Own You : Montesalve Brothers 2

11

Chapter 11:

I thought you did.

Hazel

*Bell rings*

Napahingang malalim ako. Nanatili lang akong nakaupo sa upuan at tumitig sa whiteboard sa harapan. Memories of me when I was young kept on replaying in my mind. And I hate it.

"You're a bitch Hazel. No matter what happens, nothing can change that!"

"Amanda! Tumigil ka na nga!"

"Shut up! Pare-parehas kayong lahat! Mga walanghiya! Walang kwenta!"

Napapikit ako nang maramdaman ko ang tulis ng kuko niya sa aking pisngi. Wala akong magawa kundi umiyak. Ayokong lumaban. Ayoko dahil mommy ko padin siya.

"Remember this. I will never accept you! Because accepting you is like accepting your father's whore! You worthless bitch!"

Nagulat ako nang may mga daliring dumapo sa aking pisngi. Napatingin ako sa may-ari noon. Ngumiti siya sa akin at napataas naman ang kilay ko.

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko sakaniya. Bigla siyang may nilabas sa bulsa niya na kumikinang.

Isinuot iyon ni Luke sa aking palapulsuhan at tinignan ng medyo matagal bago niya ibinalik ang kaniyang tingin sa akin. "You're crying again. Sabi ko naman sayo, wag kang iiyak mag-isa. Isigaw mo lang ang pangalan ko tapos dadating na agad ako." Sabi niya at napairap naman ako.

"Edi nagmukha akong tanga non." Ani ko tinignan ang bracelet na binigay niya.

"Edi na-try mo magmukhang tanga kahit minsan. Malaking chance yun!" Mukhang tangang sabi din niya. Napairap naman ako sakaniya. Ugh. Minsan hindi ko masakyan ang kalokohan niya.

"Ingatan mo yan ah. Hindi man yan ganon kamahal dahil ipon ko ginamit ko jan, pawis at dugo ko naman yan." Sabi niya at biglang umalis.

Napatunganga lang ako doon sa binigay niyang bracelet. Simple lang iyon. Hindi ko alam kung paano ko siya ide-describe. Pero ito yung tipong bracelet na gusto ko. It's not that flashy but it looks elegant.

Hindi ko namalayan na napangiti na ako. Agad kong tinanggal iyon sa mukha ko at lumabas na. Tsk, ten minutes nalang ang break ko.

~~

Napatigil ako sa paglalakad nang may tumapon sa akin na malagkit na sarsa. Napasinghap ang buong tao sa cafeteria at naiinis na tinignan ko ang gumawa non. She's not familiar. Mukhang transferee kaya hindi kilala ang binabangga niya.

"Pwede bang iwan mo nalang ang katangahan mo sa bahay niyo? No one needs it anyway." I coldly told her and she looked shocked. Kinuha niya ang panyo niyang hawak at nagtangkang pupunasan ang nabasa kong blouse pero pinigilan ko siya.

"Don't you even dare touch me stupid." I warned her at mukhang nainis naman siya. Pake ko naman sakaniya. I looked at her more intense than how she looks at me. "Do me a favor. Don't ever appear in front of me again." I said and walked away.

Pero mas nagulat ako nang may nagbato sa akin ng papercup na may laman na juice. Now my hair was drenched with this freaking orange juice! Napatingin ako sa babaeng iyon kanina na masaamang nakatingin sa akin ngayon.

"Pwede bang iwan mo yung masama mong ugali sa bahay niyo? No one needs it anyway." Ganti niyang sabi at napangisi naman ako. Akala niya naman masisindak niya ako sa ginagawa niya?

I went to her and when she saw my famous grin, she wavered. Pero pilit niyang ibinabalik ang tapang niya kahit halatang naduduwag na siya.

"My bitchiness? People like you need it. So you can go back to your senses and start doing something...productive." I chuckled after talking. "Hey, transferee ka ata kaya di mo ko kilala. You can call your self a bitch, but guess what? I'm one hell of a hot bitcher than you. You may act tough but I am tough already." I warned her and saw fear in her eyes. Hinahatak na siya ng mga kaibigan niya na mukhang freshmen palang.