The History Teacher (voltooid)

Hoofdstuk 31

POV MEREL

Ik sta nog steeds in de tunnel die vervelende tunnel. Ik kom niet vooruit, het voelt vreselijk. Ik voel me zo alleen. Niemand is de laatste drie dagen bij me langs geweest. Zelfs mijn ouders niet. Ik probeer de tunnel uit de lopen, maar het lukt niet. Ik merk zelfs dat ik soms achteruit ga. Verder de duisternis in. Ook wel alsof ik steeds een stapje dichter bij de dood sta. Ik wil niet meer, ik kan het niet. Waarom vecht ik nog? Niemand die me mist. Mijn ouders, Brian, Julian en Danieke zijn al 3 dagen niet meer bij me langs geweest. Ik voelde de pijn, maar ik kon niet huilen. Ik merkte dat ik langzaam weg dwaalde. Ik ging steeds meer de duisternis in. Ik ga dood. Ik weet het zeker ik wil het niet meer. 

POV DOKTER

*PIEP PIEP PIEP*

O nee er komt geluid uit kamer L. Ik rende er naar toe en schakelde gelijk alle andere dokters in. Ik keek naar het scherm. Ze heeft een hartstilstand. Ik drukte snel op haar hart en een andere dokter kwam aan met een apparaat dat een grote schrok gaf, waardoor een hart weer kon gaan tikken.  Drie, twee, een. Het hielp niet. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Zeg dat het niet weer zo ver is... Het is zo moeilijk om mensen te zien sterven.

POV MEREL

Bam ik zag opeens een lichtflits en ik stond weer iets minder ver van de tunnel af. Het was een teken. Waarom zou er anders licht wit verschijnen? Ik probeerde niet verder de tunnel in de zakken. Ik probeerde naar het einde te lopen. Ik was weer terug bij af. Ik was zelfs nog verder weg dan dat ik ooit geweest was. Dit gaat nog een lange weg worden. Alles deed pijn. Maar ik ga niet opgeven niet nu. Ik wil nog zo veel dingen bereiken in het leven. Ik wil gelukkig worden en twee kinderen krijgen en een leuke man. Ik wil nog meemaken dat Julian en Brian gaan trouwen. Ik kom deze vervloekte tunnel wel uit. Al kost het me 40 jaar. Ik kom er uit! Ik moet en zal eruit komen. Ik probeerde met al mijn kracht vooruit te komen, maar het lukte niet. Ik bleef stilstaan. Maar de grote vraag was: Voor hoelang zal ik stilstaan? En zal ik ooit nog wel een stapje vooruit komen? 

POV DOKTER

Toen opeens zag ik haar hartslag weer op het scherm. Er verliet een zucht van opluchting uit mijn mond. Ik ben blij, blij dat er niet nog iemand dood is gegaan. Ik keek naar buiten het regende. Dit keer geen regen waarvan ik moet huilen, maar regen voor de troost. De troost voor Merel dat ze het gehaald heeft. 

POV MEREL

Ik hoorde dat er iemand binnen kwam. Het was mijn moeder. Ze begon tegen me te praten . Ik hoorde haar verhaal weer dat ze me miste en dat ik wakker moest worden. Was het maar zo makkelijk. Gewoon wakker worden en een teken van leven te geven. Ik kan niets. Ik sta letterlijk stil voor de afgrond. Ik hoef maar een stap vooruit te zetten en ik val er in. Hele fijne gedachte. Nee, totaal niet. Ik wil naar het einde van deze verdomde zwarte tunnel. Ik ben er klaar mee. Ik wil weer lopen, fietsen en mijn vrienden zien. Danieke mijn beste vriendin is al een eeuwigheid niet langs geweest. Ik vraag me af waarom... Ze is nog geen een keer langs geweest. Ik weet het niet hoor, maar als je vriendin in het ziekenhuis ligt ga je er toch even langs? Misschien ligt het wel aan mij. Ik kan niks. Ik sta stil. Danieke gaat verder met haar leven. Ze gaat studeren, dat doet ze eigenlijk al, misschien met Bas wel samenwonen. Ik blijf stil staan. Ik voelde dat ik moest huilen, maar het lukte niet. Zelfs huilen kon ik niet. Ik wil niet zo meer leven. Ik wil dood. Zo is er niets meer aan. Ik kom niet vooruit. Ik sta stil. Ik kan wel achteruit. Ik hoorde iemand binnen komen. Het was Brian en Julian. Samen. Met zijn tweeën. Zouden ze al wat hebben? Het enige waar ik nog voor leef. Zijn Brian en Julian en mijn ouders. Danieke is niet eens langs gekomen.

"Hey Merel" , zeiden ze tegelijkertijd. Ik wilde hallo terug zeggen. Het lukte niet, ik kan nog steeds niks zeggen, niet bewegen. Ik ben er helemaal klaar mee.

"We komen even langs om te kijken hoe het met je gaat. Ik ben trouwens met Julian. Merel, ik hoop dat je snel weer tegen me praat of überhaupt uit coma komt. Ik kan het niet aan. Ik mis je. Julian mist je ook. "

Ahw zo lief dat hij me mist. Ik wacht alleen nog op het moment dat hij gaat vertellen dat hij een relatie met Julian heeft.

"Julian? Ik ga even wat water halen wil je ook wat?"

"Is goed hoor."

"Merel, ik hoop echt dat je bij ons blijft en vecht. Je kan het. Je bent sterk dat weet ik zeker. Ik ben lang niet langs gekomen sorry, maar ik was op schoolreisje. Brian ook. Er is heel wat gebeurd. Ik heb Brian gezoend. Hij eigenlijk mij, maar hij was dronken en ik voel me erg schuldig, want nu lijkt het net alsof ik hem gebruikt hebt. Maar ik kon hem gewoon niet van me af drukken. Hij herrinert zich er gelukkig niets meer van. Gelukkig denk hij ook dat ik op vrouwen val. Het zou toch wat zijn he dat hij het wist. Ik bedoel hij is niet verliefd op mij. Ik denk dat hij jou leuk vindt. Als je beter wordt dan moeten jullie iets krijgen. Het zal moeilijk voor me zijn, maar ik gun het jullie dat jullie gelukkig zijn."

De deur ging open en Brian was er weer. .

Shocking ze hebben gezoend. Alleen ze hebben nog steeds geen relatie het gaat vast niet lang meer duren voordat ze een relatie krijgen. Of ik vraag me af of Brian het al gedaan heeft. Julian wel die heeft wel vaker seks gehad. Ik merkte dat ik weer een stapje vooruit had gezet in de tunnel. Ik was blij. Ik ben dichterbij de uitgang.

_________

Heyy,

Hopelijk vonden jullie dit hoofdstuk leuk. Vergeet niet te voten en een comment achter te laten.
 

X