Own You : Montesalve Brothers 2

30

Sorry for the long wait. Thank you sa lahat ng umabot dito. See you sa Epilogue.

Chapter 30

Hazel

Tuloy tuloy ang agos ng luha ko nang makarinig ako ng magkakasunod na putok ng baril. Hindi ito galing sa speaker, galing ito sa lugar malapit lang sa akin. Napaupo ako sa takot. 

I'm scared. I saw my father got shot by a gun before. I saw how he bled. I saw how the bullet went straight through his skull. I saw how my father died. 

I cried there, alone. Helpless. Lonely. Weak.

Until a set of arms surrounded me. 

Napatingin ako sa taong iyon. His pair of brown eyes watched me with worry. I hugged him and let him see the weak me while he hugged me with the same intensity. Niyakap niya ako na parang sinasabi niyang okay na dahil nandito na siya. 

"Angel you f-cking got me worried." he whispered in my ears. 

Hindi ako nakapagsalita dahil sa takot. Nanatili kaming ganon hanggang sa maalala ko na hindi dapat ako nagpapakain sa takot na ito. Na hawak padin nila ang kaibigan ko, at ang kuya ko.

"L-Luke..si Louraine..pati si, si... si Kobe. Hawak nila silang dalawa. A-anong gagawin natin? Hindi ko sila mahanap. Hindi ko na alam ang gagawin ko..." Ani ko habang pinipilit na huwag umiyak. Pero bigong bigo ako dahil sunod sunod na umagos ang luha ko at ang paghikbi ko.

"Sshh, breathe properly first. Stay calm. Nandito na ako. Don't worry please." He continued to whisper. Nabawasan ang takot sa dibdib ko ngunit nakarinig nanaman ako ng sunod sunod na pagputok ng baril.

I heard him talk to a small device at binuhat niya ako ng tuluyan. I feel so weak right now to the point na hindi na ako makalakad ng maayos. Sunod sunod pang muli na pagputok ang narinig ko at sobrang iyak na iyak na ako. 

The memories of my dad being shot keeps on replaying in my head. Ayoko na! 

This was the same Hazel, months after dad died. 

Helpless.

Traumatized.

Cry baby.

And I think I'll lose my wits if I'll continue to hear gunshots!

"I'll get you out of here." He whispered in my ear. Pero hindi na ko masyadong makapagconcentrate sa sinasabi niya dahil puro ala-ala lang ng nakaraan ang naaalala ko.

Naramdaman kong inalalayan niya akong tumayo, at wala sa sariling sumunod ako sakaniya. Ngunit hahakbang palang kami ay may sumunod nanamang mga putok ng baril. Napaupo ako sa gulat at takot. Nagtuloy tuloy nanaman ang luha ko. Ugh! Bakit kahit anong bulong ko sa sarili ko na nandito lang si Luke hindi ako mapakali?

"Sshh, please Hazel, trust me." He whispered. I nodded my head as I tried to focus only to him. Please Hazel. Focus. Just please. Ayoko pang mabaliw. 

He helped me stood up. Malapit na kami sa pinakalabas nang may humarang sa amin na mga lalaki. They were wearing those cliché gangster clothes. But then, I can't deny that I'm freaking scared. They were holding guns. Different type of guns. 

Ang dami nila. Samantalang ang meron lang ako ay ang lalaking humahawak sa akin ngayon. He only has one gun on his hand. 

"Delete the file Hazel Villejas!" One of them shouted. Siguro iyon ang pinaka pinuno. Hinawakan ko ng mas mahigpit ang damit ni Luke. I can't speak. I want to scream but I just can't. 

"Delete it and you'll be safe Villejas." He repeated. 

Bigla kong naalala sila Louraine and the my brother.