Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 7

Chapter 7

Verveeld kijk ik de kamer rond. Een enorm déjà vu gevoel overspoeld me. Deze situatie doet me denken aan toen ik gevangen zat bij Tyler. Toen kwam Ryan me redden en kwam alles weer goed. Alleen Ryan is er nu niet en ik heb sterk het gevoel dat hij ook niet gaat komen. De ramen die hoog in de hoeken van de kamer verstopt zitten, zijn vies en beslagen. De lamp aan het plafond knippert.

Na een dodelijke stilte klinkt er een klein piepend geluidje in de schaduwen van de kamer. Het piepende geluidje herhaalt zich weer en klinkt harder dit keer. En harder, en harder. Er vervolgt een rare bonk wat lijkt op een stuk beton dat op de grond valt.

Zonder enige twijfell sta ik op en slik mijn angsten weg. Mijn voeten brengen zich een weg naar de hoek waar de geluiden vandaan komen. Mijn vastbeslotenheid verrast me. Ik voel me anders, sterker, zelfverzekerder. Alsof ik weet wat ik doe.

Ik zak op mijn knieën als het gat in de muur me opvalt. Het stuk muur dat er hoort te zitten ligt ernaast. Voorzichtig breng mijn handen ernaartoe en probeer te raden wat erachter zit. Ik ben niet gewend dingen op de tast te doen en het beangstigt me op een vreemde manier ook.

"...dan is alles geregeld."

Ik verstijf als ik de stem van Tyler hoor. Het is afkomstig van het gat in de muur. Als ik mijn hoofd door het luik steek, zie ik dat de er dubbele muren zijn. Alleen de tweede muurlaag is van hout en dus makkelijk te breken. Een vage lichtstraal dringt zich een weg door een houten plank en laat me weten dat erachter een ruimte is. Daar zijn ze vast aan het praten.

"Natuurlijk, Tyler. Weet je de volgende stappen van het ritueel?"

"Als we haar te pakken krijgen zijn die volgens mij geen probleem. Alleen nog..."

Waar ze het over hebben weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat het niet veel goeds kan betekenen. Ik bedoel, ik heb genoeg films gezien om te weten dat rituelen nooit wat goeds betekenen.

Een kleine grinnik verlaat de mond van de duistere man. "De laatste stap is, zoals het er nu naar uitziet, zo volbracht. Clarice, ik dacht dat zij moeilijk ging worden."

Mijn hart klopt zo snel dat ik bang ben dat ze het horen. Ik vind dit hele rituelen gedoe maar niks. Ik heb iets te maken met één of ander ritueel. Ik probeer me te herinneren of ik iets over het hoofd heb gezien. Maar hoe diep ik ook na denk, de informatie blijft nog altijd even vaag.

"We hebben Ryan's dagboek. Dankzij die magiër. We komen een heel stuk verder door hem."

"Die magiër heeft ook een naam." Snauwt Tyler. "Wat heb je eigenlijk met Wesley gedaan?"

Wesley? Wat heeft Wesley hiermee te maken? Een akelig gevoel nestelt zich in mijn buik. Mijn hersenen proberen alle informatie te verwerken maar het is te veel. Wat ik er ook aan probeer te doen, de hoofdpijn is niet tegen te houden.

"We hebben geen last meer van hem."

Hebben ze hem vermoord? De meest vreselijke gedachtes gieren door mijn hoofd. Wesley kende ik nooit echt als een sterk persoon. Sinds zijn vijftiende verjaardag begon hij zich raar te gedragen. Hij sloot zichzelf af van de buitenwereld en begon me te negeren. Het duurde een tijdje voor hij weer begon op te dagen op school. Niemand weet wat er in die tussentijd was gebeurd maar het leek erop dat al zijn problemen verdwenen waren.