάννα.
<Καλά συγγνώμη πλάκα έκανα>συμπληρώσε ο Γιάννης και όλοι έσκασαν στα γέλια.
Είχε περάσει σχεδόν μία ώρα και είχαν πει πολλά. Μερικές φορές τα λόγια έβγαιναν από το στόμα τους εύκολα ενώ άλλες φορές κόμπιαζαν σε κάθε λέξη. Το θέμα άλλαζε τότε κατευθείαν για να μην επιβαρυνθεί το ήδη συναισθηματικά έντονο κλίμα.
Δεν είχαν κάνει συζήτηση ούτε για την Μυριελα ούτε και για τον Άρη με τον Μάνο. Είχαν κουραστεί να ξεθάβουν το παρελθόν.
<Και για πείτε μου. Τώρα που παντρευτήκατε που θα μείνετε;>ρώτησε η Χριστίνα η οποία πλέον νανούριζε τον μικρό της εγγονό.
<Ε δεν ξέρουμε ακόμα;>της απάντησε η Εύα με μια απορία στην φωνή. Κοίταξε για λίγο τον Γιάννη μα εκείνος κατέβασε για άλλη μια φορά το βλέμμα του.
<Πάντως άμα θέλετε το σπίτι μου είναι και σπίτι σας. Θα ήταν χαρά μου αν μένατε μαζί μου>συνέχισε η γυναίκα ατάραχα.
Η Εύα πήγε κάτι να πει αλλά ο Γιάννης την σταμάτησε.
<Έχουμε σπίτι μητέρα να μείνουμε μη μου ανησυχείς>τόνισε εκείνος. Η Εύα τον κοίταξε ανήσυχα.
<Έχεις στα αλήθεια αποφασίσει που θα μείνουμε;>τον ρώτησε εκείνη και ο Γιάννης κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
<Ωραία. Και που θα μείνετε;>ρώτησε τώρα αγανακτησμένη η μητέρα του.
<Έκπληξη>φώναξε εκείνος λίγο πιο δυνατά από το κανονικό.
Μάνα και κόρη άφησαν έναν αναστεναγμό αγανάκτησης και ο Γιάννης άφησε ένα απαλό χαμόγελο να φύγει από τα χείλη του.
<Και μικρός που ήταν Εύα μου τα ίδια μου έκανε. Με έσκαγε για να μου πει κάτι. ''Θα δεις''και θα δεις ήταν όλη την ώρα>. Δήλωσε εκείνη και τους κοίταξε.
