Ο Προορισμός μας

Πάντα κάτι θα μένει

Όσα κι αν σου γράφω πάντα κάτι θα μένει

Κατάφερα ό,τι μου ζήτησες. Προχώρησα τη ζωή μου για να βρώ εμένα. Σε άφησα πίσω, όπως έπρεπε να γίνει για να μην πληγωθείς.

Το δούλεψα στο μυαλό μου, έκλαψα, θύμωσα και αποδέχτηκα. Έσκυψα το κεφάλι και είπα στον εαυτό μου «έπαιξες κι έχασες, πάμε παρακάτω». Τον ανάγκασα να με υπακούσει, του έκλεινα το στόμα κάθε φορά που αντιδρούσε, στέγνωνα κάθε δάκρυ πριν προλάβει να κυλήσει, προσπάθησα να τους πείσω όλους ότι είμαι καλά. Προσπάθησα να πείσω εμένα ότι είμαι καλά.

Κάθε φορά που έφτανε το «γ...» στην άκρη της γλώσσας μου, το κατάπινα. Ήταν τόσο πικρό που ήθελα να το φτύσω, να φύγει από μέσα μου, αλλά το κατάπινα.

Κάποιο διάστημα έφτασα στο σημείο να μισώ τον εαυτό μου για όσα ονειρεύτηκε, πίστεψε. Αυτό μου ήταν πιο εύκολο, φαίνεται... Να ρίχνω όλο το φτέξιμο σε εμένα, γιατί ας μην τα πολυ λέμε, εγώ έχω μερίδιο ευθύνης εδώ..

Μη με ρωτήσεις πώς μπορώ και προχωράω. Κρατάω μια προσδοκία μέσα μου κι αυτή μου δίνει δύναμη να παλεύω όλα τα υπόλοιπα. Προσδοκώ ότι μια μέρα θα καταλάβεις. Με νοιάζει να με καταλάβεις και όχι να με κρίνεις. Προχωράω δεν ορίζετε απαραίτητα με καινούργια συντροφία, απλά προχωράω..

Θα μου πεις, «αν δε στο πω, πώς θα δικαιωθείς;». Δε χρειάζετε να στο πώ, με ξέρεις καλά, θα το καταλάβεις..

Μόνο να καταλάβεις. Γιατί ήρθα στη ζωή σου κι εσύ στη δική μου. Τι μας έφερε κοντά. Τι μας χώρισε. Ποια ήταν τα πραγματικά εμπόδια και ποια τα φανταστικά. Τι σημαίνω για σένα. Τι σημαίνεις εσύ για μένα.

Μη με παρεξηγήσεις. Εγώ είμαι μόνο ένας άνθρωπος με πόνο μέσα μου. Αγαπάω σημαίνει ότι θέλω το καλύτερο για τον άλλο άνθρωπο κι ας μην είμαι εγώ αυτό, κι ας μην το ζει μαζί μου, κι ας μην υπάρχω πουθενά.

Σ' αγαπάω, λοιπόν. Δεν ήμουν εχθρός σου, δεν είμαι κι ούτε θα γίνω ποτέ. Δε φοβάμαι να σου μιλήσω. Θέλω μόνο να είσαι καλά. Θέλω μια μέρα να καταφέρεις να δεις καθαρά και να ζήσεις τη ζωή που έχασες για εμένα. Λές να την ζήσουμε ξανά μαζί; Και αν είναι ναί; Τότε τι τα λέω όλα αυτά; Μα αν είναι όχι να μην τα πώ;

Θέλω να μην είναι λίγες οι στιγμές που ξεχνιέσαι, να είναι πολλές. Να μην είναι συγκρατημένα τα γέλια σου, να είναι δυνατά και αυθόρμητα. Να είναι φωτεινό και πλατύ το χαμόγελό σου. Να έχεις αυτή την έξυπνη λάμψη στα μάτια σου, να ξαναβρείς το χιούμορ σου. Να ξαναβρείς εσένα...

Για σένα που όσα κι αν σου γράψω, πάντα θα μένει κάτι ακόμα... Και ας μην ξέρεις ό,τι σου γράφω το ξέρω εγώ και αυτό μου φτάνει...