Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 6

Chapter 6

|| Jack ||

Hij heeft het gevoel dat hij bekeken wordt. Hij weet niet door wie of wat. Maar wat hij wel weet, is dat hetgene zo stil is als een schaduw en zich geruisloos door de straat achter hem aan beweegt.

Hij voelt de aanwezigheid van het wezen als een elektriciteitsdraad in zijn rug branden. Dat zijn de voordelen van een bovennatuurlijke zijn. Je versterkte zintuigen. Op die afdeling is vampier zijn een gave.

De strelende wind raast met een slappe beweging door zijn donkere haren. Jack geniet van het gevoel dat natuurlijke verschijningen hem kunnen geven. De helder groene bladeren na een regenbui, de door sneeuw bedekte grond op een mooie winterochtend. De kleur van de zon die de wereld haar krachten en glories toont en hem vreselijk doet denken aan Luce. Luce haar blonde haren die door de wind de lucht in geblazen worden. Haar stem die als een nachtegaal zijn oren binnendringt, de vrolijke kuiltjes in haar wangen...

Plots schiet het beeld van de barnsteen kleurige ogen voor zijn blikveld en weet hij wie hem achtervolgt.

Hij stopt de houten staak, die hij zonder dat hij het zelf doorhad tevoorschijn had gepakt, terug in zijn binnenzak. "Ryan, je kan tevoorschijn komen. Ik weet dat je daar bent."

Sneller dan Jack met zijn ogen kan knipperen staat de vampier voor zijn neus. Hij ziet er niet uit. Ryan's haren zitten door de war, zijn kleren zijn vies en onder het bloed. Zijn mond is besmeurd met een dieprode kleur. Twee messcherpe hoektanden steken uit als hij zijn mond opent en hem met zijn verduisterende wilde ogen aankijkt.

Jack doet als reflex een stap naar achter. Hij kon niet ontkennen dat de vampier er behoorlijk angstaanjagend uitzag. "Ho, rustig aan dude." Probeerd hij.

"Waar is ze?" Gromt Ryan dreigend.

Als Jack niet reageert en zijn vriend moedeloos aankijkt, pakt hij voorzichtig de staak weer uit zijn zak. Hij wil Ryan niet vermoorden. Echt niet. Alleen hij weet precies wat hier aan de hand is. Ryan is op dit moment zijn emoties niet de baas en dat is gevaarlijk. Jack wist dat Ryan gesteld was op Clarice, maar dat ze zo'n invloed zou hebben...

Ryan is compleet verdooft door... ja door wat eigenlijk? Liefde? Verdriet? Angst? Dat zijn woorden die niet voorkomen in Ryan's woordenboek.

Voorzichtig loopt hij op Ryan af en legt zijn koude handen op zijn schouder. De terugdeinzende bewegingen negerend. "Ryan, we halen haar terug. Echt."

In Ryan's ogen flitst herkenning bij haar naam. "Clarice." Zegt hij alsof hij in een trance zit. "Waar is ze?"

Bij Michael. "Weet ik niet." Zegt hij. Het is voor zijn eigen bestwil dat hij niet weet waar Clarice is. Michael is gevaarlijk. Ryan is dan misschien wel sterk, maar tegen de eerste vampier op de wereld kan hij niet op. Jack kon niks bewijzen maar hij moest het met de informatie doen dat Michael duizenden jaren ouder was dan Ryan.

In een flits steekt hij de houten staak in Ryan's arm. Een krijs verlaat Ryan's mond en verward kijkt hij Jack aan. En gelukkig zoals Jack hoopte, is de glans van waanzinnigheid verdwenen.

Ryan schut zijn hoofd. "Jack... haal die verdomde staak uit mijn arm." Kreunt hij terwijl hij probeerd de pijn te negeren.

Hij knikt en trekt met een vies gezicht het hout uit het vlees. Het is nou niet het meest aantrekkelijke gezicht vond hij. Hij probeert niet te veel aandacht te geven aan de houtsplinters die achterblijven in de wond als die met onmenselijke snelheid weer heelt.

"Sorry, je moest even bij je volle verstand gebracht worden." Zegt hij terwijl hij het wapen naast Ryan op de grond neergooit.

Ryan reageert daar niet op en kijkt hem aan. "Jij weet dondersgoed waar ze is. De jongste zoon van de voorspelling heeft haar! Ze gaan haar vermoorden!"

Hij doet er alles aan Ryan niet boos te maken en tilt kalmerend zijn armen op. "Rustig Ryan, ik weet waar ze is maar laten we eerst even nadenken voordat we actie ondernemen."

"Luce is daar ook."

En die zin trekt Jack's aandacht. Luce? Wat moet zij bij die bloedzuigers? "Waarom zou Luce daar zijn?"

"Laten we opschieten. Rode maan is al over een maand." Zegt Ryan zijn vraag negerend.

Rode maan? Nu is Jack al helemaal in de war. Waar heeft Ryan het in hemelsnaam over? Wat hebben Clarice en Luce met de rode maan te maken? Wat hebben de twee überhaupt met elkaar te maken?

Totaal van de kaart geslagen haalt hij een hand door zijn haren. Hij probeert zijn gedachten onder controle te houden, maar telkens als iets lijkt te kloppen, haalt een andere gedachte alles weer door elkaar. "Wat is er met de rode maan, Ryan?"

Ryan kijkt op en fronst zijn wenkbrauwen. "Je weet het niet?" Zijn op elkaar geperste lippen kirren zich op in een grijns. "Je weet het niet." Herhaald hij alsof het hem amuseert.

"Wat weet ik niet?" Het geduld van Jack begint op te raken. Hij haar het als mensen dingen voor hem achterhouden.

De grijns van plezier op Ryan's gezicht veranderd in een grijns van spijt. "Het spijt me Jack, maar er is geen manier waarop ik het kan uitleggen."

"Probeer het dan op z'n minst."

Ryan pakt zijn daglichtring vast en draait er een rondje mee rond. "Het stond allemaal luid en duidelijk uitgeschreven in één van mijn dagboeken. Maar die heb jij laten stelen."

Jack rolt met zijn ogen. Hij heeft de dagboeken niet laten stelen. Als hij ze zou pakken had hij ze wel eerst gelezen. Ryan weet dat zelf ook dondersgoed, hij heeft alleen iemand nodig om de schuld te geven.

Hij schut zijn hoofd. Ryan moet niet van onderwerp veranderen. "Wat gebeurd er met rode maan?"

"Laten we maar zeggen dat... dat Clarice het met geen mogelijkheid kan overleven."