Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 1

Chapter 1

"Clarice." Fluistert Jack zachtjes. Zijn warme adem strijkt neer over mijn wangen zodra ik mijn ogen slaperig open.

"Wat?" Vraag ik vermoeiend. Ik ben uitgeput. Ik heb weinig slaap kunnen pakken de laatste dagen doordat Ryan last heeft van nachtmerries. Hij schiet elke nacht midden in de nacht badend in het zweet overeind. Soms hoor ik hem schreeuwen in zijn slaap. Het was zelfs zo erg dat hij een hele nacht met bij het raam is gaan staan en gewoon naar bijten aan het staren was.

Jack grijpt mijn arm vast en trekt me overeind. "Waar is Ryan?" Zijn stem klinkt zo ernstig dat het nu al de rillingen van angst over mijn ruggengraat laat lopen.

Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk vanaf de bank waar ik op lig naar Ryan's bed. Het is leeg. Ik heb hem niet horen weggaan. "En waarom zou ik moeten weten waar Ryan is?"

"I-ik... ik weet het niet. Ik dacht g-gewoon dat..." Het zweet parelt over zijn hoofd. Hij wrijft gespannen met zijn hand achter zijn hoofd. "Ik weet het gewoon niet oke?"

Voorzichtig leg ik een hand op zijn arm en maak geruststellende geluiden. Er is duidelijk te zien dat Jack gefrustreerd is. Zijn ogen schieten in het rond op zoek naar iets. Het vergt al mijn kracht om mezelf niet gelijk weer te laten vallen en weer in slaap te vallen. Het is nog steeds donker buiten en mijn ogen hebben moeite om open te blijven.

"Ik heb gewoon sterk het gevoel dat er iets niet klopt. Ik bedoel, hij heeft de afgelopen nachten al last van nachtmerries. Dat kan een voorteken zijn dat het gif effectief begint te worden." Zegt Jack die gestopt met in zijn nek wrijven en nu zijn slapen masseert.

Ik knik. Alleen om hem gerust te stellen. Ik ben zelf ook bezorgt. Hij heeft gelijk, het kan een voorteken zijn. Het gaat niet goed met Ryan. Alleen het slaat nergens op. Vertelde Jack me niet laatst dat Ryan al zelf wist wat het tegengif was?

"En nu ook al dat dagboek dat is verdwenen." Gaat Jack ongestoord verder. "Het valt allemaal maar op momenten waar ze ons het ongelukkigst uitkomen. Natuurlijk grijpen die heksen hun kans om het boek op te sporen en zijn die klote weerwolven weer bezig met hun plannen om aanvallen voor te bereiden."

Met trillende vingers grijp ik de rand van mijn trui vast en trek hem over mijn vingers zodra er een koude windvlaag door de kamer raast en het kippenvel op mijn armen laat kruipen. Het is dan ook midden in februari en dus natuurlijk vreselijk koud buiten. Wacht eens.

Met een ruk kijk ik naar het raam die wagenwijd openstaat. Ik kan me nog net perfect herinneren hoe ik eerder van mijn warme plekje ben gestapt om het raam juist dicht te doen.

Langzaam stap ik van de bank en loop naar het open raam. Een beetje lopen laat me een beetje wakker worden en dat heb ik nodig om helder na te denken. Ik leg mijn vingers op de vensterbank onder het raam en draai mijn hoofd een beetje om zodat Jack ongeveer de zijkant van mijn gezicht kan zien. "Waarom staat het raam open?"

"Ryan heeft hem vast open gedaan. Hij voelt zich snel benauwt." Zegt hij met zijn schouders ophalend.

Iets verteld me dat Ryan door dit raam naar buiten is gesprongen. Misschien is het omdat de plek onder het raam er perfect uitziet voor een vampierensprong, of misschien is het de wind die in mijn oor lijkt te fluisteren dat hij in de buurt is. Maar Ryan is hier zeker weten door vertrokken.

