Own You : Montesalve Brothers 2

10

Chapter 10

I Trust you

Hazel

Nagising ako nang may narinig akong tawanan sa labas. Naghilamos lang ako at nag-toothbrush atsaka lumabas. Natagpuan ko si Louraine na tumatawa kasama si...si Luke?!

"What the hell is happening here?!" I asked in a loud voice incase they wouldn't hear me. Nakakahiya naman sakanilang dalawa. Mukhang magbest of friends na sila. Tsk.

"Oh, gising ka na pala." Sabi ni Luke at tumayo. Napairap naman ako.

"Duh, mukha ba akong panaginip sayo?" Naiinis na tugon ko. Did he really need to state the obvious?

"Yeah. Looking at you and reaching you seems like a dream to me." Bigla niyang sabi nang makalapit sa akin. Napalunok naman ako sa sariling laway nang maamoy ko ang pabango niya. Ugh!

"Uh.. hey? I'm still here!" Sabi ng isang boses kaya napabalik ako sa reyalidad. Nakita ko si Louraine na nakatakip sa mata niya.

"Why are you covering your eyes?" I asked at sumilip naman siya sa mga daliri niya.

"Oh, sorry. I thought you two would kiss." Aniya na nakapagpamula sa akin ng todo. Ugh! Stupid girl!

Pinilit kong maging pormal kasama siya. I will be back to normal. No more sweet talks, no more to mushy things and public display of affection.

I should be back to my original role.

"Bakit ka ba nandito? Umalis ka na." Walang ganang sabi ko habang nagsalin ng gatas sa baso.

"You still drink milk? Oh, adorable." Bigla niyang sabi at kinurot ang pisngi ko. Fudge. Bakit hindi ako umiwas?

"D-Duh! Masama ba?" I defended my self. Ugh! Now I'm even stammering in front of him? Great! "Tabi nga!" Pagsusungit ko sakaniya at dumiretso sa lamesa. I started eating breakfast at halos mabilaukan naman ako dahil nakatitig lang siya sa akin.

"Will you stop staring at me?" I said with annoyance in my voice. He just chuckled na lalo kong kinainis. D-mn that chuckle!

"Sorry, can't help it." He said at tinuloy ang pagtitig. Nanahimik nalang ako dahil wala din akong magagawa. He's like Louraine, wala silang tigil kapag may gusto silang makuha.

"Umalis ka na nga!" Pagtataboy ko sakaniya at tumayo naman na siya. Akala ko ay aalis na siya pero umupo lang siya sa may sofa.

"Be ready. I'll wait for you here. Sabay na tayo pumasok." He said na nakapagpataas ng kilay ko.

"May kotse ako." I said at ngumiti lang siya sa akin. "Louraine already have it. Umalis na siya nung kumakain ka." He said. Nanlaki naman ang mata ko at hinanap ang car keys ko.

D-mn that girl!

"Tsk." I just hissed at naghanda na sa pagpasok.

~

He opened the door for me and I just went in without saying anything. Yeah right Hazel. Ignore him. Ignore his sexiness. Ignore his smiles and hi-okay fine. Let's ignore it.

"Can you hand me your sched?" He said that made me look to him. "Why?" He asked me.

"Bakit pati sched ko papakielaman mo?" I asked him at inirapan siya. "Last night...who I am or the way I acted...is just a dream. You should forget about it. Nothing happened." I said at tumingin lamang sa daan.

"Nah, dreams are not meant to be forgotten. Diba nga? We should follow our dreams." Aniya at sinamaan ko lang siya ng tingin. Ugh!

"Step two of owning you is treating you like a princess. But I rather call you angel than a princess." He said. Natawa naman ako ng mahina.

"Angel? You know I would be happy if people call me the devil's daughter but here you are, calling me angel." Ani ko. Tumingin lang ako sa daan at iniwasang tumingin sakaniya.

"Still, you're my angel." Pambabale-wala niya sa sinabi ko at nagpatugtog.

