Ο Προορισμός μας

Να είσαι πάντα έτοιμη για το επόμενο ταξίδι

Έκανα στον εαυτό μου ένα παράξενο δώρο τελευταία. Ένα δώρο που κατάφερε και χόρτασαν τα μάτια μου, που ηρέμησε την ψυχή μου, που χαλάρωσε το σώμα μου, που ταξίδεψε το μυαλό μου…

Κυριακή βραδάκι. Εξω από το θέατρο στο κέντρο της Αθήνας, ο κόσμος ολοένα και πολλαπλασιαζόταν. Όλοι είχαν έναν ενθουσιασμό που χρόνια είχα να δω. Προσεγμένοι άνθρωποι με μια έκσταση αναμονής στο πρόσωπο, ίσως γι’ αυτό που περίμεναν να δουν. Η αντίφαση σε όλη αυτή την εικόνα; Εκεί που χάζευα την αφίσα με τις φιγούρες των χορευτών για το Αργεντίνικο Τάνγκο που θα παρακολουθούσα, το βλέμμα μου ασυναίσθητα περιπλανήθηκε στον χώρο και ξαφνικά σταμάτησε στον κύριο με το αναπηρικό καροτσάκι. Τον βοηθούσε μια νεαρή κοπέλα, που τον συνόδευσε στο ασανσέρ του θεάτρου. Τα λόγια εδώ, μοιραία, ήταν περιττά…

Μπήκα στην αίθουσα. Οι κόκκινες κουρτίνες της αυλαίας ήταν ακόμα κλειστές. Παρατηρούσα τους θεατές, καθώς ο χώρος όλο και γέμιζε. Κατέβασα το κεφάλι για να δω την ώρα και αισθάνθηκα μια περίεργη κούραση. Ήταν τόσο σωματική όσο και – περισσότερο θα έλεγα – ψυχική. “Εχεις περάσει πολλά τελευταία”, σκέφτηκα, “χωρισμούς, ασθένειες, αλλαγή δουλειάς, οικονομική πίεση. Μήπως και είναι τα προβλήματά σου διαφορετικά από πολλών άλλων εδώ τριγύρω;”

Μπα… υπάρχουν και χειρότερα. Πολύ χειρότερα! “Κάποιον είδες πριν λίγο”, θυμήθηκα και είπα στον εαυτό μου, ‘κάποιον σε ένα καροτσάκι’, και τα μάτια μου βούρκωσαν…

Το καμπανάκι που χτύπησε για την έναρξη της παράστασης με προσγείωσε πολύ απότομα στην πραγματικότητα και το ταξίδι τότε ξεκίνησε…

Ένα ταξίδι μοναδικό. Ένα ταξίδι με τραγούδια και νότες, με εικόνες και ανθρώπους βγαλμένους από μια άλλη εποχή. Μια ρομαντική εποχή, που οι γυναίκες φορούσαν φουστάνια με φουρό και οι άντρες καπέλα. Χόρευαν αυτόν τον τόσο αγαπησιάρικο χορό, τον τόσο παθιασμένο, ένα τανγκό αργεντίνικο, που ο καβαλιέρος την ντάμα του την έχει ερωτευτεί και της το δείχνει με το άγγιγμα του ενός χεριού του στη μέση της και του άλλου πλεγμένου στα δάχτυλα του δικού της. Το συνεχόμενα καρφωμένο βλέμμα του στα μάτια της είναι η αποκορύφωση της αγάπης του. Κόκκινα φλογερά χείλη, εκείνη, μαύρα μαλλιά, απαλές κινήσεις ενός καλλίγραμμου κορμιού οδηγούν σε ένα θέαμα μοναδικό που με ταξίδεψε σε τόπους αλλοτινούς.

Το μπλέξιμο των ποδιών τους, καθώς ο χορός εξελισσόταν σε κάτι ξέφρενο, κάθε φορά αποσπούσε άπειρα χειροκροτήματα. Ένα μπλέξιμο τόσο γρήγορο, ερωτικά ανεπανάληπτο που εμένα προσωπικά, με προετοίμασε για το επόμενο, δικό μου ταξίδι… Το ταξίδι συνεχίστηκε και αποκορυφωνόταν με το πέταγμα του σώματός της ψηλά, καθώς εκείνος με δύναμη την σήκωνε στα χέρια του!

‘Έφυγα’ εκείνο το βράδυ. Ετοίμασα τις ‘βαλίτσες’ μου για αλλού… Ξέχασα την απογοήτευση και την κούρασή μου. Κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ… Ηρέμησα και φιλοσόφησα στον ύπνο μου… Με πήγε εκείνος ο χορός σε κόσμους ήρεμους αλλά και ταυτόχρονα φλογερούς. Έτσι δεν είναι όμως και η ζωή τελικά; Έτσι δεν μας οδηγούν τα βήματά της, τα βήματά μας;

Εκεί που απογοητευόμαστε και πέφτουμε, εκεί ζωντανεύουμε, σηκωνόμαστε και ξαναχορεύουμε στους ρυθμούς της. Φοράμε τα “φορέματα” της, εκείνα που η ίδια μας ντύνει κάθε φορά, βάζουμε το καπελάκι μας άλλοτε ίσια και άλλοτε στραβά και προχωράμε στους ήχους του ακορντεόν που εκείνη μας παίζει, πότε με νότες χαμηλές και πότε με υψηλές…

Χτυπάμε με δύναμη τα πόδια μας στη γη και τα τακούνια μας αντηχούν στα πλακόστρωτα του δρόμου που εκείνη μας έχεις στρώσει. Σε πλακόστρωτα που κάποιες φορές σκουντουφλάμε και τρώμε τα μούτρα μας, άλλες πάλι γλυστράμε γλυκά και λιγότερες χοροπηδάμε.

Αυτές οι τελευταίες όμως είναι εκείνες που μας δίνουν την ώθηση για να συνεχίζουμε κάθε φορά και να ξεκινάμε από την αρχή. Μια αρχή που προορισμό της έχει τη θέληση, τη δύναμη για το καινούργιο, το άγνωστο και το μοναδικό.

Αυτό είπα στον εαυτό μου εκείνο το βράδυ φεύγοντας: “Χόρεψε ξανά, είσαι έτοιμη για το επόμενο ταξίδι. Μπορείς να χαράξεις τον προορισμό σου, τα βήματά σου και πάλι από την αρχή! Πάτα στα πόδια σου, χτύπα τα τακούνια σου, ύψωσε τους ώμους σου, σαν κι εκείνη την χορεύτρια. Αγκάλιασε τη ζωή σαν να είναι ο όμορφος καβαλιέρος και κοίταξέ την κατάματα, χαρίζοντάς της με τα κόκκινα φλογερά χείλη σου, το πιο ανεπανάληπτο χαμόγελό σου! Και τελικά άφησέ την να σε πετάξει ψηλά!”.