Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Herhaling: Heel even was het stil, op mijn gesnik na. Toen begon Nota weer, "we zijn beide gelukkig. Het is goed zo." Er liep een traan via haar wang op de bank, maar ze bleef glimlachen...
+
"There's something about you."
Charlotte
Het werd stil in Nora haar appartement. Ik zei niks en zij ook niet. Je hoorde alleen het zachte gesnik van ons op de achtergrond. Alles wat ik hoopte was plotseling in klap weg. Ik weet niet wat ik hoopte, maar het kwam zwaar aan. Een deel dat misschien nog bij Iris wou zijn? Een deel dat heel veel van haar hield. Een klein deel dat nu verdween door haar woorden. Het voelde leeg zonder dat deel.
"Ik moet gaan," fluisterde ik tegen haar. Ik stotterde niet, wat een wonder was, want ik was erg overstuur. Nora knikte en stond samen met mij op en liep met mij mee naar de deur. "Misschien moeten we even geen contact meer hebben," stelde ik voor toen ik de deur uit wou lopen. Ze knikte alleen maar, "ja."
"Ik denk dat we elkaar even de tijd moeten geven om dit te verwerken. Wat je mij vertelde is niet niks." Ik wou het haar duidelijk laten maken dat ik tijd nodig had. Ik moest haar even met rust laten en zij mij. We moesten gescheiden zijn van elkaar net als al die andere jaren.
Toen liep ik rustig het gebouw uit naar mijn auto toe. Ik ging achter het stuur zitten en keek naar buiten. De parkeerplaats was erg rustig geworden, haast iedereen was weggegaan. Plotseling barste ik in tranen uit. De zoute tranen stroomden over mijn wangen en vielen op mijn blauwe spijkerbroek. Ik liet mijn hoofd zachtjes op het stuur vallen en snikte hysterisch. Ik wist niet eens waarom ik huilde, waarom ik het zo opnam. Maar ik voelde de pijn en de oceaan van tranen konden niet ontbreken.
Ik reed uiteindelijk met rode ogen van het huilen naar huis en parkeerde mijn auto. Ik rende het trappenhuis op en maakte direct de deur open. Door het luide geluid van mijn autosleutels die ik liet vallen kwam Lucy tevoorschijn. Ze had haar haar in een knot gedaan en staarde mij even aan. Vervolgens rende ze naar mij toe om mij te omhelzen.
"Charlotte, gaat alles goed met je?" Vroeg ze toen ik weer rustig was. Ik knikte, "alles is goed. Het is allemaal opgelost. Het is klaar zo, Nora en ik-" ik stopte even, "alles is goed zo. Alles is beter zo." Ik sprak dit eigenlijk meer tegen mezelf dan tegen Lucy. Lucy knikte en bleef me vasthouden, "Ik ben er voor je." Ik veegde een traan weg, "bedankt."
+
Een paar weken lang hadden Nora en ik geen contact meer met elkaar. Het was zoals vroeger, zoals het begin van toen ze verdween. Deze keer besloot ik ook geen contact te nemen met Janaina. Het deed mij teveel aan Nora denken. Aan haar woorden en daden. Inplaats daarvan ging ik veel met Inge opstap. Inge en ik deden meer samen dan we ooit samen deden. Lucy vond het niet erg, ze was namelijk erg druk met haar werk. Bijna elke avond werd ze gebeld dat ze moest komen voor een onverwachtste nachtdienst. Ik miste haar, maar gelukkig had ik Inge.
Deze middag besloten we om naar de film te gaan. Lucy kon ook mee, maar houdt meer van romantische films. Dit was een actie film waar Inge mij twee weekend lang om had gesmeekt te zien. Dus hier was ik, in de zaal, wachtend op Inge. Plotseling tikte iemand mij aan. Ik verwachte dat het Inge was, maar het was niet Inge. Het was Nora.
