Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 29

Chapter 29

"Clarice?" Vraagt Jack. Hij gaat naast me zitten aan de verlaten tafel die iedereen na het eten verlaten had.

Ik sla het boek dat ik voor me neus had dicht en leg mijn armen over de kaft als Jack op de tafel leunt en me intens aankijkt. "Wat Ryan zei, over dat gedoe met jou een vampier maken, wat vind jij ervan?"

Ik kan het gevoel van verbazing niet onderdrukken en dat moest ook zeker weten te lezen zijn op mijn gezicht. "I-ik... het is mijn grootste kans op overleving. En dat wil ik. Overleven." Krijg ik er uiteindelijk uit. Het klonk een stuk zelfverzekerder dan dat ik er werkelijk over dacht.

Hij knikt begrijpelijk en pakt het potlood dat voor ons op de tafel lag. "Ryan was het er vast niet mee eens."

Ik schut mijn hoofd en kijk naar mijn over elkaar geslagen armen. Nee, dat was hij eerst niet. Alleen hij zag volgens mij wel dat als ik wou blijven leven we niet veel keus hadden.

"Eigenlijk lijkt het me best chill als je een vampier wordt, Clarice. Noem me egoïstisch maar ik wed dat jij een stuk gezelliger bent dan Ryan." Hij grinnikt zacht in zichzelf.

Het gevoel van een warme hand die op de mijne word gelegd laat me weer opkijken. Jack had mijn handen bedekt met zijn hand. Heel langzaam wenkt hij in de richting van de woonkamer.

Ik volg zijn blik en zie de bruine haren van Ryan. De zwartharige jongen voor me vormt woorden met zijn lippen alleen ik kan ze niet plaatsen. Vragend trek ik mijn wenkbrauwen op.

Hij pakt een papiertje van de tafel en krabbelt er een paar letters op.

Iemand luistert mee ;)

Waar was die knipoog voor nodig?

"Weetje, nu ik er zo over nadenk. Jij en Ryan lijken net die Bella en Edward van twilight. Jij wil een vampier worden, hij niet. En oh..." Hij dwaalt af terwijl hij gespeeld bedachtzaam een vinger tegen zijn kin drukt. "Jemig... straks hebben jullie ook wilde seks en gaan jullie direct trouwen."

Ik trek een vreemd gezicht. "Ik ben zestien."

"Dus? Je kan seks hebben op die leeftijd ik bedoel-"

Ik voel het bloed naar mijn hoofd stijgen en ongemakkelijk schut ik mijn hoofd. "N-nee, ik had het over het trouwen..."

Jack grijnst alleen een beetje maar haalt zijn schouders op. Dan vinden zijn ogen hoe ik zenuwachtig mijn armen over het boek heb geslagen. Zijn gezichtsuitdrukking veranderd van geamuseerd naar vragend.

Vreemd genoeg stelt hij geen vragen en staat op van de tafel. "Nou, ik ga naar Mariana. Succes met... wat je ook aan het doen was." En dan loopt hij weg.

Opgelucht laat ik mijn ingehouden adem ontsnappen. Ik weet niet precies waarom ik niet wil dat Jack weet dat ik het boek heb. Misschien is het de kaft van het boek dat het een sinister en geheimzinnige uitstraling geeft. Alsof het een geheim is.

Ik pak het boek en sta op van de tafel en maak aanstalten om naar de logeerkamer te gaan. Daar heb ik misschien wel enige privacy zodat er niet steeds iemand constant over mijn schouder meekijkt.

Ik kijk naar Ryan die op de bank zit en zijn armen over elkaar geslagen heeft. Zijn hoofd hangt naar voren en zijn ogen zijn gesloten. Hij slaapt. Zijn chocolade bruine haren hangen voor zijn gezicht en ik heb de neiging ze uit zijn gezicht te vegen.

Alleen zonder iets te doen loop ik door naar boven. Eenmaal in de mijn logeerkamer aangekomen, ga ik op het bed zitten. Het veert mee onder mijn gewicht terwijl ik in kleermaker zit en het boek op mijn schoot open sla.

