Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 20

Chapter 20

De dagen verstreken. En nog, had ik de energie er niet voor om de bank te verlaten. De dagen zagen er simpel uit, slapen, eten, drinken en naar de wc. Ookal waren de wonden en kneuzingen voor het grootste deel genezen, toch was ik moe en slap.

Ryan kon me niet gezelschap houden, hij had dingen te bespreken met Kayden. Iedereen had zo zijn eigen bezigheden. Luce had het te druk met allerlei spreuken uit haar hoofd leren en oefenen en Jack... niemand wist precies wat hij aan het doen was.

De enige persoon die wel elke dag een tijdje bleef rondhangen was Mariana. Ze praatte in het begin niet veel alleen haar blikken zeiden genoeg. Ze had een sterk karakter en liet niemand over zich heen lopen. Zelfs achter Kayden's rug om mompelde ze over zijn bazigheid en misbruik van zijn macht.

"Clarice, ik snap dat je je zwak voelt enzo. Je spieren zijn zwak geworden van het hangen alleen als je er niks aan doet gaat het ook niet veranderen." Zegt Mariana. Terwijl ze het lege glas thee van de tafel pakt.

Ze heeft gelijk. "Weet ik. Alleen al bij de simpelste dingen zoals naar de wc gaan, voelt het alsof ik een marathon gelopen heb."

Mariana zucht. "Zwakkeling." Mompelt ze, ervan uitgaand dat ik het niet gehoord heb.

"Hé!" Roep ik beledigt. Ik pak mijn kussen en sla het tegen haar hoofd.

Enkel een zwak lachje komt uit Mariana's mond terwijl ze het theeglas verdedigend voor zich houdt. "Pas op jij. Je hebt geen idee met wie je te maken hebt. Ik heb een theekopje." Zelfverzekerd tuit ze haar lippen.

En weer zodra Kayden de kamer in komt valt de grijns van Mariana van haar gezicht en lijkt ze zo snel als ze maar kan de kamer te willen verlaten. "Ik uhm... Moet gaan."

"Zo snel al. Mariana?" Vraagt Kayden fronsend. "Dominic kan elk moment terug komen. Ik weet niet wat er tussen jullie speelt maar wat het ook is, het moet nu eindigen."

Mariana's hoofd kleurt rood. "Het spijt me zeer, Alpha. Maar bemoeit u zich niet met dingen waar u niks van weet." En snel haast ze zich de kamer uit.

Kayden kijkt met een gezicht van staal voor zich uit. En verlaat ook de ruimte zonder een woord te zeggen.

Het was duidelijk dat er spanningen aanwezig waren in de roedel van Kayden. En ookal wist ik dat het me werkelijk niks aan ging, toch kon ik de nieuwgerigheid niet verdringen naar wat er tussen Mariana en die zogenoemde Dominic aan de hand was.

De volgende nacht schieten mijn ogen open van een nare droom. Onrustig kijk ik om me heen. Het is donker. Nooit heb ik van donkere ruimtes gehouden, zelfs als kind zag ik allemaal enge dingen in elk onverlicht voorwerp. Alleen nu, wetend dat al deze bovennatuurlijke wezens bestaan en uit zijn naar mijn bloed, deden alle enge horrorfilm figuranten definitief uit mijn gedachten verdwijnen.

De slaperigheid is verdwenen. Misschien moet ik een wandeling gaan maken. Zo kunnen mijn spieren misschien een beetje op kracht komen.

Zodra ik mijn voeten uit bed laat glijden en contact laat maken met de koude planken vloer, kruipt het kippenvel op mijn armen. Oke, hier was ik niet op voorbereid. Langzaam stap ik zelf ook uit bed en laat mijn voeten stap voor stap over de vloer richting de deur zetten.

Het huis is in de donkere schaduwen van de nacht reusachtige maar griezelig. In elk hoekje kon iets zitten en het krakende dak maakte het er niet beter op. Mijn adem is het enige wat ik hoor en dat is zover ik weet een goed teken.

De deur zit niet op slot en zonder problemen geraak ik buiten. Het was goed de wind weer even tegen mijn gezicht te voelen blazen na vier dagen binnen te hebben gezeten.

Het dorpje van de pack is vast gezellig, valt me op als ik het plein op loop. Als het hier de volgende morgen vol staat met marktkraampjes zou het zeker een gezellige boel zijn.

Ik zie een gestalte lopen over het plein. Het eerste wat ik mijn verstand schreeuwt is wegrennen. Alleen het gezicht van het meisje wordt verlicht door de maan en daar glinsteren Mariana's bruine ogen in het maanlicht.

Wat doet zij midden in de nacht in het dorp? Mijn nieuwsgierigheid knaagt aan me als ze verder loopt en tussen twee huizenblokken verdwijnt.

Nee, nee. Niet weer. Ik ga niet de domme figurant uit een horror film spelen die recht haar dood tegemoet rent. Ik bedoel, komop. We weten allemaal hoe dat gaat eindigen.

Alleen een naam laat een paar lampjes in mijn hoofd branden. "Wat doe je hier, Dominic?" Het is Mariana's stem.

Zo geruisloos als maar kan sluip ik dichter bij om meer van het gesprek op te vangen. Misschien kan ik iets opmaken wat verklaart waarom Mariana zich zo vreemd gedraagt tegenover Kayden.

"Is dat dan nog niet duidelijk? Ik ben terug gekomen, omdat mijn broer me nodig heeft." De stem van de zogeheten Dominic klonk donker en leek sprekend op Kayden's stem.

"Vertrek, niemand wilt jou hier."

Ik verlies mijn evenwicht bijna van de hardheid in haar stem.

"Alsjeblieft Mariana." De stem klinkt vreselijk smekend en verloren. Alleen Mariana toont geen sprankje medelijden.

"Je hebt mijn broertje vermoord!" En dan, schiet de haat en woede door haar stem als messteken."Mijn kleine onschuldige broertje van 12. Hoe kan je zo... zo harteloos zijn!"

De andere stem schraapt zijn keel. "Ik heb hem niet vermoord." Sist de andere stem.

Een vreugdeloze lach verlaat Mariana's mond. "Je hebt hem misschien niet eigenhandig vermoord alleen je hebt hem uitgeleverd aan Tyler. Zijn bloed zit aan jouw handen."

"Je begrijpt het niet, Mariana. Ik had geen keus!" Dominic heft zijn stem.

Het is voor een tijdje stil. En dan zie ik hoe Mariana voorzichtig dichtbij Dominic gaat staan en haar vingers tegen zijn borst drukt. "Je hebt altijd een keus."

Mariana stapt naar achter en rent de straat uit. Met een snelvaart verstop ik me achter de vuilniszakken om te zorgen dat ze me niet ziet als ze langs struint. Alleen ik weet wat ik heb gehoord.