Ο Προορισμός μας

Για τις μαμάδες μας 2

Άκου, μαμά, θυμάμαι
Τότε που σταμάτησες από την δουλειά για να μας προσέχεις γιατί ήμασταν μικρά.
Κι όταν πήγες και είχα πυρετό στο σπίτι, ''δεν θα 'ρθω'' τους έλεγες.
''Χίλιες φορές να είμαι εγώ άρρωστη αντι εσείς'', αυτό λες μια ζωή.
Όταν έλιωνα στο διάβασμα για τις Παγκύπριες ερχόσουν στο χάος μου με μια πορτοκαλάδα, για να πάρω δυνάμεις.

Άκου, μαμά, δύναμη δεν μου έδινε η πορτοκαλάδα, αλλά εσύ.
Κι όταν πέρασα εκεί που ήθελα έκλαιγες από χαρά, αλλά στα μάτια σου έβλεπα το άγχος που θα έφευγα από το σπίτι για πρώτη φορά.
Eκείνο το βράδυ που μπήκες στο ασανσέρ για να φύγεις, που αποχαιρετιστήκαμε, τότε που το παίζαμε κούλ και όλα καλά, σε άκουσα που πλάνταξες στο κλάμα.
Όταν είχα εξεταστική και είχα νεύρα 'δεν σε φοβάμαι', αυτό έλεγες.

Άκου, μαμά, θυμάμαι
Τότε που τσακωθήκαμε πολύ και εγώ ούρλιαζα, την ίδια στιγμή το μετάνοιωσα, να ξέρεις.
Όταν φώναζα σαν χαζή γιατί το τζιν που ήθελα να φορέσω ήταν στα άπλυτα, αντί να μου πεις άσε μας κουκλίτσα μου ή να μου δώσεις καμια σφαλιάρα εσύ απλά το ετοίμαζες για να το φορέσω την επόμενη μέρα.
Και όταν έκλαιγα για τον πρώτο μου χωρισμό εσύ σιωπηλά με παρακολουθούσες, και η αγκαλιά σου ήταν και είναι πάντα έτοιμη, ανα πάσα στιγμή.
'Xαμογελούσες, έτσι είναι η ζωή μωρό μου, να κοιτάς να σε προσέχεις και αυτό είναι απλά η αρχή, αυτό.

''Μεγαλώνεις και σε χαίρομαι'', μου είπες πρόσφατα.

Μεγαλώνω και ας με τρομάζει ο κόσμος ρε μαμά. Εδώ ΕΣΥ δεν είπες ποτέ 'δεν μπορώ', θα πώ εγώ;

Άκου, μαμά,
Δεν σου έχω πει ποτέ ευχαριστώ και να σου πω και κάτι; Δεν θα σου πω ούτε τώρα. Θα σου πω 'θα είμαι και εγώ εκεί'. Είναι το πιο λίγο.