CLARA - De Begaafden

En toen lachte ze

Sommigen weten het misschien al, maar de herschreven versie van En toen lachte ze staat online. Het is een emotioneel verhaal voor me en ik wilde hier een stukje met jullie delen dat ik net heb geschreven en omdat ik een emotioneel wrak ben. Hopelijk willen jullie het hele boek dan gaan lezen.

20

Hij

Ga achter haar aan!

Mijn hart schreeuwt, mijn brein gilt, maar mijn ledematen zijn verlamd. Iemand heeft ijs over mijn spieren uitgestrooid, vorst in mijn mond gestopt, vrieskoude in mijn aderen gelekt. Ik kan me niet verroeren.

Ze neemt een stukje van me mee, trekt het uit mijn lijf. Mijn hart ligt op de grond, bonzend – voor nu. Ik staar naar de plek waar ze is verdwenen, kan haar voetstappen bijna zien als ik me genoeg inspan.

Toch ben ik blind.

Nooit of te nimmer wilde ik haar verliezen, maar ik heb haar vandaag zelf weggejaagd. Ik heb messen in haar borst gestoken, haar hart met mijn eigen blote handen aan stukken gescheurd en nu sta ik hier, te wachten op iets dat nooit zal zijn en misschien zelfs nooit was.

Ik proef zout in mijn mond.

Tranen.

Verwoed begin ik te knipperen, wis ze uit mijn ogen als foto's op een computer. Liefde is niet zomaar is dat te verwijderen valt, dat weet ik, maar deze leugen doet hopelijk minder pijn.

De bittere smaak die volgt, brengt me van mijn stuk.

Ik wist niet dat liefde zo smaakte; bitter.

Men zegt dat de liefde zoet is.

Bitter en zoet.

Bitterzoet.

Zij

Onze band is als de vleugels van een vlinder, fragiel en breekbaar, en ik geloof dat zijn woorden die verbinding tussen ons net in tweeën hebben gesneden. Want ook al waren ze oprecht, ze hebben mijn hart vol met messen gestoken en ik geloof dat ik bloed tot er niets meer van me over is dan de naakte openbaring van mijn verduisterde ziel.

Dus in plaats van terug te keren, ren ik weg.

Ik ren en ren en ren.

Ik ren de longen uit mijn lijf.

Ik ren zo de straat uit, de wereld uit, het verdriet en verlies in.

Ik tuimel voorover, weet me ternauwernood recht te houden. Mijn hart dreigt door mijn huid heen naar buiten te scheuren en ik druk een hand tegen mijn wild op en neer deinende borst, hijg, snak naar de adem die ik niet verdient en een brandende weg door mijn longen trekt.

Daan kan me gemakkelijk inhalen. Hij kan in minder dan een minuut bij me zijn, maar dat hij er nog steeds niet is betekent dus dat hij gewoon niet komt. Hij heeft me achtergelaten, of ik hem, en ik begrijp daaruit dat hij vindt dat ik toch gelijk heb

We moeten elkaar loslaten.

We moeten ieder onze eigen, verdomde weg gaan op deze godvergeten bol.

Tranen stromen over mijn wangen en ik begin opnieuw te rennen, negeer de trekkende pijn die lijkt uit te gaan van het diepste van mijn wezen. Langs de zijkant van de straat zie ik een stel treurwilgen staan, hun bladeren omlaag gebogen in de striemende regen en wind.

Het lijkt wel alsof ook zij rouwen om wat verloren is gegaan.

in

deze zee

van

h a r t e n

voelde

ik me

nog nooit

zo

H a r t e l o o s

***

het spijt me.

het spijt me.

het spijt me z o.

word nooit verliefd, n o o i t.

alsjeblieft.

word nooit v e r l i e f d.

laat me l e v en.

a l s j e b l i e f t.

- Uit En toen lachte ze, Rani1999