CLARA - De Begaafden

Hoofdstuk 26

Hijgend schoot Pax overeind. Zijn hart bonsde als een razende storm tegen zijn borst, zorgde voor een kloppend lied in zijn oren. In een reflex gleden zijn handen naar zijn buis, die hij opentrok, zodat hij aan de naakte huid onder het stof kon voelen.

Zijn vingers raakten louter glad oppervlak, geen oneffenheden over grillige littekens die hem voor eeuwig de droom zouden doen herinneren.

Hij ademde beverig uit, probeerde zijn hoofd tot rust te brengen, en likte langs zijn droge lippen. De metaalachtige smaak van bloed was opgeborreld in zijn mond – hij had in zijn wang gebeten – en de huid voelde rauw en afgeraffeld aan terwijl hij met zijn tong over de wond streek.

De drie cirkelde voorbij voor zijn ogen, maar hij begreep er niets van. Wat kon dat cijfer beteken? En waarom had Griffin het op zijn borst willen brandmerken?

Dit kon een visioen geweest zijn. Misselijkheid maakte zich van hem meester en hij boog zijn hoofd. Een beetje braaksel verliet zijn mond en Pax spoelde die met wat water. Hij voelde zich duizelig en slapjes, alsof hij net heel hard had gerend.

Wat als dit de waarheid was? Wat als dit hem over een tijdje écht zou overkomen?

Hij begon onbedaarlijk te rillen, bang als hij was, en krabbelde overeind. Zijn huid voelde koud, ijskoud. De haartjes in zijn nek stonden recht overeind.

Nog wat onvast op zijn benen staand, draaide Pax zijn hoofd om. Het was helemaal niet zijn bedoeling geweest om in slaap te vallen en aan de stand van te zon te zien – die zichtbaar was tussen de bomen – had hij wel een groot aantal uren aan tijd verloren.

'Verdomme.' Hartgrondig vloekend zette Pax zijn weg voort, zich voortbewegend met het kleine stroompje naast hem. Soms dacht hij een vis langs te zien komen, wat hem op het idee bracht om vanavond te proberen iets van voedsel uit het water te halen. Hij kon wel een makkelijk vishaakje in elkaar zetten, om die beesten te vangen.

De nazomerse hitte was hier nog erger dan in Argenta en Pax zweette vreselijk tijdens de tocht. Hij mocht eigenlijk niet teveel vocht verliezen, dus hij deed zijn best om schaduwplekken op te zoeken en niet teveel van zijn lichaam te vragen.

Zijn borst bleef pijn doen en om de paar minuten controleerde Pax de huid, maar die was nog even glad en egaal als voorheen. Het tintelde daar, alsof er toch iets binnenin aan hem vrat en het koste hem moeite om helder te blijven denken. Steeds opnieuw gleden zijn gedachten naar de droom en waarschuwde een stemmetje hem dat er een kans bestond dat het niet goed zou komen, als die nachtmerrie waarheid bleek te zijn.

Hij stopte om wat planten te verzamelen en plukte een paar kruiden. Ook scheurde hij hele repen berkenschors af, want die waren koortswerend. Toen Pax onderweg wat wilde aardappelen wist op te graven, voelde hij dat zijn maag begon te knorren.

Het oude brood dat hij had meegenomen besloot hij als eerste op te eten. Eenmaal hij zich had geïnstalleerd onder een eikenboom, zijn rug tegen de stam gedrukt en zijn tas voor zijn voeten, graaide hij naar het voedsel en stak het in zijn mond. De korst was steenhard geworden, maar beter dan niets en hij genoot van de welkome energie die het brood hem bood.

Hongerig werkte hij de laatste stukken naar binnen en legde daarna een muntblaadje op zijn tong. Een heerlijke, frisse smaak verspreidde zich door zijn mond. Pax zuchtte tevreden.

'Hé!'

Hij schrok enorm van de kreet en opende wild knipperend zijn ogen. Razendsnel ging zijn hand naar een mes aan zijn riem en sprong hij overeind. In een moment van pure angst en wanhoop dacht Pax dat Griffin hem kwamen halen, dat de droom waarheid zou worden, en dat hij zou sterven van de volgende pijn.