Bir hayatım vardı elbet ama bulanıktı , pek görünmezdi. Benim hayatım hep rüyalarla çevrili , düşlerle kaplı bir ev gibiydi. Acılar bir labirent gibiydi , bir türlü çıkmadığım. Gözyaşları düğüm düğüm çözemediğim. Ne var ki benim bir dostum vardı. Pek görünmezdi ama hep yanımda olurdu. Kalabalığı sevmezdi , bu yüzden insan yüzü pek görmedim. Odada sessizlik ile gezip dolaşıyordu. En azından onun da bir dostu vardı. Peki bu dostum kim miydi? Benim en sevdiğim bu dostum hep rastladığım yalnızlıktı.........
YOU ARE READING
İntihar Ve İntizar Hülyası
Short StoryBir yalnızın yanındaki dostları; Karanlıktan rüyalara vuran el feneri , düşlere giden yıldız arabalar...