The History Teacher (voltooid)

Hoofdstuk 26

POV MEREL (DE AVOND OP HET FEEST)

Ik sta lekker te dansen op de dansvloer en ga helemaal los. Ik voel dat ik al iets te veel gedronken heb. Ik zag daar Jordan staan. Hij is zo mooi, misschien ga ik wel zo even met hem praten. Ik zag Sophie dansen met haar vriendje. Ik zag Julian en een docente binnen lopen. Wat doen zij hier? Het boeit me niet. Ik liep naar de bar toe en pakte nog wat wodka en dronk het op. Ik voelde alles ligt worden. Ik ging op de bar staan en dansen. Jordan kwam op mij afgelopen.

"Merel? Kom er een vanaf. Kunnen we even gezellig samen dansen."

Wil Jordan met me dansen? Ik sprong van de bar af. Ik liep achter hem aan de dansvloer op. We dansten samen. Ik danste dicht tegen hem aan. Hij ging met zijn hand in mijn broek en kneep in mijn kont. Ik kreunde zacht. Ik vind dit niet prettig, maar Jordan is leuk en populair dus het is goed voor mijn reputatie. Hij ging nu ook onder mijn shirtje en zat aan mijn borsten. Hij gebaarde dat ik mee moest komen. Ik liep achter hem aan, maar ik struikelde bijna. Ik zag door de drank niet alles even goed meer aankomen. Ik zag alles in een soort van tunnelvisie. Hij liep naar boven en ik rende achter hem aan. We gingen een kamer in, ik denk zijn kamer. Er stonden twee glazen en champagne alsof hij het al voorbereid had. Hij schonk de twee champagne glazen in.

"Op onze gezellige avond."

Hij gaf mij een glas. En ik dronk alles in een keer op. Toen ging alles snel. Ik werd op zijn bed getrokken. Ik hij trok zijn shirt uit en ik raakte zijn sixpack aan. Ik trok mijn shirt uit en zat alleen nog maar in mijn bh en broek. Hij maakte mijn bh los en ik zat daar bloot. Hij deed zijn broek uit. En ik zag een bobbel in zijn onderbroek zitten. Hij pakte mijn hand en hij legde mijn hand op zijn bobbel. Doordat ik dronken was vond ik dit allemaal niet zo erg. Ik trok mijn broek en onderbroek uit. Toen ging alles snel. Ik ga niet in detail, maar we hebben het gedaan. Het was mijn eerste keer. Het voelde niet fijn. Ik wil naar huis. Ik hoop dat ik nog kan fietsen.

"Was lekker schat."

Ik keek naar Jordan. Houdt hij van me? Of houdt hij alleen vak seks?

"Mooi. Hebben we nu een relatie?"

Ik hoorde hem keihard lachen.

"Relatie? Relatie? Hoor jezelf nou eens praten als een oud wijf. Nee, ik vind je niet leuk. Ik moet toegeven dat je het goed deed voor je eerste keer. Als je het ooit nog eens wil doen kan je bij me langs komen."

Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Wat een sukkel. Waarom zijn alle jongens zo gemeen? Ik weet het niet. Ik liep snel naar beneden en pakte mijn fiets en fietste naar huis. Het was erg donker en ik kon het niet goed meer zien. Alles werd steeds waziger. Ik kon me niet meer concentreren. Het laatste wat ik hoorde was keihard getoeter. En vanaf dat moment was alles zwart. Ik loop door een witte tunnel. En aan het einde staat een witte man, een soort van engel. Hij vroeg me of ik zeker wist dat ik naar het einde wou lopen. Hij zei dat er dan geen weg terug meer zou zijn. Hij wees naar achteren en vertelde dat ik ook die kant op kon. Terug naar de wereld. Ik stond stil, dacht na en probeerde terug te lopen, maar het lukte niet. Ik had het gevoel dat mijn voeten vast zaten aan de grond. Ik kon niet meer terug. Ik kon alleen maar verder lopen. Niet terug naar de wereld. Nu besef ik het. Ik sta op het punt om dood te gaan en om uit het leven te vluchten. Geen gedoe meer, geen problemen. Maar ik wist dat het daar niet beter zou zijn. De hel, dan zou ik naar de hel gaan. Ik heb te veel verkeerd gedaan. Ik probeerde terug te lopen. Het lukte niet. De witte man was weg. Ik stond hier helemaal alleen.

POV VERBEEK (JULIAN)

Het is nu maandag en ik moet vandaag weer werken. Ik ga Brian vandaag weer zien en ik heb er eerlijk gezegd super veel zin in. Hij weet niet dat ik hem leuk vind. Het is ook maar beter. Hij is veel te goed voor mij en bovendien vind hij mij ook niet leuk. En ik ben een leraar en ga zo maar door. Ik pakte mijn fiets en fietste naar mijn werk. Toen ik aankwam op mijn werk en de lerarenkamer binnen kwam zag ik dat we allemaal even moesten blijven zitten. Wat zou er zijn? Hebben we meer geld van de overheid ontvangen? Is de school failliet? Niet genoeg aanmeldingen voor volgend schooljaar? Gaat de directeur ontslag nemen? Al dat soort idiote vragen spoken door mijn hoofd heen. Ik ging zitten. Na een half uur kwam de directeur binnen kwam met een serieus gezicht. Ik moet me zorgen gaan maken.

