Ο Προορισμός μας

Να την αγαπάς την μοναξιά

Δικαιολογημένα κι εγώ επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνω όνειρα.

Ανέξοδα μικρά που σου χαρίζουν χαμόγελο.
Εκείνα τα μικρά που εύχονται να ‘ναι όλοι οι γύρω τους καλά.

Αυτά τα όνειρα λοιπόν εμένα με κάνουν χαρούμενη και με γεμίζουν αισιοδοξία.
Για εμένα πλέον τα όνειρα δεν έχουν καπετάνιο, στην πρώτη φουρτούνα εγκατέλειψε το καθήκον του κι άφησε το σκαρί να θαλασσοδέρνεται ακυβέρνητο. Κάθε όνειρο που λαθρεπιβιβάζεται προορισμό δεν φτάνει.

Η κατάρα των ονείρων που αυτοβαπτίζονται εκπληρωμένα και παίζουν με το μυαλό μου, μαστιγώνουν κάθε τικ τακ του δείκτη κι εγώ μαραζώνω ελπίζοντας στην αποβάθρα να φανούν.

Κι έτσι αποφάσισα στο χαμόγελο των άλλων να χαίρομαι κι εγώ, μόνο που ώρες ώρες νιώθω την θλίψη πίσω από το χαμόγελό τους.
Αισθάνομαι την μοναξιά τους και μυρίζομαι την απουσία που τους διακατέχει.
Δεν είσαι μόνος, ούτε μόνη.
Ειμαστε πολλοί μόνοι, άλλοτε με απόσταση, άλλοτε με συντροφιά.

Να την αγαπάς την μοναξιά όταν έρθει, έχει τους στόχους της μόλις σε αγκαλιάσει.
Όλα εκείνα τα όνειρα που δεν ξέρω κι εγώ ποιός τα γεννά πρέπει εγώ να τα βάλω σε μια σειρά, να σβησω εκείνα που λαθρεπιβιβάστηκαν, και να αφήσω μόνο εσένα.

Το πιο αληθινό όνειρό μου! Τον εαυτό μου!