The History Teacher (voltooid)

Hoofdstuk 27

POV JULIAN

*week later*

Ik ben klaar met werken en ik ga vandaag even bij Merel langs. Ik ben nog niet bij haar langs geweest en ik ga het gelijk nu doen. Ik ben zo zenuwachtig. Ik liep het ziekenhuis binnen. Waar moet ik naartoe? Ik loop naar de balie toe en vraag waar Merel ligt. Op de derde verdieping kamer L. Ik liep naar boven en toen ik op de derde verdieping was begon ik behoorlijk zenuwachtig te worden. Ik stond voor de kamer L. Zal ik de deur open doen? Ik ben zo zenuwachtig. Ik deed de deur open en daar lag ze. Ik schrok, ze zag er zo slecht uit. Ze bleek en ze had een grote blauwe plek op haar gezicht. Ze ziet er zo slecht uit. Ik ging naast haar zitten. Ik pakte haar hand vast en hoopte op een signaal dat ze nog leefde. Maar ze zei niks en ze gaf ook geen signaal. Ik werd er naar van.

"Lieve Merel, ik vind het zo erg wat er gebeurd is. Ik kan het nog niet beseffen. Merel blijf sterk. Ik hoop dat je me hoort. Waarschijnlijk niet maar ach. Merel als je dit hoort weet dan dat de klas je mist. Ik ook hoor er is nu niemand meer die op elke geschiedenis vraag het antwoord weet."

Het geeft geen zin ze hoort me niet. Ik praat maar tegen haar, ze zegt niks terug. Ik heb het gevoel dat ik tegen iemand aan het praten is die dood is. Ik vind het zo erg.

"Merel, ik vind het zo erg voor je. Ik had het nooit aanzien komen en Brian ook niet. Hij voelt zich erg schuldig en hij denkt dat het zijn schuld is... Ik voel me zo schuldig tegenover hem. Hij heeft mij namelijk naar huis gebracht die avond, omdat ik te dronken was. Misschien als ik niet zo dronken was had hij jou wel naar huis gebracht."

Ik krijg geen antwoord. Ik weet het zeker. Merel gaat niet meer bijkomen. Ik kreeg tranen in mijn ogen.

"Merel, geef nooit op. Doe het voor Brian."

"Brian verdient dit niet. Hij is zo'n lieve jongen. Hij is echt leuk. Merel zal ik je eens een geheim vertellen? Misschien had je het al door... Maar ik denk dat ik op jongens val. Brian die doet iets met me wat ik nog nooit eerder gevoeld heb. Ik weet dat het niet kan, omdat ik en leraar ben. Ook vind hij mij niet leuk natuurlijk. Maar ik vind het echt leuk. Ik wil hem graag vergeten, maar het lukt niet."

Ik hoorde de deur open gaan en daar stond Sophie met bloemen.

"Hallo meneer."

"Hallo Sophie."

Sophie moest weer huilen.

"Merel, ik mis je zo erg. Ik ben pas net je vriendin, maar ik wil je echt niet kwijt. Word please wakker. Ik heb nog zo veel goed te maken. Ik heb je gepest, alleen maar omdat ik dacht dat je verliefd was op Verbeek."

Ik keek haar aan. Ik ben zo blij dat ze veranderd is en niet meer verliefd op me is. Ik denk dat ik maar ga.

"Sophie, ik ga dan kan je even alleen met Merel zijn."

'Oké meneer, sterkte."

"Bedankt Sophie. O en Merel als je dit hoort, blijf sterk en vecht."

Ik liep de deur uit. Wat was dit heftig zeg. Merel voelde zo koud aan. Het leek wel alsof ze al dood was. Is Brian eigenlijk al bij haar langs geweest? Ik moet vanmiddag even het geschiedenis proefwerk maken. Hopelijk gaat Brian een voldoende halen. Ik geef het een kans.

POV BRIAN

Ik ben geschiedenis aan het leren, maar ik kan me niet goed concentreren. Ik weet al echt veel door de bijlessen. Hij heeft het zo uitgelegd dat ik het echt goed kan onthouden. Alleen telkens als ik het geschiedenisboek bekijk moet ik aan Julian denken en wat er die avond was gebeurd. Ik kan niet stoppen met aan hem denken. Ook word ik erg afgeleid bij het feit dat Merel nog steeds in coma ligt en ik nog steeds niet wakker is geworden. Misschien ga ik zo even langs. Ik weet niet of ik het aan kan. Ik wil liever niet alleen. Kon Julian maar mee. Zal ik het hem vragen? Ik heb alleen zijn nummer niet. Ik kan naar zijn huis gaan. Ik ben alleen een leerling van hem. Straks wordt hij nog super boos. Ik heb liever dat hij boos wordt dan dat ik het niet gevraagd heb, want ik durf echt niet alleen. Ik fietste naar zijn huis. Ik keek eerst even door zijn raam naar binnen. Ik zag dat hij op zijn laptop bezig was. Ik besloot aan te bellen. Ik drukte op de bel en had gelijk al spijt. Ik trilde helemaal, zo zenuwachtig als ik was. Hij deed de deur open. Hij keek niet boos gelukkig.