Ο Προορισμός μας

Είναι αυτές οι στιγμές

Κρατώ τα φώτα σβηστά.
Μετά βίας όμως κρατώ τις σκέψεις που φουντώνουν τα λαμπάκια του εγκεφάλου μου και δε με αφήνουν να απολαύσω την ηρεμία που μου προσφέρει το σκοτάδι μου.
Έχει μια θλίψη αυτή η σιωπή και αυτό το μαύρο πέπλο. Όμως κάποιες φορές είναι τόσο απαραίτητη.
Και πώς αλλιώς θα εκτιμήσεις την χαρά αν δεν αφεθείς στην μαγεία της θλίψης;
Είναι οι στιγμές που θες να είσαι εσύ και ο εσωτερικός σου κόσμος.

Οι δυο σας. Μόνοι.
Άλλες πάλι τον κρατάς και αυτόν σε απόσταση.Τον κρατάς σε καταστολή, γιατί έχεις ανάγκη το απόλυτο τίποτα.
Ένα τίποτα γεμάτο με τόσα πολλά που ξεχνάς τα ονόματά τους. Ένα τίποτα που είναι τα πάντα.
Έχεις ανάγκη να απουσιάσεις και εσύ από τον εαυτό σου. Σε αυτό το απουσιολόγιο δε μετράς απουσίες μόνο παρουσίες.
Όλα χρειάζονται σε αυτή τη ζωή. Και τα γέλια και τα κλάματα, οι φωνές και ησυχία.
Οι απουσίες και οι παρουσίες.
Το φως και το σκοτάδι.

Αντιθέσεις σε νορμάλ υποτιθέμενες ζωές.
Ένα γύρισμα είναι η ζωή μας.
Σαν το κέρμα που πετάς στο αέρα για να δεις τι θα βγει, ενώ στην ουσία ξέρεις τι ακριβώς θέλεις...