Το Κτήνος

Πρόλογος

There is a monster hiding in the mirror

When I lean in close he comes nearer.

He looks deep into my eyes and sees the fear

"Hush baby hush," he whispers.

"You're the only one who knows I'm here."

-Victoria Foister-

    Ж    

"The scariest monsters are the ones

That lurk within our souls"

~Edgar Allan Poe~

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στεκόταν πάλι εκεί...

Άλλο ένα βράδυ το σώμα της κείτονταν παγωμένο στο φθαρμένο πάτωμα εκείνης της σκοτεινής σοφίτας. Τα γυάλινα μάτια της που έμοιαζαν καρφωμένα πάνω μου και η άκαμπτη –σαν σε νεκρική ακαμψία- στάση της μου προκάλεσαν ξανά εκείνο το ρίγος. Το θέαμα ήταν στ' αλήθεια φρικτό, αλλά και τόσο συνταρακτικό συνάμα που δεν τολμούσα να αποστρέψω το βλέμμα μου από πάνω της.

Ήταν μόλις λίγα μέτρα μακριά μου, κι όμως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, το ήξερα. Ανήμπορη, θα καθηλωνόμουν άλλη μια φορά σαν άγαλμα για να γίνω αυτόπτης μάρτυρας των τελευταίων και αναμφισβήτητα πιο βασανιστικών στιγμών της.

Όχι! Δεν μπορούσα να το υπομείνω αυτό. Όχι πάλι! Έκανα να γυρίσω από την άλλη, η απόσταση που με χώριζε τώρα από την πόρτα της αποθήκης δεν ήταν περισσότερη από έξι μέτρα. Ήμουν αποφασισμένη να μην παρατείνω άλλο την οδύνη που άρχιζε να ανθίζει μες στον κόρφο μου, θα έφευγα από 'κει. Τελεία και παύλα.

Μα εκείνη ακριβώς την στιγμή την άκουσα να ψιθυρίζει με κόπο το όνομα μου. «Ρίνα;» Έτσι με έλεγε πάντοτε, Ρίνα. Ποτέ Άντριαν ή Αντριάννα όπως οι υπόλοιποι. Με μιας, ο φόβος στην φωνή της ράγισε την αποφασιστικότητα μου. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά ακανόνιστα, και το πίσω μέρος των ματιών μου άρχισε να καίει από τα δάκρυα που συσσωρεύονταν. 

Θα τελείωνε ποτέ αυτό το μαρτύριο;

Μετανιωμένη για την φυγή μου γύρισα ξανά κοντά της, έσκυψα δίπλα της και κράτησα το χέρι της σφιχτά μέσα στα δικά μου. Της ανταπέδωσα το βλέμμα.

«...μην με... αφήσεις» ικέτεψε.

«Ποτέ!» της ορκίστηκα, αν και ήξερα πως αυτή ήταν μια υπόσχεση που δεν μπορούσα να κρατήσω. Αίφνης αντιλήφτηκα ότι όλος ο χώρος ήταν παράξενα σιωπηλός, εκτός απ' τον μουντό βόμβο των κίτρινων λαμπών φθορισμού που κρέμονταν απ' το γεμάτο υγρασία ταβάνι.