Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Herhaling: Plotseling keken Nora haar bruine ogen in de mijne. Ze schrok en stond op. Wou ze naar mij toe lopen? Meteen pakte ik Lucy haar hand en rende samen met haar het café uit.
"W-wat?" Vroeg Lucy verward.
"Stel geen vragen." In mijn ogen verschenen tranen, maar Lucy zag ze niet.
+ "Heartbreak changes people."
Charlotte
Vlak om de hoek van ons appartement stond een grote bibliotheek. Toen we gingen verhuizen wou ik direct naar de bibliotheek toe. Alle boeken door spitsen en uren lang op een stoffige bank zitten. Helemaal alleen in de wereld van het boek. Lucy is, jammer genoeg, niet een lezer. Vaak kwam het het er daardoor ook niet van om een kijkje te nemen in de bibliotheek. Maar na een dramatische middag in het centrum was ik wel toe aan een ontspannend boek. Dus ik liep de volgende ochtend, in mijn zwarte spijkerboek en een vest over mijn t-shirt, naar de bibliotheek.
Ik kreeg direct een bibliotheek pas van de oude vrouw die boeken stond te sorteren. Ik had lang gesprek over dat ik hier heen was verhuisd, dat ik heel erg veel van lezen hield en nog veel meer. Uiteindelijk kon ik opzoek naar leuke boeken. Op de afdeling romantiek stond ik stil en bekeek ik een aantal interessante romans. Ik bekeek een aantal boeken en las een stukje, maar ik kon niks vinden wat ik daadwerkelijk wou lezen.
Ik draaide mij om om naar wen andere categorie te gaan, toen ik plotseling haar zag. Ze stond bij de misdaad boeken geïntegreerd in een boek te bladeren. Ze had haar haar in een knot en lichte make-up op. Een klein beetje mascara en een kleurtje op de lippen bleef niet onopgemerkt. Dit schokte mij op een rare manier. Misschien, omdat ze toen wij nog een relatie hadden nooit make-up droeg. Waarom nu dan wel?
Ik schudde mijn hoofd en negeerde het gevoel. Een gevoel wat ik niet kon omschrijven, wat ik niet snapte. Ik liep de trap op naar de bovenste verdieping. Daar stond een grote stoel waarop ik was gaan zitten. Ik had het eerste boek gepakt dat ik zag en begon. Het boeide mij niet waarover het ging, als ik maar even van de wereld kon zijn. Even niet aan haar denken, aan Nora. Haar naam alleen al, haar naam bezorgde mij overal kippenvel.
Ik kon mij niet concentreren op het verhaal. Zij liep elke seconde mijn gedachte binnen. Negeren lukte niet en mezelf afleiden had ook niet geholpen. Ik probeerde aan Lucy te denken, maar ik kreeg daardoor een schuld gevoel. Ik was getrouwd met haar en ik dacht aan iemand anders. Ik stond geïrriteerd op en zege mijn boek terug in de kast. Vervolgens liep ik de hoek om en botste tegen iemand aan.
De persoon waartegen ik botste liet haar boeken vallen en vloekte zacht. "Sorry, ik-" ik raakte de boeken op en keek in haar bruine ogen. Waarom moest het haar zijn? Waarom moest het Nora zijn? Het was altijd Nora. "Charlotte," fluisterde ze. "Sorry," zei ze voor een tweede keer. Ik zei niks en bleef haar aanstaren. Haar ogen waren zo mooi, ik had ze gemist. Het was zes jaar geldende en ze leek nog precies op het meisje op wie ik viel.
