Το Κτήνος

Κεφάλαιο 6: Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα. (μέρος 3)

Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα. Τα έχω κάνει ήδη όλα σκατά.

(δεν μου χώραγε ολόκληρο τον τίτλο και σας τον γράφω εδώ). 

✖

Ακολουθώ τον Κάι Γκρίνγουντ, καθώς μπαίνει στον δεύτερο κοιτώνα, έναν μικρό, χαώδη χώρο που έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να θυμίζει παράνομο κλαμπάκι. Η μουσική παραμένει απαράλλακτη εδώ, εκκωφαντικά δυνατή και διαπεραστική, ενώ η ατμόσφαιρα είναι εξίσου πνιγηρή με την ατμόσφαιρα στο πρώτο δωμάτιο. Είναι όμως σκοτεινή και αισθησιακή, κάτι που ενισχύουν τα σώματα που τρίβονται μεταξύ τους, γλιστρούν, λικνίζονται, πάλλονται στον σαγηνευτικό ρυθμό της μουσικής μετατρέποντας το μέρος σε πίστα χορού.

Και μόνο που τους βλέπω θέλω να γίνω ένα μαζί τους.

Να αφεθώ.

Μα δεν το κάνω.

Είμαι μεθυσμένη, ξεστρατισμένη και δυνητικά ετοιμοθάνατη, αλλά παραμένω γεμάτη κοινωνική αβεβαιότητα και άδεια από εσωτερική αυτοπεποίθηση. Και ομολογουμένως, το να πετάξω τα ρούχα μου, το να προσεγγίσω κάποιο αγόρι και να αρχίσω να τρίβομαι προκλητικά επάνω του, απαιτεί πολλούς τόνους αυτοπεποίθησης. 

Τους οποίους δεν διαθέτω.

Οπότε κάθομαι στ' αβγά μου.

Ο Κάι κι εγώ αρχίζουμε να διασχίζουμε την λαοθάλασσα, το δωμάτιο που μας περιβάλλει είναι ζεστό από τη θέρμη των σωμάτων και τη μυρωδιά ιδρώτα, καπνού κι αλκοόλ.

Κι έτσι όπως περπατώ ανάμεσά τους με το χέρι του Γκρίνγουντ να με τραβολογά από 'δω κι από 'κει σαν παιδάκι, νιώθω την μουσική που παρασύρει τον περίγυρο να αγκιστρώνεται επάνω μου, αισθάνομαι τον ρυθμό από τα μπάσα ν' αντηχεί στις φλέβες μου. Η καρδιά μου χτυπάει στον ρυθμό που αναβοσβήνουν τα φώτα στα δοκάρια της χαμηλής οροφής.

Και για μια ακόμη φορά ξεχνιέμαι, καταφέρνω ν' αποβάλω την σκέψη ότι βρίσκομαι εδώ για να μην πεθάνω μόνη κι έρημη στον δικό μου κοιτώνα. Αφαιρούμαι.

«Έλα», μου λέει ο Κάι, ουρλιάζοντας στο αφτί μου για ν' ακουστεί πάνω από την φασαρία.

Μα δεν είμαι πια σίγουρη ότι θέλω να πάω εκεί όπου με πηγαίνει.

Δεν είμαι σίγουρη εάν θέλω να πάω πουθενά.

Μου αρέσει εδώ, μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι ανάμεσα σε όλους αυτούς τους μεθυσμένους, ιδρωμένους και άκρως διαχυτικούς εφήβους. Όχι επειδή μου αρέσουν οι μεθυσμένοι, ιδρωμένοι και άκρως διαχυτικοί έφηβοι, αλλά επειδή έχω πολύ καιρό να βγω έξω.