"Hallo collega's. Er is dit weekend iets ernstigs gebeurd. Merel is aangereden en ze ligt nu in coma en ze ligt op sterven. Ze was dronken op de fiets gestapt en door rood gereden en er is keihard een auto tegen haar aangereden. Ik wil graag jullie medeleven voor haar en als je een leraar bent van haar weet dan dat ze er sowieso dit schooljaar er waarschijnlijk niet meer zou zijn. En we gaan uit van het beste. Ze is er echt slecht aan toe. Ze ligt in het Freue ziekenhuis en jullie kunnen haar bezoeken na een week. Waarschijnlijk antwoord ze dan niet. Ik hoop dat het niet als een te grote schrok voor jullie aankomt. Ik hoop dat jullie allemaal even het kunnen vertellen aan de klas die je het eerste uur hebt."

Iedereen was stil en keek bedroeft. Ik kon het haast niet geloven. Ligt Merel in coma? Ik vind het zo erg voor haar. Het is waarschijnlijk na het feest gebeurt... Ze is alleen gaan fietsen met te veel alcohol op... Iemand had haar thuis moeten brengen. Of ze had met iemand mee moeten fietsen. En nu ligt ze gewoon in coma... Ik moet het Brian vertellen voordat ik het de hele klas vertel. Ik liep de leraren kamer uit. Ik moet hem vinden. Hij heeft het eerste uur van me les. Hoe ga ik hem ooit vinden? Misschien komt hij wel eerder naar mijn lokaal. Laten we dat hopen. Ik zag dat Brian al voor mijn lokaal stond te wachten. Hij zag er leuk uit. Oké, niet echt iets om nu over na te denken, terwijl Merel in coma ligt.

"Goedemogen Julian ik bedoel meneer Verbeek." Zei hij blij.

"Morgen Brian. Je mag nu nog wel even Julian zeggen."

"Is er wat Julian, je ziet er een beetje triest uit..."

"Ehm ja, Brian kan je even mee naar binnen komen, ik moet je wat vertellen voordat ik de klas het vertel."

"Wat is er dan?"

"Kom maar naar binnen."

Brian ging zitten.

"Nou het zit zo. Ik kwam vanochtend de school binnen en toen moest ik in de lerarenkamer blijven wachten, want de directeur had iets belangrijks te vertellen."

Ik zag Brian geshockt kijken. Ik moest even een pauze houden om het te vertellen. Ik kan het niet. Ik kan het niet aan om te zien hoe Brian verdriet hier van krijgt. Ik weet dat hij Merel vanbinnen echt aardig vind.

"Weet de directeur dat wij samen hebben geslapen?" zei Brian helemaal rood en gestrest.

"Nee, dat is het niet. Merel ligt in coma. Het spijt me om je dit te moeten vertellen. Ik kon het je niet vertellen met de hele klas dus ik wilde het eerst tegen jou vertellen. Ik vind het zo erg."

Ik zag dat Brian er even over na moest denken of het nou wel allemaal klopte wat ik zei. Maar toen kwam het bij hem binnen.

"Maar hoe dan? Huh ik snap het niet."

"De avond toen we dat feest hadden weet je wel? Toen is ze in de avond alleen naar huis gefietst helemaal dronken. Ze is toen door rood gereden en er is keihard een auto tegen haar aangebotst."

Ik zag dat Brian het er moeilijk mee had. Ik pakte zijn hand vast en gaf er een klein kneepje in als teken dat hij sterk was.

"Het is mijn schuld Julian. Ik had op haar moeten letten ik wist dat het niet goed met haar ging. Ze heeft het gedaan met Jordan volgens mij. Hij heeft haar vast gelijk gedumpt en toen is ze boos naar huis gefietst en toen is er een auto tegen haar aangereden."

"Brian, het is jou schuld niet. Merel heeft zelf zo veel gedronken. Ook waren jullie niet echt vrienden meer... Het is een ongeluk. Het is niemand zijn schuld, maar zeker de jouwe niet. Brian geloof me. Je bent echt niet zo slecht. Je bent heel lief en je zorgt juist heel goed voor anderen. Je hebt me naar huis gebracht die avond toen ik helemaal dronken was. Daar ben ik je nog steeds dankbaar voor."

"Bedankt meneer."

Meneer. Wat haat ik het als Brian me zo aanspreekt. Ik hoor het liefste Brian gewoon Julian tegen me zeggen. De bel ging. De leerlingen stroomden langzaam de klas binnen. Ik moet het zo ook nog tegen deze klas gaan vertellen. Ik zie er zo erg tegen op. Nadat ik het ze verteld had was iedereen stil. Behalve Sophie, die moest huilen. Ik keek op. Sophie? Ik had dat echt niet van haar verwacht.

"Wanneer kunnen we haar bezoeken?" vroeg Sophie snikkend

"Over een week, maar ze heeft wel veel rust nodig en ze ligt in coma dus dat is echt heftig. Ook om te zien. Dus bereid je er wel op voor dat ze niet terug praat."

--------

....

Sorry ik had dit idee en ik kon er niet meer omheen... Dus ehm... Ja... Het spijt me... Maar Merel is nog niet dood:). Beetje spanning kan geen kwaad toch?