Ο Προορισμός μας

Για τις μαμάδες μας 1

Μεγαλώνω μαμά!

«Για μένα θα είσαι πάντα το μωρό μου» λες, κι ας κοντεύω τα εικοσιπέντε. Κι εκνευρίζομαι που πια «δεν είμαι μωρό»..

Γιατί ξέρεις, μαμά, μεγαλώνω. Μα κυρίως, δεν είμαι και τόσο σίγουρη αν το θέλω πραγματικά. Κι ίσως ο τόσο μεγάλος εκνευρισμός, να οφείλεται στο ότι θα ήθελα για μια στιγμή μόνο να ένιωθα όντως αυτό που λες. Να ήταν όντως αλήθεια. Γιατί σε έχω ικανή για τα πάντα, ακόμα και να γυρίσεις, να παγώσεις το χρόνο για μια στιγμή μόνο.

Γιατί μεγαλώνω. Κι ο χρόνος το μαρτυρά απροκάλυπτα, ο αλήτης! Στο πρόσωπό μου, στα συναισθήματα, μα κυρίως στη δύναμη που μου επιβάλλουν οι εμπειρίες του και στα μαθήματα που με καταναγκάζει να λαμβάνω.

Ξέρεις μαμά, τα όνειρα μου, πήραν άλλη τροπή.

Οι αποτυχίες, μαμά, κάποτε φάνταζαν για πολύ καιρό ένα με την καθημερινότητα. Τι κι αν έλεγες πως κάποια στιγμή θα επέλθει η ανατροπή, ήταν περίοδοι που τα χτυπήματα δυνάμωναν σταδιακά λες και προκαλούσαν τις αντοχές μου, σωματικές και ψυχικές.

Παρ' όλο που αγαπούσα τον εαυτό μου κι ήμουν καλόκαρδη και πάνω απ' όλα άνθρωπος, όπως μου τρέλαινες τα αυτιά τόσα χρόνια, εντούτοις με προδώσανε, μαμά. Οι ανθρώπινες σχέσεις δε στηρίζονταν πάντα στο δίκαιο και στην αλήθεια για την οποία κινούσες βράχους για να με κάνεις να το εμπεδώσω.

Κι οι έρωτες, μαμά μου, τελικά πονάνε πολύ, τόσο, που κάποτε προτιμάς να απέχεις, να κρατάς απόσταση. Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι για να καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου περνάς από μια επώδυνη διαδικασία με τον εαυτό σου πρωταγωνιστή και κομπάρσο μαζί. Όλοι σου οι φόβοι, όλες σου οι αγωνίες αναμετρώνται μαζί σου και σε ωθούν να αναγεννηθείς και να διερωτηθείς ακόμα και για την υπόστασή σου.

Κι όλα αυτά τα πτυχία, μαμά, τελικά δεν τους νοιάζουν και τόσο πολύ. Γιατί βλέπεις, είναι και κάποιοι που ο αγώνας τους περιορίζεται στον αγώνα που έδωσαν άλλοι γι' αυτούς.

Είναι όλα πολύ δύσκολα τελικά, μαμά. Μου το έλεγες, δε λέω, ήσουν πάντα δίκαιη μαζί μου. Μα η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε ρεαλιστικό σενάριο.

Και ξέρεις, δεν μπορούσα να στα πω γιατί ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν που επένδυσες τόσα σε μένα, που ξυπνούσες και κοιμόσουν με όνειρα πάντοτε δικά μου κι εγώ δεν τα κατάφερα, ή μάλλον δεν ήρθα κοντά τους τόσο σύντομα όσο υπολογίζαμε. Μα εσύ μου έμαθες να κάνω μόνο όμορφα όνειρα. Κι είναι αυτή η ομορφιά που θα τα αναγκάσει κάποια στιγμή να γίνουν αληθινά.

Μεγαλώνω αλλά την παιδική μου αθωότητα την κρατώ πάντα. Κι αυτό το χαμόγελο που έχω μόνιμα είναι όπλο που εσύ μου έχεις αναδείξει την αξία του κι αγωνίζομαι όπως εσύ μου έμαθες. Γι' αυτό όταν κάποτε με πιάνω ασυναίσθητα να ντρέπομαι που δεν ανταποκρίθηκα στις επιδιώξεις σου, την ίδια στιγμή είμαι πιο πεπεισμένη από ποτέ πως την έχω κερδίσει την υπερηφάνεια σου.

Δες, μαμά, μεγαλώνω μα παλεύω ακόμα. Θα παλεύω μέχρι να σε δώ και εσένα ευτυχισμένη δίπλα μου. Κοίτα, μαμά, πιστεύω στα καλύτερα όπως μου έμαθες!

**Μαμά μου, σε 'σένα, που οφείλω εμένα.

*Στο επόμενο κεφάλαιο ακολουθεί ακόμα ένα κείμενο για την ύπαρξη της μητέρας. Το πιό σημαντικό όν σε αυτή την ζωή.