Own You : Montesalve Brothers 2

12

Enjoy! :)

Chapter 12

Earplugs and the varsity player

Hazel

"You know Hazel, hindi naman sa lahat ng pagkakataon ay tama ka." Sabi ni Louraine matapos kong ikwento sakaniya ang lahat. Napakunot ang noo ko.

"Pambihira, pati ba naman ikaw? I thought you would just listen?" Ani ko at tinawanan naman niya ako.

We're in my house. At pinepeste nanaman niya ako as usual. She said she'll be staying for just one night pero ang dala niyang damit ay pang isang linggo. I tried to push her away but I forgot, she's the persistent Louraine.

I was walking to the corridor when I saw that girl again. She rolled her eyes and I gave her a bitch smile that'll surely make her day complete.

"You can just ignore her."

Yeah. Whatever.

After that day, ni hindi na kami nag-usap. I can't say that he's ignoring me but I guess he is. Akala ko nung una ay absent lang siya kaya di ko siya nakita pero nalaman kong nasa school pala siya, hindi lang niya in-attend-an yung class na magkaklase kaming dalawa.

Sobrang nairita ako kaya hindi ko nalang pinansin. Bahala siya! I thought that he's different. I thought he would be by my side, but he's not.

I told myself to never get my hopes high. Ngayon mukha na akong desperate na babaeng hinahanap hanap ang presensiya niya.

Ugh! This is so not me! Hindi ko maintindihan kung bakit niya ako iniiwasan! No more smiles or laughter. No more chucky, moo and choc-o. No more corny jokes. No more him for three freaking days and I don't freaking know why I am so bothered!

Naiinis ako sakaniya! Naiinis ako kasi iniiwasan niya ako! Naiinis ako sa inaasal niya ngayon! He's giving me the silent treatment as if it's my whole d-amn fault! He's treating me like I...like I never existed in his life.

At nakakainis lang na pagkatapos ng pambu-bwisit niya, bigla nalang siyang titigil ng ganito. Pagkatapos niya akong pangitiin, bigla siyang iiwas. Pagkatapos kong maging komportable sa presensiya niya, tsaka siya mawawala. Nakakainis. Nakakabwisit. Nakakagago.

At ang mas nakakainis pa, naiinis na nga ako sakaniya, hindi ko padin maitanggi sa sarili ko na hinahanap hanap ko padin siya. Stupid me. Stupid feelings.

Niligpit ko ang gamit ko pero nanatili ako sa classroom. Dito niya ko madalas puntahan dahil break niya din ito. Dito niya ko madalas dalhan ng kung ano anong pagkain. I know. I'm wasting my time for nothing pero hindi naman masamang magbaka sakali.

After wasting 20 minutes of my precious time. I left that d-amn classroom and went to the cafeteria. Doon ko siya nakitang nakikipagtawanan kasama ang isang babae. That same d-amn girl who spilled her food on me. That freaking girl.

Sobrang nainis ako. So he ignored me for that girl? Why? May gusto ba siya don? Kaya siya nagalit sa akin kasi naging bitch ako don? Ganon ba?

Napatingin siya sa akin pero inirapan ko nalang siya. I won't care Luke Montesalve. I will not care about you anymore!

Like my usual routine before, the varsity team lend me their seat. Pero this time, they didn't left. Umusog lang ang isa sakanila at pinaupo ako. I didn't care. Magmumukha akong kawawa kapag kumain ako mag-isa. Louraine isn't here so I don't have any company.

"Tol, nanghiram ako kay Sir Efren kanina ng notes kasi absent ako ng three days, putek! Himas siya ng himas sa binti ko! Pakiramdam ko naging green lahat ng dugo ko!" Ani ng isa sa mga player at nagsitawanan naman ang kasama niya.

"Pinatulan mo sana para naman maka-graduate ka na ulol!" Ganti naman ng isa pa.

"Gago hindi ako katulad mo!" Aniya pabalik at nagtawanan sila.

"Woah there Hazel! You're too intense." Sabi ng isa sakanila at napairap naman ako sakaniya. "Kawawa naman ang canned drink mo." Baling niya sa hawak ko at nakita kong warak na iyon. My hand's bleeding but I can't feel the pain.

Agad naman iyon hinawakan ng isa sakanila. It's Kobe, the best player in the varsity team. Siya yung tahimik sakanila kaya napataas ang noo ko ng hawakan niya ng marahan ang aking kamay at naglabas ng isang malinis na panyo at nagsimulang ibalot iyon sa kamay ko.

"You're stubborn, as usual." He said. Nainis naman ako kaya kinuha ko ang kamay ko pero hindi naman niya binitawan iyon. Sinamaan niya lang ako ng tingin at sinamaan ko din siya. Tsk.

"Wag kang malikot." Aniya at tinuloy ang pagbabalot.

"Woah there Kobe! Mukhang nakakaistorbo na kami. We'll go!" Ani ng isa sa kasama niya.

"Yeah. Enjoy your lunch bro!" Ani pa ng isa at nagtatawanan silang umalis. As usual, napairap nalang ako sa pinagsasabi nila.

"Why is Kobe holding her hand?"

"Pambihira pati si Kobe tinutuhog niya?"

"Yeah. Hindi ko magtataka kung next month natuhog na niya buong varsity team."

"Malandi eh."

Nanliit naman ang mata ko sa narinig ako. Lilingon na sana ako sakanila para tarayan sila nang biglang hawakan ni Kobe ang magkabilang pisngi ko. Napatitig ako sa dalawang mata niyang kulay tsokolate na nakatitig sa akin ng seryoso.

He traced my nose, then pinched my chin and my cheeks gently. Pakiramdam ko gusto kong batukan ang sarili ko dahil hinahayaan ko lang siya. Itutulak ko na sana siya nang hawakan niya ulit ang magkabilang pisngi ko.

"Ano ba!" Saway ko sakaniya pero ni hindi siya gumalaw.

"People have mouths Hazel. They will always talk. Wag ka nalang makinig sakanila para maiwas ka naman sa sakit." Aniya at biglang may pinasak na earplugs sa tenga ko. Ipinasak niya din ang isa sakaniya at nagpatugtog.

I just sat there. Looking at him while he's looking at me also. Natauhan nalang ako nang matahimik ang paligid. Napatingin ako sa orasan sa may bandang likod niya at nakitang 5 minutes na nang magsimula ang sunod kong klase. Agad kong hinugot ang earplugs ko at tumayo.

"Uhh... Thanks." Mahinang sabi ko.

"My earphone's always welcome when you need it." He said and left.

But as I watch him leave, there's also a pair of eyes that locked mine.

It was him.

It's Luke and he looked so...angry. I don't understand why I feel so guilty. I don't know why I feel bad. I thought he's going to approach me. But then, he just left.

I guess I'm all alone again.

~~AgentBlue143