Το Κτήνος

Κεφάλαιο 15: Απαίσιοι άνθρωποι αφυπνίζουν απαίσια πράγματα μέσα σου (μέρος 3)

✖

Ο Κάι Γκρίνγουντ δεν είναι και ο πιο εύστροφος κρατούμενος του Ντέιβις Πλέις, μα ομολογουμένως τώρα παρουσιάζει μια ιδιαίτερη βραδύτητα σκέψης, καθώς πασχίζει να καταλάβει γιατί αποπειράθηκα έστω να τα βρω με την Αυγουστίνα Μπένετ πριν λίγες ώρες.

«Από τότε που ήρθα στο Ίδρυμα», του εξηγώ υπομονετικά. «Άρχισα να αποκτώ εχθρούς δίχως να καταλάβω πώς ή γιατί. Και οι τρόφιμοι που δεν με χωνεύουν εξακολουθούν να ξεπετάγονται από παντού σαν τα μανιτάρια». Σκέφτομαι ολόκληρο το γκρουπ των Μετανοημένων, τους Αθληταράδες καθώς και τη νεότερη προσθήκη: τις εκθαμβωτικές Λατίνες. «Και αυτό με πειράζει...», παραδέχομαι πτοημένα. «Μια ζωή μεγάλωνα εθισμένη στον έπαινο και έκανα τα πάντα για να αισθανθώ αποδοχή, αλλά ξαφνικά αποστερήθηκα και το ένα και το άλλο. Η Μπένετ ήταν η πρώτη που μου εναντιώθηκε και έτσι, όταν την είδα σήμερα το μεσημέρι στο προαύλιο σκέφτηκα ότι... ότι... ίσως μπορούσα να της δείξω ότι είμαι καλόκαρδη και φιλική, ότι εάν έκανα το πρώτο βήμα προς τη συμφιλίωση θα καταφέρναμε να συνυπάρξουμε. Η ισχύς εν τη ενώσει, αυτό το ρητό είχα κατά νου. Ακούγεται παρωχημένο, το ξέρω, αλλά δεν ήθελα να της κρατήσω κακία...»

Ο Κάι συγκατανεύει απαλά, θαρρείς και ξαφνικά αντιλαμβάνεται όσα του αφηγούμαι. «Απ' ότι βλέπω», λέει. «Ούτε εκείνη θέλει να σου κρατά κακία, στην μοιράζει απλόχερα».

«Καλά, εντάξει, αστειεύσου εάν θες», του λέω χαριστικά. «Αλλά για εμένα δεν ήταν αστείο. Το να κατορθώσω να κάνω συμφιλίωση μαζί της, φάνταζε στα μάτια της φαντασίας μου σαν η αρχή της υπεροχής μου. Και, εξάλλου, ήταν αυτό που μου υπαγόρευε να κάνω η θρησκεία μου, η θρησκεία της αγάπης, της συγχώρεσης και της αδερφοσύνης. Με αυτές τις αξίες γαλουχήθηκα!»

«Θρησκεία», κάποιος –που δεν είναι ο Κάι- προφέρει την λέξη σαν να είναι κάτι αηδιαστικό, κάτι μουχλιασμένο στο στόμα του. «Τίποτα παραπάνω από ένα πλαστό, ιεραρχικό, μεταφυσικό σύστημα που τοποθετεί μια ανύπαρκτη, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα δύναμη στην κορυφή απάντων. Υπό αυτή την άποψη ο Θεός σας δεν απέχει και πολύ από το Μάτι του Σάουρον».

«Βρε καλώς το Φάντασμα της Όπερας!», μου βγαίνει να πω χλευαστικά. «Τι έγινε; Δεν σου έφτασε να με ακολουθείς στην τάξη, το γραφείο ψυχανάλυσης και το προαύλιο; Είπες να προσθέσεις και την καφετέρια στη λίστα σου;»

Ο σαρκασμός μου περιορίζεται σε εξαιρετικά χαμηλά ντεσιμπέλ, ουσιαστικά ψιθυρίζω μη θέλοντας να με ακούσει ο Κάι. Ωστόσο, αν και δεν ακούει την φωνή μου, βλέπει το στόμα μου ν' ανοιγοκλείνει.