Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 5

Chapter 5

Het besef dat ik voor de man sta die volgens een voorspelling mijn leven moet beëindigen, komt als een donderslag aan. Het vreemde is dan ook dat ik totaal geen angst voel. Ik ben niet bang voor de eeuwenoude moordlustige vampier voor mijn neus.

Ik begrijp mezelf niet. Ik ben normaal bang voor de kleinste dingen. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar, maar dan zou je toch verwachten dat ik voor hem juist het bangst van allemaal hoor te zijn?

Angst heb je om jezelf te waarschuwen voor het gevaar. Als mensen geen angst zouden voelen, zou het leven snel voorbij zijn.

Alleen in een wereld vol vampiers, weerwolven en heksen is het nodig om je angsten juist te negeren en te vechten. Dat is de enige manier om te overleven. Eigenlijk zou ik nu bang moeten zijn. Wat is dan dat gevoel in mijn onderbuik dat me tegenhoud iets te voelen dat ook maar in de buurt komt van angst?

"Ja Clarice Moore, ik ga het bloed uit te lichaam zuigen tot er geen druppel meer over is." Zegt de man -Michael-. Hij lijkt hier vreselijk van te genieten terwijl zijn brede borstkas trilt als een hongerige tornado. "Ach wat een afschuwelijke woorden om mee te beginnen, maar het is helaas waar. Maar maak je geen zorgen, het doet geen pijn."

Ik frons mijn wenkbrauwen bij zijn woorden.

De man grinnikt. "Nouja... misschien een beetje."

Mijn hoofd draait in het rond. Op zoek naar een uitgang. Ik moet hier weg. Mijn verstand schreeuwt tegen me dat ik moet maken dat ik wegkom. Alleen mijn lichaam is verstijft. Ik kan me niet bewegen, hoe graag ik het ook wil.

"Poeh, wat een ongemakkelijke stilte is dit zeg. Heb jij wat interessants te melden?" Vraagt Michael. Hij blijft me met zijn zwarte ogen aanstaren en maakt een draaiende beweging met zijn vinger. "Niet zo'n prater hè?"

Ik richt mijn blik op de grond. Zijn zwarte ogen doen me op een vreemde manier aan de lichtgrijze ogen van Ryan denken.

Er schuifelt een wachter naar binnen. "Er is hier iemand die u wil spreken, Sir." Zegt de bewaker met een zwakke stem. Ik hoor sleutelbossen rinkelen als de wachter zijn armen achter zijn rug slaat.

"Ik wil niet gestoord worden, Carlo. Zie je niet dat ik ik gesprek ben?" Zegt Michael met een grimmige stem.

De wachter -Carlo- slikt. "Uh... ene Tyler zegt dat het dringend is." Je kan de ondoordringbare angst door zijn stem horen echoën.

Tyler. Ik kijk op zodra ik zijn naam hoor. Wat doet hij hier? En waarom wil hij Michael spreken? De gedachte dat Michael met Tyler samenwerkt, laat de rillingen van afschuw door mijn lichaam gieren.

"Urghh... heeft die man niks beters te doen? Maar goed, laat hem er maar in." Antwoord Michael verveelt terwijl hij de ring om zijn vinger een rondje draait. Ook hij heeft een daglichtring rond zijn vinger.

De deuren vliegen open. Geschrokken kruip ik opzij om Tyler met een geamuseerde uitdrukking op zijn gezicht de kamer te zien betreden. Zijn ogen hebben de kleur van moordend goud en staan wild.

Michael fronst als Tyler zijn rug recht en hem recht in de ogen kijkt. Totaal niet onder de indruk van Tyler's dreigende houding laat Michael zijn ogen fronsend over Tyler heen glijden. "Wat wil je, hybride?"

Mijn adem stokt in mijn keel als Tyler zijn ogen op mij richt. "Ik zie dat je haar hebt gevonden." Is het enige dat hij zegt.

"Dat heb ik inderdaad, maar helaas niet dankzij jou." Michael zet een paar dreigende stappen in de richting van Tyler en grijpt naar een stuk perkament in zijn hand. "Al enig spoor van Luce?"

Michael klapt het perkament open en kijkt geconcentreerd naar de vage tekens die erop getekend staan. Zijn hand laat hij glijden over een bepaald teken en even laten zijn harde ogen een emotie doorschijnen.

"Nope. Ze is na haar ontsnapping niet meer gezien. Dat irritante kind is nergens te bekennen, zelfs niet met onze beste heksen en magiërs. Volgens mij heeft ze zichzelf behekst met een barière." Zegt Tyler.

Michael knikt. "Natuurlijk, ze weet dat we haar nodig hebben. Daar is ze slim genoeg voor." Hij wendt zijn blik op mij. "In tegenstelling tot haar. Die had zelfs nog niks door toen ze pal voor mijn neus stond."

Ik kijk naar de grond. Ze hebben het hier over Luce, niet over mij. Wat hebben Luce en ik met elkaar te maken dat ze zo plotseling van haar naar mij gaan?

"Maar goed. Wat is je plan om haar te vinden?" Vraagt Tyler die zenuwachtig zijn keel schraapt.
Hij leunt op zijn rechter been en slaat zijn armen over elkaar .

Michael kijkt naar de saffier blauwe daglichtring om zijn vinger voor hij zijn ogen weer in de mijne boort. "Ryan is haar zwakke plek. Clarice is Ryan's zwakke plek. We hebben Carice, Ryan komt vroeg of laat wel opdagen en dan hebben we hem. Luce komt aanzetten om hem te redden en we hebben haar ook. Poef, drie vliegen in één klap."

"Wat hebben we aan Ryan?"

De eeuwenoude vampier kijkt Tyler aan en een sinister glimlachje siert zijn lippen. "Die, kan toekijken terwijl zijn onbereikbare geliefdes worden geofferd in de nacht van de rode maan."

Ontelbaar vee vragen flitetsen door mijn hoofd bij zijn woorden. De rode maan? Wat bedoelt hij daarmee? En wat bedoelt hij met offeren? Word ik geofferd? Zonder dat ik een woord over mijn lippen kan laten rollen, pakken wachters van achter mijn armen vast en realiseer ik me pas dat Michael een bevel heeft gegeven.

"Breng haar naar de gastenkamer."

*~*~*~*

En alweer sorry voor de vreselijk late update :(. Laten we maar zeggen dat de reden voornamelijk school is. De updates gaan waaschijnlijk heel onregelmatig komen maar ik update zodra ik een update af heb.

Ik heb dit hoofdstuk niet goed doorgelezen... Dus mijn excuses als het niet tot je verwachtingen voldoet.

Laat horen wat je ervan vind!

Liefs,

_unicorns_are_realz_