Το Κτήνος

Κεφάλαιο 7: Μερικοί το προτιμούν βίαιο (μέρος 1)

✖  

Ξυπνώ από τον πόνο. Μ' έναν πικρό μορφασμό ανακάθομαι, κρατώντας τα πλευρά μου που μοιάζουν πιο εύθραυστα από ποτέ, τα κόκκαλα μου τρίζουν λες και έχουν βγει από την θέση τους και το κεφάλι μου βουίζει σαν κυψέλη με μέλισσες.

Ο πόνος είναι ολοκληρωτικός. Τρομερά δυνατός, φρικιαστικά απαίσιος.

Ο πόνος είναι καλός, ένα ενθαρρυντικό σημάδι.

Πονάω.

Άρα είμαι ζωντανή.  

Εντάξει, το λύσαμε αυτό. Ας κατατοπιστώ λίγο περισσότερο τώρα. Ας δω πού στην ευχή βρίσκομαι.

Ο χώρος που με περιβάλλει είναι ένα μακρόστενο, ψηλοτάβανο δωμάτιο με μια περίτεχνη τρουλωτή οροφή και κάμποσα επιβλητικά παράθυρα στους τοίχους του που εκτείνονται από το πάτωμα έως το ταβάνι, σαν παράθυρα εκκλησίας.

Κατά μήκος της σκοτεινής αίθουσας παρατάσσονται νοσοκομειακά ράντζα με λευκά παραβάν, κάποια εκ των οποίων είναι κατειλημμένα ενώ άλλα όχι. Προφανώς, πρόκειται για το αναρρωτήριο του Ντέιβις Πλέις, ένα μέρος που για καλή μου τύχη δεν είχα επισκεφτεί ποτέ πριν.

Τώρα όμως, βρίσκομαι ξαπλωμένη σε ένα από τα ράντζα του αναρρωτηρίου, δίχως να μπορώ να θυμηθώ το πώς ή το γιατί οδηγήθηκα εδώ.

Τι συνέβη;

Τι μου συνέβη;

Πώς στο καλό κατέληξα έτσι;

Με ανησυχεί το ότι δεν έχω καμία απάντηση να δώσω στον εαυτό μου.

Παλεύω να θυμηθώ, πασχίζω να πιαστώ από κάτι, οτιδήποτε, που θα πυροδοτήσει την μνήμη μου.

Θεέ μου, είναι τόσο δύσκολο!

Μα εκεί που είμαι έτοιμη να εγκαταλείψω την προσπάθεια μου και να υποκύψω στον πόνο, την κούραση και την έντονη νύστα μου... Ξαφνικά είναι λες κι ένα αόρατο χέρι χώνεται αστραπιαία στον εγκέφαλό μου μόνο και μόνο για να με ταράξει, να πετάξει μια μεμονωμένη σκέψη και να την παρατήσει εκεί μέσα.

Η σκέψη μου αυτή είναι μονάχα μια μικρή λέξη, η αναλαμπή ενός ονόματος.

Γκρίφιν.

Είναι λες και μια αστραπή πέφτει πίσω απ' τα μάτια μου, φωτίζοντας τα πάντα.

Ο Γκρίφιν Σέιγουορθ!

Και αίφνης θυμάμαι.

Θυμάμαι τι έπαθα.

Θυμάμαι τι έζησα προτού μεταφερθώ στο αναρρωτήριο του Ντέιβις.