Ο Προορισμός μας

Ο φόβος

Είδα ένα όνειρο εχθές το βράδυ, πως ήμουν στη θάλασσα κι εκείνη, ήταν γκρίζα και αγριεμένη.

Λίγο βαθύ μπλέ και ο ουρανός μαύρος και αγριεμένος, δυνατός αέρας κι εγώ, φορούσα ένα γαλάζιο διάφανο φόρεμα μουσκεμένο μέχρι τα γόνατα μου.

Τα μαλλιά μου μπερδεμένα και ανάκατα, έδερναν το προσωπό μου. Τα χέρια μου παγωμένα και γεμάτα αίματα, κρατούσαν στις χούφτες τους τη σπασμένη μου καρδιά.

Δυο καταλευκοι γλάροι φάνηκαν, δεν ξέρω πώς, μη με ρωτάς. Ήρθαν και στάθηκαν μπροστά μου! Πήραν τα ματωμένα κομμάτια από τα χέρια μου και τα ‘ριξαν στην παγωμένη θάλασσα και εκείνη βάφτηκε κόκκινη.

Σήκωσα το βλέμμα μου προς τον ουρανό και μια κραυγή ξεχύθηκε από το στόμα μου!
“Ποτέ ξανά πια” ούρλιαξα κλαίγοντας και άφησα τα κύματα να με σκεπάσουν!
Ποτέ ξανά πια…
*******************
Μετά από αυτό μοιάζω με τις γυναίκες με τα μαύρα.. Που...
Φοράνε την ψυχή τους για μανδύα.
Φοράνε ένα μαύρο φεγγάρι στα μαλλιά και δυο κάρβουνα στα μάτια.
Έκαψαν τα πολύχρωμα φορέματα της ζωής τους σε μία φωτιά απο άδικους έρωτες και ένα βράδυ λούστηκαν με την στάχτη από την χαμένη τους αγάπη.

Έχουνε τα φύκια από μια θάλασσα που πνίγηκαν μαζί με τους καημούς τους..

Οι γυναίκες με τα μαύρα..
Είχανε και εκείνες κάποτε έναν ήλιο καρφωμένο στα μαλλιά και μια χαρά στα μάτια. Είχανε και εκείνες κάποτε ενα στεφάνι λουλούδια στο λαιμό και χαϊδεύανε της ζωής τους τα κομμάτια.

Όμως τώρα πια σκέπασαν τον θρήνο της νύχτας με τα κλάματα τους, όταν ένας άδικος έρωτας τις μεταμόρφωσε σε απόγνωση.
Ήτανε και εκείνες χαρά κάποτε μέχρι που τα λόγια απο μια σκληρή αλήθεια καρφώθηκαν σαν μαχαίρι στην γυμνή τους πλάτη.

Τις γυναίκες με τα μαύρα δεν θα τις δεις να γελάνε. Μονάχα να χαμογελάνε πίσω απο κάτι θλιμμένες κουρτίνες που ονόμασαν ζωή τους.

Δεν θα τις δεις να βάφονται..
Έχουνε βάψει με το αίμα της αγάπης τους όλα τα καλοκαίρι της ζωής τους.
Ούτε να κολυμπάνε θα τις δεις..
Έχουνε βυθίσει σε ωκεανούς απο δάκρυα το κουρασμένο τους σώμα για να αντέξουμε την θλίψη της επόμενης μέρας.

Τις γυναίκες με τα μαύρα δεν θα τις δεις αγκαλιά με κάποιον άλλον ποτέ! Γιατί;;

Οι γυναίκες με τα μαύρα..
Δεν ζούνε πια εδώ.
Πέθαναν απο έρωτα παρέα με τον εαυτό τους ακούγοντας μονάχα την φωνή τους να ψιθυρίζει..
Δεν έχουνε παρελθόν ούτε όνειρα πιά..
Είναι σαν ορφανές σε κάποιον κοιτώνα.
Το σώμα τους ,από την κούραση είναι σαν αποβάθρα σε κάποιον σταθμό.
Αρρωσταίνουν απο την πίκρα και την προσμονή.

Πεθαίνουν απο αδιαφορία και αδικία.
Εξαντλημένες και διψασμένες πιά, κανένας δρόμος, δεν τις φέρνει πιο κοντά στον θάνατο από ετούτη εδώ την ερημιά.

Έτσι είναι οι γυναίκες με τα μαύρα..
Πεθαίνουνε παρέα με τον έρωτα τους..
Ερειπωμένες..
Αγκαλιά με την άρρωστη, επίσης μαύρη καρδιά τους....