Ο Προορισμός μας

Εαυτέ μου;;

Μονόλογος...

Πονάω...

Πονάει το κεφάλι μου απόψε, απο τις σκέψεις.. Πονάνε τα μάτια μου, απο τα δάκρυα.. Πονάει το στήθος μου, απο της δυνατές ταχυπαλμίες της καρδιάς μου.. Πονάει το σώμα μου όλο, απο το μούδιασμα.. Όλα πονάνε...

Μα ποιό πολύ πονάει που πιέζομαι να'ρθώ πιο κοντά σου.. Σε εσένα μιλάω, σε εσένα που σε έχασα, που κρύφτηκες τόσο καλά και όμως είχες πληγωθεί τόσο πολύ.. Σου μιλάω εαυτέ μου, σου μιλάω και δεν με ακούς.. Γιατί;; Με κούρασες... Άκουσεμε, πανάθεμασε...

Άκουσε τις σκέψεις μου μια φορά και εσύ και θα με καταλάβεις... Θέλω να γίνουμε φιλαράκια, θέλω να σου προσφέρω αγάπη, ηρεμία, χαρές, μα πάνω απο όλα γαλήνη... Άκου κάτι, είμαι εδώ για εσένα.. Το άκουσες; Τι λές τώρα; Θα γίνουμε ένα εμείς οι δυό; Ή και πάλι θα με αφήσεις στην ερημιά μου;;

Να σου πώ και κάτι σε έχω ανάγκη και είμαι πρόθυμη να σε βοηθήσω.. Ξέρω πως πονάς, θέλω να σε βοηθήσω, μ'ακούς;; Και να μην με ακούς εγώ θα σου μιλήσω.. Θα σου μιλήσω σταράτα αυτή την φορά, με πάθος εαυτέ μου και θα σου πώ το εξής: "Εγώ φταίω.. Εγώ που σε είχα πάντοτε παραμελημένο, εγώ που σε πρόδοσα πολλές φορές με τις αποφάσεις μου, εγώ που σε πίεζα, εγώ που σε έβριζα, που έπερνα λίγο λίγο απο την αθωότητα σου και σου την μετετρεπά σε αγριάδα, που σε έθαβα βαθιά για να μην ακούσω τα σωστά σου, που σε ΠΟΝΕΣΑ επανελλημένα... Εγώ τα έκανα όλα αυτά..."

Και τώρα; Τι ζητάω θα μου πείς.. Να σου απαντήσω.. Εσένα ζητάω.. Δεν είμαι κτιτική εαυτέ μου, ζητάω απλά να σε έχω δίπλα μου να μου θυμίζεις ποιά είμαι εγώ, γιατί αυτό έκανες και τότε θυμάσε; Τώρα σε έχασα εξαιτίας των αποφάσεων μου και τώρα σε θέλω πίσω.. Σε θέλω να χαμογελάσεις που θα σμίξουμε και πάλι.. Θα σου επουλώσω όλες τις πληγές σου, μια πρός μια.. Το υπογράφω και μάρτυρας μου ο Θεός..

Εγώ και εσύ κάνουν ένα.. Και το δικό μας ένα ονομάζεται ΔΥΝΑΜΗ.. Τι λές, λοιπόν;;

**Για όσους έχασαν τον εαυτό τους και τώρα τον βρίσκουν ξανά, σιγά σιγά και με σταθερά βήματα:)