"Nora?" Vroeg ik verbaasd. "Waarom ga je alleen naar de film?" Vroeg ze mij. Ik fronste, "ik ga met Inge naar de film, maar ze is er nog niet." Nora keek mij ernstig aan, "waar is Lucy?" Ik keek haar geïrriteerd aan, "waarom wil je dat weten?!" Ze haalde haar schouders op en bleef stil.
"En jij?" Vroeg ik. "Ben jij alleen?" Nora keek mij aan, "ik ben je gevolgd." Weer trok ik mijn wenkbrauw op, "wat? Waarom?!" Wat is er met haar aan de hand? Ze leek wel zenuwachtig. Waarom?
"Ik moet je wat vertellen." Mompelde ze. Ze begon mij te ergeren, "kan dat niet na de film? Waarom doe je zo geheimzinnig? Waarom volg je mij naar de bioscoop?"
"Omdat ik je iets moet vertellen!" Zei ze luid. "Het is nogal ernstig."
Plotseling kwam Inge tevoorschijn en keek Nora met een schuine blik aan. "Wat doet zij hier? Ik dacht dat jullie geen contact met elkaar zouden hebben?" Ze had gelijk, maar wat moest ik antwoorden? Ik had namelijk geen idee waarom ze hier was.
"Laat mij heel even met je spreken." Smeekte Nora. Toen keek ze naar Inge, "alleen."
Inge begon ge lachen, "wat je tegen haar zegt kan ook met mij erbij." Ik zuchtte en stond op, "Inge zoek alvast een plek uit voor ons twee. Ik ga heel even met Nora praten." Inge wou protesteren, maar ik had mijn besluit genomen. "Ik ben zo terug." Vertelde ik haar. Toen liep ik de bioscoop uit naar buiten toe. Nora liep stilletjes achter mij aan en stopte toen ik stopte.
"Nou," zei ik. "Zeg wat je wilt zeggen, zodat ik weer terug de bioscoop in kan gaan." Nora bleef zwijgen en staarde voor zich uit. Waarom deed ik zo gemeen tegen haar? Ze had het niet verdient zo behandelt te worden door mij en Inge.
"Het gaat over Lucy." Begon ze zacht. "Wat ik je ga vertellen ga je waarschijnlijk niet geloven, maar het is waar! Het is echt waar." Ik bleef stil en liet haar uitspreken
"Lucy gaat vreemd." Mompelde ze zacht. Mijn ogen werden groot sn mijn handen balde zich tot vuisten, "Lucy gaat vreemd?" Fluisterde ik knarsetandend. Nora knikte, "ik zag haar en een meisje uit mijn studentenhuis zoenen."
"Je zag ze zoenen?!" Schreeuwde ik nu. Nora kromp in een en wou naar mij toelopen. "Jij bent zo laag. Ik had dit nooit van je verwacht. Dat je zoiets kunt verzinnen om mij te kwetsen. Om mij en Lucy uit elkaar te krijgen! Dit is zo laag van je!"
Nora haar ogen werden groot, "Charlotte, ik spreek de waarheid! Ik zou zoiets nooit verzinnen."
Ik schudde mijn hoofd, "ik kan je niet geloven. Ik geloof je niet meer, omdat ik niet meer om je geef! Je bent een vreemde voor me, ik ken je niet meer! Je bent verandert en niet meer de Nora met wie ik een relatie had. Ik hou niet meer van je. Ik hou van Lucy, ik heb een relatie met haar! Waarom wil je alles waar ik van hou verzieken?!"
Toen liet ik haar sprakeloos achter. Ik zag dat ze huilde, maar het kon mij niets schelen. Dat ze zo laag was om zoiets te verzinnen had ik nooit van mijn leven kunnen denken. Ze is teveel verandert en niet op een goeie manier.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
--------- Hoofdstuk 24 - Fantasy Girl 2 Woorden: 1205
Sorry voor het lange wachten! Ik kan nu wel een smoes verzinnen, maar ik gewoon geen zin om te schrijven :)
