Own You : Montesalve Brothers 2

15

Chapter 15

I missed you

Hazel

"You're mean." She said. Inirapan ko nalang siya at kumuha ng chocolate drink sa ref. Umupo ako sa sofa at nanood ng TV. "Hey! Kausapin mo na ako." Pamimilit niya pa pero hindi ko padin siya pinansin.

"Uy...kasi naman eh. Sorry na kasi." Aniya at napatingin naman ako sakaniya. She's almost crying at napairap ako don. Ugh!

"Tsk, ang tanga tanga mo kasi!" Ani ko ay ngumiti naman siya. "You shouldn't be smiling. I just told you how stupid you are!" Sabi ko pa pero walang paawat niya akong niyakap ng mahigpit. Somehow, I missed her, dalawang araw ko din siyang hindi pinansin.

Yeah, two days has passed since I last saw him. Everything seemed normal. Mas natakot lang ang tao sa paligid ko simula nung pumunta doon ang nanay ni Hilary. They became more distant, more rumors spreaded out, more hate comments are hanging around and I'm getting more annoyed.

More of everything happened but him. Because since that day, I saw him no more. Ni anino niya ngayon ay wala. Naiinis na din ako. Sobrang naiinis na ako.

"Uy! Hindi ka naman nakikinig eh." Ani ni Louraine at napabalik ako sakaniya na nagsasalita pala. "Ow, I was thinking how to make people quieter." I said. Napabuntong hininga naman siya.

"Hayaan mo na sila. Ikaw naman kasi, bakit ba hindi mo ma-control ang galit mo?" Tanong niya at napataas naman ang kilay ko. "Bakit ako nanaman? I had anough of their beatings. Ayoko na magpa-api. Ako padin ba ang may kasalanan?" I said. Para namang nanigas siya sa kinauupuan niya.

"T-they beat you?" She asked. Napairap naman ako. Hindi ko siya sinagot at pinatay ang TV. Dumiretso ako sa kwarto at nag-lock ng pinto. I don't want to face her.

Nahihiya ako.

I can't imagine how I used to receive all their beatings before. Ang tanga tanga ko noon. Hindi ko alam kung bakit nagtiis ako ng sobra sobra. Naiinis ako sa sarili ko tuwing naiisip ko kung paano niya ako sinira.

"D-daddy?" I called him but I didn't receive any response. Napatingin ako sa hospital room at nakitang nasa sahig si daddy. Tinulungan ko siyang tumayo at inupo sa kama. He looked so broken. Nag-aalala akong pinunasan ang luha niya.

"D-daddy why? Anong nangyare?" Tanong ko at niyakap niya naman ako ng mahigpit.

"Your mom...she left me." Aniya at napakunot naman ang noo ko.

Gusto kong sabihin na "Okay lang dad. Nandito naman ako. Aalagaan kita. Hindi kita iiwan gaya ng ginawa niya." But that would only sound rude. Hindi din gagaan ang loob niya kapag sinabi ko iyon.

"She left me. Ang sakit 'nak." Aniya. In his state, mas nasasaktan ako. I badly want to cry but I can't. I have to show him that I'm strong so he can be strong too.

"I'm just here dad. I won't leave." I keep on saying. He just cried, in my shoulders. The man I loved the most just cried and I can't do anything but to stay strong.

I was so terrified when he stopped breathing. Tumawag, sumigaw ako para makahingi ng tulong. They laid my dad on the bed and started doing things I hate to see the most.

"Again." The doctor said.

Wala akong magawa kundi ang umiyak habang nakikitang naghihingalo ang tanging taong minahal ko.

Nagising ako nang may narinig akong sigaw. "Oh God! Thank you that she's already awake." Louraine said at niyakap ako. Napatingin ako sa paligid at nakitang umaga na. She looked at me and wiped my tears.