The History Teacher (voltooid)

Hoofdstuk 33

POV JULIAN

"Julian? Hebben we iets?" Hoorde ik Brian vragen? Het was de vraag waar ik ook mee zat. Ik hoorde mijn telefoon gaan. Zal ik opnemen? Wie belt er eigenlijk rond deze tijd? Ik zag Brian gebroken kijken.

"Neem op." Zei Brian toen.

"Ik kom zo terug op je vraag."

"Met Julian Verbeek."

"U spreekt met ..." Ik schrok... Waarom belt de directeur mij? Ben ik ontslagen? Heeft hij een vermoeden dat ik Brian leuker vind dan leuk?

"Hallo, ehm waarom belt u?"

"Ik moet je iets verschrikkelijks mededelen."

Ik schrok even. Iets verschrikkelijks? Ik wist het wel, ik word ontslagen. 

"Ben ik ontslagen?"

Ik zag Brian geshockt kijken en naar me toe komen lopen hij pakte mijn hand vast. Ik had geen idee of hij mee kon luisteren.

"Nee, je bent niet ontslagen. Maar er is iets ergs gebeurd."

Ik zuchtte gelukkig. Maar wat is er dan zo erg? Wat kan er verschrikkelijk zijn? 

"Wat is er gebeurd dan? Neemt u ontslag?"

Wat een domme vraag dat is natuurlijk niet verschrikkelijk.

"E-ehm Merel is overleden. Ze heeft een hartstilstand gekregen. Het spijt me. Donderdag is de herdenking op school en ik hoop dat je er bij kan zijn. Zaterdag wordt ze begraven en jij bent ook uitgenodigd."

Ik was in shock ik keek voor me uit. Hij maakt een grapje? Dit kan niet waar zijn. Nee, Merel kan niet dood zijn. Ze leeft. Ik ben pas nog bij haar langs geweest. Brian gaf me een knuffel. Ik hing op.

"Wat is er?" Vroeg Brian.

Ik begon te huilen. Merel een heel lief meisje is zojuist overleden aan een hartstilstand. Ze had nog zo'n mooie toekomst voor zich. En nu is ze er niet meer. Ze was zo sterk en toen ik haar voor het laatst zag was ze nog steeds aan het vechten om wakker te worden. Ze kan niet dood zijn het kan gewoon niet. Ik voelde de tranen stromen, langzaam kwam het besef. Merel is dood en ze zou niet meer terug komen. 

"M-Merel. Ze is dood."

"Julian, dat kan niet waar zijn, zeg dat je een grapje maakt!"

Hij begon te huilen. We waren er allebei kapot van. Onze vriendin is dood. Ik voel me schuldig. Ik heb haar helemaal geen gedag kunnen zeggen. Ben ik wel vaak genoeg bij haar langs geweest? 

POV MEREL

Ik sta aan het einde van de tunnel. Ik heb pijn en ik kan niks meer. Ik wil niet meer vechten ik wil opgeven en voor dat ik het wist werd alles wit. Ik ben verlost uit mijn lijden.

POV DOKTER

Ik hoorde keihard gepiep uit een kamer en  ik rende er naartoe. Ik keek op het scherm en ik kreeg tranen in mijn ogen. Het was te laat, ik ben te laat. Ik zag geen hartslag meer heen en weer gaan op het scherm. Ik probeerde nog alles te doen wat ik kon doen, maar het was te laat. 

*Herdenking op school*

POV BRIAN

Ik loop naar binnen. Het is niet lawaaierig voor het eerst. Iedereen is stil en kijkt verdrietig. Ik zie Sophie en ze huilt. Ik voel de tranen achter mijn ogen drukken. Daar zie ik Julian staan in zijn zwarte pak. Hij straalt ook verdriet uit. Iedereen moest op een stoel gaan zitten en ik ging vooraan zitten, naast Julian. Op een groot scherm zag je een foto van Merel. Ik merk dat ik al weer aan het huilen ben. Er werd een toespraak gehouden door de directeur. Iedereen die nog wat wil zeggen mag dat doen, op dat moment zag ik Julian naar voren lopen. Hij had tranen in zijn ogen.

"Merel, Merel was zo'n lief en bijzonder persoon. Als je haar niet gekend had, dan  had je wat gemist in je leven. Ze is er altijd voor je. Ze heeft het moeilijk gehad. Niet iedereen respecteerde haar, omdat ze het feit dat ze zichzelf was. Ik bewonderde haar zo daarom. Haar liefde voor geschiedenis was zo groot. Helaas kan ze er nu niets meer mee doen. Ze was meer dan een leerling, ze was een goede vriend waar je advies aan kon vragen. Ze was een heel sterk meisje. Ze was erg volwassen. Ik heb respect voor haar en ze heeft zo lang lopen vechten. Als er een hemel bestaat, dan weet ik zeker dat Merel er in zit. Merel ik zal je nooit vergeten.

En toen liep hij weer naar zijn plek,naast mij. Hier zaten we dan, huilend. Iedereen was aan het huilen. Waarschijnlijk steekt iedereen elkaar aan. Het is vervelend om te zien hoe mensen die Merel niet mochten nu zo fake doen. En doen alsof ze beste vriendinnen waren. Ze deden gemeen tegen haar en nu zie je soms zelfs Instagram foto's met R.I.P Merel, ik ga je zo erg missen. En dan reageren mensen eronder met: 'Heel veel sterkte'. Ik zit naast Julian, we hebben het er nooit meer over gehad over de vraag. De vraag of we wat hebben. Blijkbaar is het niet zo, want hij is er nooit meer over begonnen en hij behandelt me gewoon normaal. Ik beteken dus gewoon niks voor hem. Misschien is het ook wel beter. Nu kan er ook geen gezeik ontstaan. Mijn moeder die gaat flippen, Julian die ontslagen kan worden en ga zo maar door. Ik wil weg hier, weg van hier. Ik wil Merel weer zien. Wat nou als er een hemel bestaat of een hel. Dan zal Merel er sowieso in de hemel zijn. Helaas als ik dan dood ga beland ik in de hel. Homo's zijn niet menselijk volgens god. Het idee dat ik Merel nooit meer zal zien doet zo veel verdriet. Soms wil je andere pijn voelen dan verdriet. Ik moet andere pijn voelen. Toen de herdenking eindelijk voorbij was ging ik naar huis. Ik liep naar boven naar de badkamer. Daar stond ik met een scheermes ik haalde de mesjes er uit. Ik moet pijn voelen, andere pijn. Ik stond met het mesje trillend in mijn hand. Ik trilde. Ik sneed in mijn arm. Ik zag het bloed stromen en moest huilen. Ik moet meer pijn voelen, en daar kwam nog een snee. Ik trilde en het bloed stroomde hard. Ik voelde de pijn. De tranen stroomden van mijn gezicht. Ik ben niets. Ik had dood moeten zijn, niet Merel. Sorry, Merel het spijt me. Ik voelde alles draaien en voor het weet was alles zwart.

------------------------------------

Hey poepies,

Hierna nog maar twee hoofdstukken :(.

Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Vergeet geen comment achter te laten, want bij 5 comments komt er een nieuw hoofdstuk!

xx