"I'll be...your crying shoulder. I'll be your love suicide. I'll be better when I-"

Agad kong inabot ang player at pinatay iyon. Sinamaan ko siya ng tingin pero tumawa lang siya. I did my best to avoid laughing with him.

Nang makarating kami ay nagtataka akong tumingin sa gate dahil ang daming reporters sa labas. Pupunta na sana ako don ng may humawak sa kamay ko. Tumingin ako don at nakita si Luke na ni-lock lang saglit ang kotse niya.

"Let's go angel." He said. Sinamaan ko siya ng tingin at inalis ang kamay niya pero dakilang makulit siya dahil inabot niya nanaman iyon. Ugh!

"You're not going in there without holding me angel." Seryosong sabi niya. Minsan ko palang siyang nakitang sobrang seryoso at magulo naman talaga sa gate kaya medyo nakakatakot makisiksik. Hinayaan ko nalang siya sa gusto niya.

Mahirap. Masikip at mainit. Pero hindi ko mapigilang matuwa ng patago dahil sa gerang iyon ay may taong handa akong protektahan sa mga bwiset na reporter na iyon.

Nang tuluyan kaming makapasok ay nakita ko ang dahilan ng bwiset na kaguluhan sa labas.

"Mayor ng siyudad San Miranda kasalaukuyang nasa paaralan ng kaniyang anak para um-attend ng isang meeting tungkol sa susunod na Sports week na magaganap sa ikatatlo ng Oktubre. Ito nga pala ang D Mati Walha News! Nag-uulat!"

Napairap ako nang matagpuan ko ang ma-dramang pagyakap ni Hilary sa matandang iyon. Nang mapunta sa akin ang tingin niya ay mukhang nagulat siya. Oh Hazel, you prepared for this.

Nilapitan ko sila nang napalabas na ng mga guards ang mga reporters. "Hi Mr. Sanjo and...sis." I sarcastically greeted them. Naramdaman ko ang kamay na humawak sa akin pero hindi ko iyon inalis. I held on that hand and faced the one who ruined my life.

"H-Hazel anak." He said.

"Oh C'mon Mr. Sanjo, don't act nice. Wala na ang cameras. And don't call me that. Nakakasuka." Ani ko na nakapagpasama ng timpla niya. Well, that's what I'm aiming for.

"Ano ba Hazel? Can't you even respect my dad?!" Naiinis na sabi ni Hilary. I rolled my eyes on her and she looked pissed.

"And who is this young man, is he your boyfriend?" Tanong ng matandang ito.

"Hello po. I-" Pinutol ko siya at hinigpitan ang kapit ko sakaniya.

"Boyfriend man o asawa, wala na kayong pakielam. Stop pretending, hindi bagay sayo. Mukha kang trying hard rookie na artista." I said and grinned at him.

He was about to slap me when I slapped her dirty daughter first. Nagulat siya sa inasal ko at nginisian ko lang siya. "Oh how sad. Did you know that your daughter had a boyfriend?" I faked sweetness in my voice. Napatingin naman ang matanda kay Hilary na nag-iwas lang ng tingin sa tatay niya.

Natawa naman ako ng malakas. I felt his hands tighten that gave me strength. "Too bad they broke up before you even meet him. I'll go. Pakisabi sa asawa mo that I loathe her. Tell her to don't text me or call me. Don't bother me anymore." I lastly said and walked away.

Nang makarating kami sa isang parte ng hallway kung saan walang tao ay muntikan na akong matumba. Luckilly he held me up. "SShh, it's fine." He hushed me.

We remained silent at nang matauhan ako ay tumingin ako sakaniya.

"Why aren't you asking anything?" I asked him and refrained my self from crying.

"No need. I'm always on your side." He said at napaigtad ako nang maingat niyang hinaplos ang buhok ko. Lalo akong nanlambot sa ginawa niya.

"I trust you Angel."

~~AgentBlue143