The History Teacher (voltooid)

Hoofdstuk 34

POV JULIAN

Toen ik weg liep uit school na de herdenking dacht ik aan Brian. Ik heb nog steeds zijn vraag niet beantwoord. Ik ga naar zijn huis toe, of is dat te stalkerig? Nee, ik ga gewoon. Toen ik even later bij zijn huis was, belde ik aan. Ik bekeek de groene deur, die wel weer eens geverfd kon worden. Was Brian wel thuis? Waarom doet hij niet open? Is hij boos? Ik liep achter om, zijn tuin binnen. Zijn tas stond er wel, wat raar. Ik klopte op het raam, maar ik hoorde niemand. Is het heel raar om via de achter deur naar binnen te lopen? Ik twijfelde niet lang en liep naar binnen. 

"Brian?" schreeuwde ik. Shit, wat nou als zijn moeder thuis is? Dan zeg ik wel gewoon dat ik een vriend ben of zo. Ik kreeg geen antwoord, waarom had ik het idee toch dat hij thuis was? Ik liep naar boven. Ik schrok. Ligt Brian daar op de grond?  Ik rende op hem af. Nee, hij heeft zichzelf gesneden. Ik trok alle kasten in het huis open opzoek naar verband. Na minuten, wat voor mij uren leken, gezocht te hebben had ik het eindelijk gevonden. Ik zag dat hij al wakker was geworden, maar ik wikkelde snel het verband om zijn snijwonden heen. 

"B-brian? Waarom heb je dit gedaan?"

"Ging perrongeluk."

"Brian, zoiets gaat niet perrongeluk."

"Oké, ik zat er doorheen. Merel dood, jij wijst me af, mijn moeder accepteert me niet zoals ik ben."

"Sorry."

"Julian het is jou schuld niet, het is de mijne het is allemaal mijn schuld."

"Dat is het niet."

"Julian?"

"Ja?"

"Waarom ben je hier eigenlijk? En hoe ben je binnen gekomen?"

Ik moest blozen.

"Ehm ik ben via je achterdeur gekomen. Hopelijk vind je dat niet erg?"

"O, en waarom ben je hier?"

"Ik wilde het nog over je vraag hebben."

"Die heb je al beantwoord hoor."

"Nee, dat is niet waar."

"Je hebt niets gezegd meer, dat is dus een nee, Julian zo dom ben ik ook weer niet hoor. En het is ook beter zo, geen gezeik."

"Wat nou als ik van gezeik hou?"

"Dan ben je de enige."

"Wat nou als ik je leuk vindt?"

"Dan ben je ook de enige."

"Ik vind je leuk Brian."

"Nee, dat vind je niet."

Ik vind hem wel leuk. Liever had ik hem niet leuk gevonden, maar verliefdheid kan je niet stoppen. Ik keek hem aan. 

"Brian je weet het diep van binnen dat ik je ook leuk vind."

"Oké misschien ben je toch niet zo'n asshole. Julian wil je mijn vriend zijn?"

"Natuurlijk Brian."

Ik liep op hem af en zoende hem op de mond. 

"Brian ik ben thuis!" Hoorde ik iemand schreeuwen.

"Shit." Hoorde ik Brian mompelen.

"Haai mam, ik kom zo naar beneden."

"Wat doen we?"

"Julian kom, je moet je verstoppen in mijn kleding kast."

Ik liep achter hem aan. Ik ging ik de kleding kast zitten, het was erg krap. Ik hoorde Brians moeder naar boven komen ik ging muisstil zitten.

POV BRIAN

Ik stres hem helemaal kapot. Hopelijk blijft Julian stil zitten. Ik hoorde mijn moeder naar boven komen. Mijn hart klopte in mijn keel. 

"Haai schatje, hoe was de herdenking?"

"E-ehm goed."

"Goed?"

"Ehm ik bedoel lastig."

"Brian? Waarom gedraag jij je zo raar?"

"Ik heb gewoon veel meegemaakt in een korte periode oké?"

"Dat snap ik."

Mijn moeder pakte mijn kleding dat voor de deur lag dat in de kast gelegd moest worden.

"Ehm mam, dat doe ik zelf wel hoor."

"Nee, ik doe het wel voor je!"

"Hoezo dan?" Ze liep naar mijn kledingkast.

"Nee, nee, nee ik doe het zelf." En ik sloeg de kleding uit haar handen.

"Brian wat doe je raar, zit er iets in de kast of zo?"

En toen deed ze de deur van de kledingkast open. 

"WTF Brian? Wie is dit? Wat doet hij hier? Is het je vriend? FAGGOT ga mijn huis uit? Homo's worden hier niet getolereerd! Ugl moet je jezelf nou zien ik moet er van kotsen."

"Maar mevrouw rustig ik..." Zei Julian. Mijn moeder sloeg Julian in zijn gezicht. 

"Opdonderen nu!"

Hij rende weg. Ik moest keihard huilen. Mijn moeder heeft alles verpest. 

"BRIAN? Jij mag ook vertrekken! Ik hoef niet zo'n zoon. Slaap maar lekker op de straat. Hopelijk word je verkracht! Wat word ik misselijk van je! Ga nu ik wil niet kotsen."

"Maar mam, het was niet wat het leek..." Probeerde ik nog.

"Hoe durf je me mam te noemen? Ik ben je moeder niet. Ik ben geen moeder van homo's. Nu MIJN huis uit!"

"Ik ga al."

 "Fijn, ik kan je echt niet meer langer aankijken. Hoe kan ik zo'n zoon hebben gemaakt? Wat is er mis met je?"

Ik pakte snel mijn spullen en rende het huis uit. Wat moet ik nu doen? Ik kan nergens naartoe. Ik kan niet naar Julian gaan. Ik ben mijn huis uit gegooid. Het enige wat ik op dit moment nog kon was huilen, keihard huilen. Ik moet nu gaan nadenken, ik heb geen geld voor een hotel. Dat wordt op de straat slapen. Ik ga maar een bankje zoeken. Ik heb het verkloot. Ik heb het verpest. Waarom moet ik nou weer op jongens vallen? Waarom kon ik niet gewoon zo als de rest zijn? Ik loop wel naar het bos in de buurt en dan ga ik daar maar op een bankje slapen. Dit gaat een lange nacht worden en een koude. Ik hoorde iemand aankomen en ik verstijfde. Wie is dat?

-----

EInde hoofdstuk. Ik wilde het eerst een zeer positief hoofdstuk maken. Maar hej, ik heb het weer negatief en zielig gemaakt. Naja het leven bestaat ook niet alleen maar uit goede tijden. Dit is alweer het een na laatste hoofdstuk! ...

xx