Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 17

Met open mond kijk ik Luce aan. 'We moeten gaan?' Zei ze dat nou serieus? Is dat het enge wat ze te zeggen heeft terwijl we omringt zijn door weerwolven en vampiers van Tyler?

"We kunnen niet gaan. Ryan is nog daarbinnen." Gestrest wijs ik met een trillende vinger naar de deur.  "We moeten hem helpen!"

Luce pakt mijn schouders vast en kijkt me aan. "Ohja? En wat moeten we dan doen? Het is ons, tegen een roedel weerwolven. We maken geen kans. We zijn kwetsbaar, Clarice, jij bent kwetsbaar." Haar doordringende gifgroene ogen leken door me heen te boren.

En toen knapte er iets. Ik had er genoeg van dat mensen zeiden dat ik kwetsbaar was. Te zwak om mezelf te beschermen. De drang om mezelf te bewijzen was plots zo hevig aanwezig dat ik niet helder meer kon nadenken. Ik besefte me dat ik dit de laatste tijd vaak gehad heb.

Ik grijp het zwaardachtige mes dat Luce vast had uit haar handen en wil de deur openen. Alleen Luce versperd de weg. "Wat doe je? Geef dat terug, Clarice." Er is een twijfelende onzekerheid te horen in haar stem wat me alleen maar meer zelfvertrouwen geeft.

"Laat me erdoor, Luce." Zeg ik. Mijn stem kan ik bijna niet herkennen. Het was zo kalm maar ook zo vol met woede. Het was vreemd. Alsof een ander persoon me had overgenomen.

Ik wacht niet op een antwoord van Luce en duw haar opzij. Met mijn voet trap ik de deur open. Het wapen in mijn hand is te groot voor een mes, maar te klein voor een zwaard. De eerste wolf die op me af komt maakt een sprong en met het mes verwond ik hem.

Het dier jankt en valt op de grond. Ik zie hoe Ryan de wolven van zich af probeert te houden alleen het zijn er te veel. Vanachter hem maakt een andere wolf zich klaar hem te bespringen, alleen ik heb hem door en snijd het reusachtige dier in zijn middel. De wond is diep genoeg om de wolf te verzwakken en zich terug te trekken.

Zonder dat we ook maar een woord hebben uitgewisseld, geeft Ryan me rugdekking. Hij houdt de weerwolven vanachter me  vandaan en scheurt ze in stukken. Het bloed druipt van zijn handen, zijn grijze shirt is bedekt met een rode plakkerige laag en zijn gezicht zit onder de bloedvegen.

Plots trekken de wolven zich terug. Hun enorme snuiten trekken zich terug de schaduwen in en hun reusachtige oren vouwen zich tegen hun koppen. Een bruine wolf met ogen zo blauw als de zevenden hemelen gromt een keer zijn monsterlijke tanden bloot als ik mijn voet in de richting van de deur zet.

"Ik tel tot drie." Fluistert Ryan die zijn rug tegen de mijne heeft gedrukt. Ik kan zijn rugspieren zich voelen aanspannen.

De wolven grommen maar vallen niet aan. Hun gebrom dreunt als een bas door mijn merg terwijl hun ogen dreigend over ons heen glijden.

"Één..."

Trillend doe ik alvast een stap naar de deur. Voor, je weet wel, de zekerheid.

"... Twee..."

De angst nam alweer de overhand. Plots was ik vreselijk bang. Ik stond haast bijna te trillen op mijn benen. Mijn ogen gleden over de wolven en mijn hersenen sloegen op hol. Wat had ik gedaan? Waarom deed ik dit? Ik dacht dat ik niet meer kon bewegen.

"Drie."

Alleen toen Ryan het woord uitsprak en naar de uitgang sprintte, werd mijn automatische piloot ingeschakeld. Mijn benen rende voor zichzelf en zonder nadenken rende ik achter Ryan aan.

*~*~*~*

Het spijt me echt verschrikkelijk voor de late updates. Alleen ik zit nu een periode waarbij ik minder op wattpad zit en... de drang om te schrijven op dit moment niet echt zo sterk is. Jullie kunnen het een writersblock noemen. Maar geloof me als ik zeg dat ik absoluut geen gebrek heb aan inspiratie. Ik heb ideeën zat alleen in dit boek hebben de ideeën die ik in mijn hoofd heb geen plek.

Ook voel ik me een soort van schuldig als ik een lange tijd niet update en ben ik bang dat ik jullie teleur stel.

Dus mijn excuses dat alles super langzaam gaat. :(

Liefs,

_unicorns_are_realz_