Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Herhaling: Nora was stil geworden, net als ik. We zeiden niks, maar ik bleef snikken. "Je bent wanhopig Charlotte, " zei Nora uiteindelijk. "Wanhopige mensen zeggen dingen die ze niet menen." Ik wou tegen stribbelen, ik wou haar vertellen dat alles echt was. Dat ik echt van haar hield. Ongelukkig viel ik in slaap in haar armen, voordat ik kon reageren.
Deze slaap was de tweede in maanden zonder nachtmerries.
"Charlotte, zeg alsjeblieft niet dat je van mij houdt."
Charlotte
Ik opende mijn ogen en zag Nora die mij vast hield. Had ze mij de hele nacht vastgehouden terwijl ik sliep? Toen Nora merkte dat ik wakker was ging ze rechtop zitten, "goedemorgen." Ik bleef haar hand vasthouden, hopend dat ik nooit hoefde los te laten. De tv stond heel zachtjes aan op de achtergrond. Toen Nora op wou staan om hem uit te doen, hield ik haar tegen. Ze draaide zich om en keek me smekend aan.
"Charlotte, je moet me wel loslaten. Anders kan ik de televisie niet uitdoen," fluisterde ze. Ik bleef haar vasthouden, "blijf." Mijn stem klonk lichtjes in paniek. Ze mocht niet weggaan, ze moest blijven. Nora plofte weer neer naast me en zuchtte.
"Charlotte ik-" ik ging ook rechtop zitten. Haar lippen leken zo zacht, haar ogen zo donkerbruin. Het was een prachtige kleur. Ook haar haren zaten perfect. "Nora ik moet je wat vertellen." Ik realiseerde mij iets wat me eerde moest realiseren. Ik hield van haar. Ik hield nog steeds van haar. Na al die jaren getrouwd te zijn met Lucy, hield ik nog steeds van Nora.
"Charlotte, zeg alsjeblieft niet dat je van mij houdt." Zei ze zo zacht. Mijn hart brak in tweeën, "w-waarom niet?" Vanaf dat moment keek ze mij niet meer aan, "omdat ik het niet terug kan zeggen." Mijn gebroken hart brak in duizenden stukjes. Met mijn mond nog open van verbazing liet ik haar hand los. Ik stond op en balde mijn handen tot vuisten. Ik was kwaad, gefrustreerd en gekwetst, maar niet door haar. Ik was kwaad op mezelf, hoe kon ik zo stom zijn? Hoe kon ik denken dat het weer iets kon worden? Ik was net een paar maanden gescheiden en ik stortte me direct op haar. Ik had het verpest.
"Ga zitten Charlotte," zei ze dwingend. Ik ging weer zitten en keek haar smeekend aan. Ik weet niet wat ik probeerde, maar ik hoopte op een reactie vanuit haar kant. Ze moest van mij houden anders was ze hier niet gekomen, toch? Ze moest nog om mij geven, ik moest iets betekenen voor haar.
"Stop met zo smekend naar mij staren Charlotte. Hoe moet ik me in houden als je zo naar mij staart?" Dit verbaasde me, ik snapte niet was ze bedoelde. "In houden? Wat bedoel je?"
Nora werd rood, "als je mij zo blijft aanstaren doe ik straks iets waar ik spijt van ga krijgen. Ik zal je bijvoorbeeld kunnen kussen of-" mijn ogen werden groot, mij kussen?
"Kijk me niet zo aan Charlotte. Ja, ik geef om je. En ja ik heb nog gevoelens voor je. Misschien beantwoord dat je vragen." Ze friemelde ongemakkelijk aan de mouwen van haar vest. Ze kreeg een zachte blos op haar wangen en glimlachte ongemakkelijk.
"Je zei dat je niet kon zeggen dat je van mij hield." Sputterde ik tegen. Ik kon het nog steeds niet geloven. Nora rolde met haar ogen, "ik kan het niet zeggen, maar dat betekent niet dat ik niet van je hou."
Ik snapte haar logica niet, waarom kon ze niet zeggen dat ze van mij hield? "I-ik-" ik kon niks zeggen, ik was te verbaasd en opgelucht tegelijkertijd.
"Ik hou van je idioot. Ik ben nooit gaan stoppen met van je te houden. Zelfs toen je met Lucy trouwde, ik hield nog van je. Maar ik weet dat ik op dit moment alleen een afleiding voor je ben Charlotte. Je geeft niet meer om mij. Alles wat je zei gisteravond, het was van verdriet. Ik weet zeker dat-"
Haar woorden begreep ik, maar ik wist dat ze niet waar waren. Ik hield van haar, het duurde gewoon heel lang totdat ik het in zag. Dus voordat ze haar zin kon afmaken kuste ik haar. Ze schrok en wist niet goed wat ze moest doen, maar ik bleef haar vasthouden. Ze ontspande zich en kuste mij terug. We kusten alsof we nooit uit elkaar waren geweest. We kusten met zoveel passie. Ik friemelde aan haar prachtige bruine haren en zij kneep zachtjes in mijn hand. Haar zachte lippen op de mijne, iets wat ik erg had gemist. Dit kon je niet vergelijken met een kus van Lucy. Dit voelde magisch, dit voelde alsof het zo had moeten zijn.
Plotseling hoorden we een luide tik op de deur en schrokken we. Direct trok ik me terug en liep naar de deur. Ik deed hem open en zag de enige persoon die we hadden kunnen verwachten. Het was namelijk Pelle. "Ik kom Nora ophalen?" Zei hij op een vragende manier. Alsof hij nooit goed wist wat hij hier deed. "Lisette zei dat je hier was met mijn sleutel. Janaina nodigt je uit voor het eten zus."
Ik keek grijnzend naar Nora, "na zoveel jaar onderbreek hij nog steeds onze kussen." Pelle keek van mij naar Nora en toen weer naar mij. "Wat? Ik snap het niet meer." Nora lachte, "ik leg het je allemaal wel uit op de terugweg grote broer." Ze pakte haar jas en de sleutel van het appartement vanaf de kast.
"Bedankt." Zei ze. Haar ogen waren weer aan het stralen. "Jij bedankt." Zei ik. Toen ze beide de deur uitliepen overheerste er een gevoel van opluchting. Ik had het gedaan, ik had het haar verteld. Ik wist niet hoe dit zou aflopen, maar wat ik wel wist is dat ik trost op mezelf kon zijn. Ik rende naar mijn kamer en zag het zwarte shirt op het bed liggen. Voor de tweede keer pakte ik het op, deze keer voelde magischer dan ooit.
---------------- Hoofdstuk 28 - Fantasy Girl 2 Woorden: 1033 Nou, jullie wens is uitgekomen. Ze weer zijn bij elkaar! Volgende hoofdstuk een grote tijd sprong!