Aan het meeste van de tekst heb ik niks. Veel versjes zijn geschreven in de onbekende taal. Alleen sommige tekst onder tekeningen zijn te lezen. Ik blader door het boek tot ik aankom bij een tekening van een plantje.

Verbena. Staat er geschreven. Ik frons, die naam komt me vaag bekend voor. Verbena zorgt voor verzwakking en ernstige verwondingen bij vampieren. Het plantje schroeit de vampieren huid weg zodra het in contact komt. Als het plantje ingenomen is bij een mens, is de hypnose nutteloos.

Ik frons. Ah. Ik blader verder en verder. De bladzijde één voor één bij langs en scannend wat ik kan lezen. Ik was de tijd al lang vergeten als ik twee klopjes op mijn deur hoor.

"Binnen." Zeg ik terwijl ik het boek onder mijn kussen stop.

De deur gaat met een piepend geluid open en de piekerige blonde bos van Luce komt tevoorschijn. Zodra ze me ziet glimlacht ze ongemakkelijk. "Clarice? Heb je even?"

Ik knik. "Ja hoor."

Voorzichtig doet ze de deur achter zich dicht en loopt ze naar binnen. In haar hand heeft ze een groot boek waar de flarden vanaf vallen. Wat is het met boeken de hele tijd?

"Kayden denkt dat alles zo makkelijk gaat." Zegt ze grinnikend terwijl er zich een waterige glimlach op haar gezicht vormt. "De juiste spreuk vinden duurt dagen. En al helemaal als we zo'n ingewikkelde spreuk nodig hebben." Ze slaat het boek open en bladert erdoor.

Gelijk herken ik de vreemde taal waarin ook de andere boeken geschreven waren. De vreemde bochtjes en ringetjes.

"Dit is mijn spreukenboek. Het gaat al eeuwen door mijn familie. Het duurde jaren voor ik de basis spreuken kende. Een nieuwe spreuk instuderen duurt dagen, soms wel weken. Alleen die tijd hebben we nu niet."

Ik knik alleen. Niet wetend wat ze met het vertellen van deze informatie wil bereiken.

Ze bladert door de pagina's. "Er is geen spreuk speciaal voor de verlosser. We moeten waarschijnlijk bepaalde spreuken combineren." Haar blonde lokken hangen voor haar gezicht terwijl haar gifgroene ogen de bladzijdes scannen. Dan stopt ze met bladeren en legt haar hand op een pagina.

Vragend kijk ik haar aan.

"We kunnen je niet onsterfelijk maken, Clarice." Zegt ze. "Er is geen spreuk die je bloed kan veranderen. Maar we kunnen je lichaam wel verbinden."

Als ik niet reageer en haar verward aankijk, gaat ze verder.

"Kijk, het is een spreuk dat jouw lichaam verbindt met een ander. Alles wat jou overkomt, gebeurd ook met de ander. Alleen we kunnen er een twist aan geven. Ik kan ervoor zorgen dat alles wat er met jouw lichaam gebeurd, ook met iemand anders gebeurd. Alleen ik pas een spreuk toe zodat je opdezelfde manier geneest als de persoon waarmee je verbonden bent."

Ik kan haar woorden niet helemaal verwerken en afwezig knipper ik met mijn ogen. Dus ze wil me verbinden met iemand? "Hoe zorgt dat ervoor dat ik overleef?"

Luce kijkt me diep in de ogen en grijnst. "Als ik je verbind met een vampier, dan genees je op dezelfde manier als een vampier."

"Hoelang houdt dat stand? Dat verbonden zijn?" Vraag ik terwijl ik wantrouwig mijn linker wenkbrauw optrek. Iets aan het plan klopt niet. Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn. Te makkelijk.

"In de tijd dat ik de spreuk uitvoer. Als ik geen kracht meer uitoefen op de spreuk dan wordt de verbinding verbroken."

Luce haar plan klonk best logisch. Als ze me verbind met een vampier dan overkomt hem of haar alles wat mij overkomt. Als het bloed uit me gezogen wordt dan gebeurd hetzelfde met de vampier. Dan geneest de vampier en ik dus ook. Alleen wie was er bereid om samen met mij te sterven?