Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 18

Chapter 18

Het viel me op dat hij niet op zijn snelle vampier tempo rende, maar gewoon met menselijke snelheid. Dat gaf mij de mogelijkheid hem bij te houden als we de gangen door rennen.

Oke, geloof me als ik zeg dat mijn conditie op dit moment niet op z'n best is. Al na de eerste gang voel ik de vermoeidheid toenemen en mijn benen branden.

Als Ryan doorheeft dat ik niet meer achter hem aanren, draait hij zich om. "Wat ben je aan het doen!" Sist hij terwijl de kleine glinstering van paniek door zijn ogen schiet.

Hij pakt me met onmenselijke snelheid vast. Zijn ene arm klemt zich om mijn benen en de andere ondersteunt mijn schouders en armen.

"Hou je vast, Clarice." Fluistert hij, terwijl zijn lippen lange mijn oren strijken. De kriebels schieten, ondanks de situatie, met een snelvaart door mijn buik.

Ryan kijkt kort achter zich voor hij door de hotelgangen rent. Het ene moment stonden we nog bij de deur en voor ik met mijn ogen kan knipperen staan we alweer bij het trappenhuis.

Ryan laat me weer op mijn eigen benen staan en probeert het bloed van mijn armen af te vegen. "Wat zonde van je shirt." Zegt hij grijzend. Zijn blik glijdt over mijn, eerst, witte shirt dat nu onder de rode vegen zit. Ook mijn vest is niet meer te herkennen.

Ik grinnik en trek met enige tegenzin mijn armen uit zijn handen. "Maakt niet uit. Het is van Luce."

"Ah, dat maakt alles goed." Zegt hij nu ook grinnikend. Zijn hand, die overigens nog steeds rood is van het bloed, rijkt uit naar mijn gezicht en streelt een haarplukje achter mijn oor. Zijn steengrijze ogen twinkelen nog steeds van vermaking. Om Ryan zo te zien, laat automatisch ook een zwakke glimlach op mijn gezicht toveren.

Net als Ryan zijn mond opentrekt om iets te gaan zeggen, horen we pootgetrappel door de gangen galmen. Een wolf.

Gelijk ben ik weer op m'n hoede en kijk ik vol spanning naar de gang. Voor de zekerheid pak ik het mes van Luce weer en houd het verdedigend voor me.

Een enorme wolf komt rennend op ons af. Ergens in mijn hersenen begint er een lampje te branden alleen ik word overgenomen door puur instinct. Aanvallen. Ik hou het mes nog beter vast en wil het dier een por met het wapen geven alleen Ryan grijpt het vast voor ik iets heb kunnen doen.

"Wacht." Zegt hij.

De enorme wolf transformeerde en Kayden kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. "Wou je me nou serieus aanvallen, Clarice?" Vraagt hij terwijl hij kijkt alsof er koeien uit de lucht komen vallen.

Een kleine blos verschijnt op mijn wangen en de schaamte laat me mijn hoofd zakken.

Luce en Jack komen ook aangesneld. Luce haar hoofd ziet rood van de inspanning. Haar blonde piekerige haar plakt tegen haar voorhoofd, maar alsnog verschijnt er een vermoeide glimlach op haar gezicht als ze ons ziet.

Haar blik verhard echter als ze naar mij kijkt. Haar gif groene ogen spreken boekdelen. "Clarice..." zegt ze een beetje afwezig. "Wat fijn dat je veilig bent teruggekomen."

Ik knik.

"Jongens, hoe leuk ik onze meeting bij het trappenhuis ook vind, ik denk dat we maar eens moeten gaan. Aangezien er een hele roedel weerwolven en een plaag vampieren achter ons aan zit."

Kayden knikt. "Wauw, Jack zegt voor het eerst deze reis iets nuttigs."

Fronsend zet Jack zijn handen in zij. "Zegt de persoon die in confrontatie ging met een vampier midden in een restaurant."

Kayden gromt één keer dreigend maar gaat er verder niet op in. Hij richt zijn blikken op ons en wenkt dat we hem moeten volgen. Zijn ogen vliegen vlug even tussen mij en Ryan voordat hij zich omdraait en zich een andere gang in wil haasten.

Alleen zijn weg wordt versperd door niemand minder dan Tyler. Een duivelse glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij ons ziet. Hij klakt met zijn tong. "Ergens van plan heen te gaan?"

