Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 31

Chapter 31

Alle ogen kijken me aan. Ogen van nieuwsgierigheid en verwarring, maar ook moordende ogen vol met strijdlust. Met een droge keel kijk ik naar mijn schoenen. Wat in hemelsnaam is Mariana's bedoeling? Wat wil ze hiermee bereiken? Wil ze mijn dood vervroegen zodat het ritueel niet kan plaatsvinden?

Met vampierensnelheid loopt Ryan naar Mariana en klemt zijn handen rond haar nek. "Wil je Clarice dood hebben? Kijk naar haar! Ze is slap en onvoorbereid, zij kan toch niet vechten?!"

Hoewel ik diep van binnen weet dat hij gelijk heeft, wakkert het ergens ook een soort strijdlust in me op. Het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen. Ik ken dit gevoel nu ondertussen wel. Iedereen onderschat me. Ze verwachten allemaal dat ik er roerloos bij ga staan als we Michaels huis binnen vallen. Dacht dat eens even niet.

"Ryan bemoei je er niet mee." Zeg ik zonder na te denken. "Ik doe het. Ik moet op een manier leren vechten en, zoals je zelf al zei, voorbereid zijn."

Mariana glimlacht van zelfgenoegen bij mijn woorden. Ryan's ogen worden groot van ongelovigheid. Even lijkt hij iets te willen zeggen maar hij houdt zich in en loopt met een snelvaart weg.

Kayden legt een hand op mijn schouder. "Clarice weet je het zeker? Alle deelnemers zijn ervaren vechters. Als je het zwaard niet weet te activeren, maak je geen kans om te winnen."

Ik grinnik. "Maar ik ben hier ook niet om te winnen. Kayden. Ik ben hier om te leren."

Langzaam kruipt er op het bezorgde gezicht van Kayden een klein glimlachje. "Oke dan. Laten we beginnen met voorbereiden."

*~*~*~*

De trainingen met Kayden leken effectief en ik had het gevoel alsof ik met stappen vooruit ging, alsof ik een kans maakte. Maar dan keek ik naar de andere krijgers die met de grootste lenigheid en kracht met elkaar aan het vechten waren en de moed zakte me weer in mijn schoenen.

Plots luiden geluiden van klokken door de lucht. Het maakt een vreselijke herrie en laat iedereen opkijken. Sommige wolven leggen hun handen op hun oren terwijl sommige hun rug rechtten alsof dit het moment is waar ze naar uitkeken.

De ketsende geluiden van de klokken eindigen maar zijn het begin van een donkere trommelende bas. De geluiden laten mensen uit het dorp ook verschijnen. Ouders en kleine kinderen vol nieuwsgierigheid komen aangelopen en lopen richting een grote arena.

Zenuwachtig kijk ik Mariana aan. "Waar gaan ze heen?" Vraag ik.

Mariana grijnst enkel. "De arena. Het is tientallen jaren geleden gebouwd door alpha Wells. Hij liet zijn gevangenen vechten voor hun vrijheid. Gelukkig is die regel nu afgeschaft alleen de arena is nooit gesloopt." Ze haalt haar schouders op. "Soms worden er training sessies in het openbaar gehouden, zoals nu."

Ik knik en loop achter haar aan. Richting de grote arena.

Als we daar aankomen kijk ik mijn ogen uit over de hoeveelheid weerwolven die er zich verzamelt hadden. Ik wist dat dit een grote pack was maar de hoeveelheid mensen die nu voor mijn ogen stonden waren er meer dan ik had verwacht. Hele families met kleine kinderen zaten er.

Mijn voet blijft haken achter een steen en bijna val ik voorover maar ik kan mijn evenwicht nog net terug vinden. Oef, dat scheelde weinig.

Gefascineerd kijk ik hoe Dominic naar het midden van de arena loopt en het gejuich toeneemt. Het was bijna gebrul, alsof ze bloed wilden zien vloeien.

"Beste Roedeleden!"Schreeuwt hij, en het gebrul neemt toe. Nog harder en harder tot het de grond doet trillen. Een kleine grijns kruipt op zijn lippen als hij verder gaat. "Vandaag is de dag waarnaar we allemaal uitgekeken hebben. Vandaag, is de dag dat de verlosser zichzelf bewijst! Dat de persoon die volgens het profeet ons komt verlossen van de vampiers, laat zien wat ze in huis heeft!"

Het gebrul wordt nog harder. De wezens lijken niet langer de rustige vredige burgers die ik had gezien toen ik door het dorp gelopen had. Nee, deze wezens zijn bloeddorstige monsters die tot alles in staat waren om vlees uit elkaar gescheurd te zien worden.

Ik slik en voel de drang me terug te trekken. Maar dan zou ik enkel bewijzen hoe zwak ik ben. Een hand wordt op mijn onderrug gelegd en ik kijk opzij, enkel om te zien dat Ryan naast me is komen staan. Hij glimlacht niet bemoedigend zoals iedereen de afgelopen dagen had gedaan, nee, hij kijkt ernstig en knikt me toe.

"Clarice..." Begint hij terwijl zijn hand nu richting mijn arm glijdt. "Al schreeuwt mijn verstand dat je dit gaat verliezen... i-ik-"

"- en Clarice Moore!" Onderbreekt het oorverdovende geschreeuw hem plots. Ryan kijkt opzij en schut zijn hoofd. "Succes."

Nee, Ryan wou iets zeggen. iets belangrijks. Voor hij zich terug kan trekken grijp ik zijn arm vast en trek hem terug. Hij lijkt verrast te zijn van mijn kracht maar zegt niks.

"Wat wilde je zeggen?" Vraag ik terwijl ik met mijn duim ver zijn hand wrijf. Zijn hand voelt warm aan, gloeiend. Alsof de huid verbrand onder mijn aanraking.

Zijn steengrijze ogen boren zich in de mijne, maar zoals zo vaak, zijn zijn ogen met geen mogelijkheid te lezen. "Ik geloof in je."

Ik probeer het tintelende gevoel in mijn onderbuik te onderdrukken en een klein glimlachje vormt zich op mijn gezicht. En hoewel zijn woorden me opgewonden en gelukkig laten voelen, weet ik ergens, dat dat niet was wat hij wilde zeggen.