Ο Προορισμός μας

Έλα και σκότωσε τους φόβους μου

 ‘Τώρα έπαθες και έμαθες, τώρα ξέρεις’, σου λένε. Τίποτα δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως εκείνο το καταραμένο το συναίσθημα θα συνεχίζει να έρχεται τα βράδια στο κρεβάτι μου, το πρωί μέσα στον καφέ μου και την ώρα που θα ανοίγω τα παντζούρια ενώ ο ήλιος με τυφλώνει.

Προσπαθώ αγάπη μου, προσπαθώ να γίνω ο δράκος των φόβων μου και να τους εξοντώσω, μα δεν το λες και εύκολο. Θέλει απόφαση, θάρρος και γενναιότητα οι φόβοι για να φύγουν. Κι αν φύγουν αυτοί, κάποιοι άλλοι θα έρθουν. Δεν είμαι φτιαγμένη από ατσάλι, ξέρεις.

Καμιά φορά προσπαθώ να τον φανταστώ πως είναι σαν μορφή. Μαύρος θα ’ναι , λέω, τεράστιος, με μεγάλα νύχια και μάσκα που δεν βγαίνει ποτέ. Μετά σκέφτομαι πως καμιά φορά και ο φόβος λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη να τολμίσουμε και να πάμε κόντρα σε αυτό που φοβόμαστε με αποτέλεσμα στο τέλος να νιώθουμε πιο δυνατοί και με αυτοπεποίθηση, και τότε τον φαντάζομαι λιγότερο παράξενο και με πουά παπιγιόν.

Η ζωή καμιά φορά με τρομάζει, αλλά από την άλλη λέω ‘θα την γονατίσω μέχρι τέλους και ότι γίνει’. Το πολύ- πολύ να χάσω, αν και έχω ένα θέμα εγώ με αυτά. Δεν μ’αρέσει να χάνω. Κι αν χάσω θα πρέπει το αποτέλεσμα να είναι με λίγη διαφορά για να νιώθω ότι προσπάθησα αρκετά απλά δεν ήμουν τόσο τυχερή.

Ποτέ δεν ονειρεύομαι το ακατόρθωτο μα φοβάμαι μήπως και το αύριο δεν θα ’ναι ούτε μισή κουταλιά απ’όσο το ονειρεύομαι.

Φοβάμαι να σου δώσω όσα θα ’θελα γιατί όταν έδωσα κάποτε δεν φάνηκε να εκτιμήθηκε. Γιατί οι άνθρωποι καμια φορά είναι αχάριστοι, άπληστοι και το σιγουράκι θα τους φάει. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Μπορεί και να ’ναι όμως.

Φοβάμαι τον θάνατο. Αυτόν που παίρνεις χωρίς λόγος άτομα που αγαπάς. Και εδώ ίσως να είναι η μόνη φορά που μένεις απλά αμέτοχος μα καθόλου απαθής.

Ο φόβος είναι ανεξήγητος. Δεν έχει ερμηνεία και τις πλήστες φορές είναι μπλιαχ.

Ο φόβος καμια φορά είναι αυτός που κρύβεται πίσω από τις μεγαλύτερες μας επιτυχίες. Δειλά δειλά τους ξεπέρασες έναν προς έναν σαν ένα πεδίο μάχης και τα κατάφερες. Και νιώθεις ωραία, γιατί τον νίκησες.

Καμιά φορά ο άνθρωπος αγνοεί τα όμορφα που του συμβαίνουν, δεν τα ευχαριστιέται και βασανίζει το μυαλό του με ότι άλλο του κατέβει. Και όταν δεν τα έχει τα αναζητά. Δεν θέλω να είμαι έτσι.

Δεν θέλω να φοβάμαι τους φόβους μου, θέλω να τους νικάω.

Έλα κι εσύ. Μην παίζω μόνη.

Έλα και σκότωσε τους φόβους μου, ή έστω αγκάλιασέ τους...

**Μαζί σου μπορώ .. Τα πάντα μπορώ .. Όπως λέω και στο βίντεο πιο πάνω! Φιλιά πολλά! Σύντομα με νέα κεφάλαια!!!! ♡♡