"Uit de weg, Tyler." Gromt Kayden geïrriteerd. Hij lijkt alles behalve geïntimideerd door Tyler.

Tyler glimlacht sinister en zet een stap naar voren. "Denk je nou echt dat we zomaar zullen gaan? We gaan niet weg tot we hebben waarvoor we hier gekomen zijn."

Mijn maag draait zich om als zijn goudkleurige ogen zich op mij laten vallen.

"Geef het op, Tyler. Heb je dan niet door dat je al verloren hebt?" Sneert Kayden naar Tyler. Hij heeft zijn alpha toontje alweer opgezet en je kan zien dat Tyler een beetje terugdeinst. Hybride of niet, een dreigende alpha heeft invloed op iedereen.

Tyler lacht vreugdeloos. "Oh Kayden toch. Ben je nou werkelijk zo naïef dat je je laat beïnvloeden door dit stelletje ongeluk? Uit de weg, jullie weten voor wie ik kom." 

Ryan gaat beschermend voor me staan. "Niet zonder een gevecht."

Een vermoeiend kreunend geluid verlaat Tylers mond. "Ahww kom op, Ryan. Hebben we nu niet genoeg gevochten?"

Zonder een waarschuwing snelt Tyler op me af. Zijn handelingen zijn te snel voor iemand om iets te doen en terwijl iedereen toekijkt duwt hij me van de trappen in het trappenhuis.

Het gebeurde in een waas. Ik had pas door wat er gebeurde als ik de vloer onder mijn voeten voel verdwijnen. Plots sta ik niet meer voor het trappenhuis maar vliegt de wind langs mijn haren. De val lijkt oneindig te zijn, alsof ik vlieg. Pas als ik de harde traptreden in mijn rug voel steken, dringt de pijn door tot in mijn merg. De stekende pijn verergert  bij elke treden die er nadert en stuiptrekkend probeer ik met mijn handen de val te breken.

En dan stopt het duizelig makende gerol en vang ik nog een laatste klap op voordat mijn hoofd begint te tollen. De pijn duizelt me. De vermoeidheid neemt toe en plots klinkt mijn ogen sluiten en slapen me heel aantrekkelijk in de oren. Alleen hoe graag ik ook toe wil geven toch probeer ik met al mijn kracht mijn ogen open te houden en aanwezig te blijven op deze wereld.

"Clarice!" De stem komt van iemand die ik ken. De stem is bekend. Alleen de naam is plots verdwenen uit mijn geheugen.

"Wat heb je gedaan! Ik ruk je lichaam in stukken tot geen lichaamsdeel nog herkenbaar is!" Hoor ik dezelfde herkenbare stem nog roepen. "Wacht maar... Ik zal wraak krijgen, Tyler."

Ik voel hoe een koele hand mijn hoofd optilt. Ik probeer mijn zicht scherp te stellen alleen het enige resultaat zijn wazige vlekken. Knipperend probeer ik mijn hand te bewegen alleen de verdovende pijn laat mijn gezicht betrekken. Het voelt alsof het vlees in mijn arm is weggebrand.

"Wacht, Clarice, neem dit." Zegt de zware aantrekkelijke stem weer. Ryan. Eindelijk wordt mijn beeld weer scherper en zie ik hoe Ryan zijn tanden in zijn pols zet en het tegen mijn mond drukt. "Drink."

Ik doe wat hij zegt en slik de vloeistof door. Alleen zodra ik het heb doorgeslikt proest ik het bloed uit. Met kokhalsende bewegingen druipt het bloed mijn mond uit. Mijn hoofd begint te bonken wat met de duizeligheid geen goeie combinatie is. Even voel ik een licht gevoel mijn lichaam overnemen.

"Nee..." Ik voel hoe iemands pols tegen mijn mond gedrukt word. Alweer kots ik het uit. "Alsjeblieft... waarom werkt het niet?!" De paniekerig stem trilt.

Een ander gestalte verschijnt in mijn zicht. Kayden. Zijn gezicht ziet rood van de inspanning en hijgend buigt hij zich over me heen. "Clarice? Wat er ook gebeurd, val niet in slaap. Hoor je me?" Ook deze stem klinkt paniekerig, maar in tegenstelling tot de andere op een vreemde manier ook uiterst kalm.

"Hier laat mij." Het is Luce die haar handen boven mijn lichaam laat zweven en de hevigste pijn lijkt te verdwijnen. De wereld om me heen begint te vervagen en versprokkeld alsof het zand was.