"Sinds wanneer?"

Jack opent zijn mond om te antwoorden maar iets laat hem zijn zin staken. "I-ik..." Zijn woorden blijven haken in zijn keel. Zijn glazige bruinige ogen worden zo groot als schoteltjes.

Alleen al door het aanzicht om Jack zo van zijn stuk gebracht te zien, doet mijn handen zweten van de zenuwen. De zenuwen razen door mijn lichaam als ik een stap naar hem toe zet om hem in de ogen te kijken. "Jack? Wat is er?"

"Ryan. Hij is buiten. Ik hoor hem." Zegt hij. Zijn stem klinkt niet helemaal op de wereld. Alsof hij in een soort trance zit.

Ik grijp Jack's hand vast en loop naar de deur. Een plotseling enthousiasme om Ryan te zien, overspoelt me. Ik weet niet hoe of waarom, maar de drang om naar hem toe te gaan is velen malen groter dan de drang om na te denken. "Kom op, we gaan hem halen."

Alleen Jack is niet van plan te bewegen. Hij verstevigt enkel zijn greep om mijn vingers en trekt me terug. "Nee wacht, hij is niet alleen." Fluistert hij. Hij kijkt me aan. Nee, hij kijkt dwars door me een. Hij is zich vast aan het focussen op de geluiden van buiten.

Het houd me niet tegen om naar Ryan te gaan. Gek genoeg, moedigt het me juist meer aan. "Wie is er dan nog meer?" Vraag ik, mijn verwarrende gedachtes negerend.

Jack reageert niet en kijkt naar de grond.

De frustratie zwelt in me op. Als een soort ballon dat beetje bij beetje opgeblazen wordt tot hij ontploft. Ik heb geen zin dit soort spelletjes. Ik wil weten wat hij hoort. Ik wil weten wat hij voelt. Ik wil weten wat hij ruikt. Het werkt op mijn zenuwen dat hij dingen kan horen, voelen en ruiken waar ik geen weet van heb. Dat hij weet wat er zich afspeelt en mij er niks over verteld.

Ik pak zijn hoofd vast en klem hem tussen mijn handen. "Wie. Is. Er. Nog. Meer." Herhaal ik langzaam. "Wat hoor je?"

"Er is een bovennatuurlijke. Een mannelijke." Zegt Jack. "Ze hebben het over..." Hij bijt op zijn lip alsof hij probeert een ingewikkeld raadsel op te lossen. "Ik kan de man niet horen. Zijn stem is te laag en zwaar."

"Je hebt toch zo'n bovennatuurlijk goed gehoor?" Mijn armen maken spastische bewegingen in de lucht. "Waarom kan je ze niet horen dan?"

Hij schut zijn hoofd. "Er is iets dat het geluid blokkeert."

Mijn geduld is op. Mijn voeten kriebelen om me om te draaien en gewoon te gaan kijken wat er aan de hand is. Alleen als er werkelijk andere bovennatuurlijken zijn dan kan het gevaarlijk zijn. Niet alleen voor mij, maar dus voor Ryan. Ik kan nu kiezen uit er heen gaan en Ryan helpen, of hier staan wachten en veilig blijven.

De keuze is simpel.

*~*~*~*

Sorry dat de update zo lang duurde, maar ik ben niet zo tevreden over dit hoofdstuk. Steeds als ik het las, vond ik het gewoon niet goed genoeg. De schrijfwijze vond ik niet helemaal geweldig. Maar ik las ergens dat je niet te kritisch moet zijn over een hoofdstuk en het heel normaal is voor schrijvers om heel kritisch naar hun werk te kijken. Dat heb ik altijd, maar dit keer vond ik het een beetje te.

Hopelijk vonden jullie het wel leuk en zijn al mijn zorgen voor niks. Ik weet het niet dus laat me horen wat je ervan denkt! ;)

Liefs,

_unicorns_are_realz_