Η Άντριαν Βάλενταϊν είναι πεπεισμένη ότι τίποτα στην ζωή της δεν μπορεί να πάει χειρότερα. Ανέκαθεν ήταν η δεύτερη επιλογή, η εναλλακτική που κρυβόταν στην σκιά των άλλων. Καθώς όμως φαίνεται η ζωή της μπορεί να πιάσει πάτο, όταν βρίσκεται υπόλογη γ...
Αρκετά λεπτά αργότερα βρίσκω επιτέλους τον προθάλαμο όπου υποτίθεται ότι συγκεντρώνονται όλοι οι νεοφερμένοι για να λάβουν οδηγίες για τον τρόπο ζωής και τους κανονισμούς του Ντέιβις Πλέις. Φτάνω με καθυστέρηση γεγονός που δεν θα με ένοιαζε ιδιαίτερα αν η εύσωμη υπάλληλος με τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα και το σφηνωμένο κάτω από την μασχάλη της σημειωματάριο δεν με αγριοκοίταζε. Αλλά το κάνει.
Ώσπου να φτάσω στο σωστό μέρος, είχα διαβεί την τεράστια σιδερένια πύλη επάνω στην οποία αναγράφεται με μεγάλα, σκουριασμένα και κάπως ανεμοδαρμένα γράμματα το τοπωνύμιο: Ντέιβις Πλέις. Είχα διασχίσει απρόθυμα τις ξεραμένες λωρίδες καστανοπράσινου γκαζόν που απλώνονταν παντού τριγύρω, και μετά από λίγη περιπλάνηση ανάμεσα από τα πολλά βοηθητικά κτήρια που ξεφύτρωναν σαν ζιζάνια σε κάθε γωνία, είχα φτάσει μπροστά σε ένα πελώριο κτήριο. Με το θεόρατο ύψος του και τα μακρόστενα παράθυρα που θυμίζουν εκκλησία, πρέπει να ήταν όμορφο κάποτε, ακόμα και αριστοκρατικό. Τώρα όμως τα σημάδια της εγκατάλειψης που το διατρέχει φωνάζουν από μακριά. Οι λευκές κολώνες που βρίσκονται στο μπροστινό μέρος του κεντρικού κτηρίου στέκονται σαν φρουροί, πλαισιώνοντας την είσοδο. Την οποία και πέρασα προ ολίγου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Όνομα», προστάζει η υπάλληλος με βραχνή μπάσα φωνή που με κάνει να αναρωτηθώ μήπως τελικά είναι άντρας. Απορρίπτω την ιδέα, μιας και μόνο μια γυναίκα θα τοποθετούσε το χέρι της στον γοφό της κατ' αυτόν τον τρόπο.
Απέναντι από την γυναίκα έχει παραταχθεί μια ομάδα τριών τροφίμων που στέκονται όλοι με τις πλάτες τους στραμμένες προς εμένα. Τρέχω βιαστικά προς τα 'κει, αλλά παρά τον γδούπο των βημάτων μου κανείς τους δεν γυρνά να με κοιτάξει. Παραδόξως, αυτό με κάνει να νιώσω καλύτερα. Δεν μου αρέσει όταν ο προβολέας στρέφεται επάνω μου.
«Όνομα», βρυχιέται ξανά η υπάλληλος.
«Ε... με... με... λένε...». Μιλώ μέσα από κοφτές ρηχές ανάσες, καθώς είμαι πολύ λαχανιασμένη από την βιασύνη μου να τους βρω. «Δηλαδή, το όνομά μου...».
