Nibydziennik

19 kwietnia

Myślałam, że jako niedoszła samobójczyni, mam już to najgorsze za sobą. Jednak okazało się, że istnieje coś takiego jak nawroty. CZADOWO.
Oprócz tego mam na głowie całą masę gówna, relacji, sytuacji, w które w sumie wpakowałam się na własne życzenie, ale... Nie ma z nich wyjścia. To było najdurniejsze, co wykonałam w przeciągu ostatnich 3 miesięcy. A, nie, w tamtym tygodniu zjadłam wątpliwego pochodzenia pomidora. Był paskudny.
Wiesz, do czego doprowadziłam swoim zachowaniem? Do nieodwzajemnionych miłości sztuk jedna lub dwie, do wazonu wypełnionego zgniłymi tulipanami, a co NAJGORSZE, chce. Mi. Się. Biegać. Wiesz, kiedy ostatni raz biegałam?! W sierpniu 2014! Po zerwaniu z trzecią Olą!
Naprawdę jest aż tak źle.
Rzucę to wszystko i wyjadę w Bieszczady mojego serca. Do Warszawy. Kupię kurewsko drogą herbatę z żelowymi kuleczkami na Nowym Świecie, ucieknę przed Policją przy Złotych Tarasach, aż w końcu zadzwonię do Jaya Z z wiadomością, że ognisko mi się trochę przedłużyło i będę przed północą.
Potrzebuję wakacji od życia, więc zrobiłam sobie mocną herbatę, żeby udawać, że wcale nie płaczę. Szkoda, że nie jest po irlandzku.
A teraz, w tym momencie, dostałam szybkiego esemesa od G.- "mama jest w szpitalu".
Ubieram się i wychodzę, bo choć rozdział nie spełnia normy moich 300 słów, to mam sytuację awaryjną. Gdzie te moje, kurwa, wakacje?
Ps, módlmy się, żeby Centralka nie dostała dziś ode mnie w mordę, bo jak boga kocham, nienawidzę być lekceważona.
Wkurwiona S.