Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 3

Chapter 3

Mijn ogen verwijden zich naar mate de woorden haar mond verlaten. Niet van angst. Nee, dit keer niet. Maar van verbazing. Mijn brein probeerd te verwerken wat ze net zei maar geen één woord laat een lampje in mijn hoofd branden.

"Wat bedoel je?" Vraag ik. Ik krijg het ook nog voor elkaar de woorden niet eens bang over mijn lippen te laten rollen terwijl ik werkelijk dood ga van angst.

Het meisje grinnikt vreugdeloos als ze een stap uit mijn persoonlijke ruimte neemt en Ryan's kraag vast pakt. Met een ferme ruk trekt ze Ryan's zware lichaam omhoog. "Zeg het Ryan."

"Stop!"

Iedereen kijkt op na de wanhopige gil. Aubrey staat met haar armen langs haar zij hangend, ons aan te kijken. In haar ogen is duidelijke ondoordringbare angst te zien.

Het meisje slaat haar armen over elkaar, maar het valt me op dat de grijns van haar gezicht is verdwenen. "Aubrey. Waar hebben wij dit genoegen aan te danken." Ze klinkt alles behalve blij haar te zien.

"Laat Ryan met rust." Zegt Aubrey. Haar ogen staan vast. Haar stem klinkt dwingend. Aubrey is niet haar chagrijnige zelf, ze kijkt angstig. Alsof ze bang is van alles om zich heen. En zij is niet de enige. Ook het andere meisje lijkt zich oppeens niet op haar gemak te voelen. Er hangt een soort elektrisch draad van spanning tussen die twee.

"Ik dacht dat je over hem heen was. Nadat je zijn leven hebt verpest, zou je denken dat je verder zou gaan met je leven. Maar blijkbaar, heb ik je gevoelens voor hem onderschat."

Gevoelens? Heeft Aubrey gevoelens voor Ryan? Sinds wanneer?

Langzaam zet ik een onzekere stap naar achter en grijp naar mijn zakmes in mijn broekzak. Rustig adem ik mijn adem uit en produceer dauw wolkjes in de straat. Ik probeer er alles aan te doen ervoor te zorgen dat ze niet opkijken van mijn bewegingen. Als ze zouden merken dat ik een zakmes in mijn zak had zitten, kon ik wel vaarwel zeggen tegen mijn leven. Misschien was naar Ryan gaan toch niet zo'n goed idee.

Opgelucht slaak ik een zucht als ik het koude metaal van mijn zakmes rond mijn vingers voor klemmen.

Aubrey legt haar hand op de schouder van één van de mannen terwijl ze zichzelf langs hun heen wurmt. "Weet je, Maya, ik zou maar vertrekken als ik jou was. Tenzij je wil dat ik aan Michael vertel dat jij Abigail vermoord hebt. Want als jij hier bent, is Michael hier ook."

"Abigail was een vriendin." Sist het meisje -Maya- woest. "Hoe durf je mij van haar dood te beschuldigen?"

Weer schut Aubrey haar hoofd. "Iedereen weet dat jij iets met haar dood te maken had. Je wou wraak nemen op Michael, en dat deed je door zijn geliefde te vermoorden. Hoe harteloos, hoe... egoïstisch."

Maya stapt woest op Aubrey af en blijft zwaar ademend voor haar neus stil staan. "Dat jou broer op Abigail moest vallen, is niet mijn schuld. Ze koos er zelf voor om te sterven."

Aubrey duwt tegen de borstkas van Maya waardoor ze naar achter strompelt. Je kan duidelijk onderscheiden wie de sterkste van hun twee. "Laten we nu niet praten over mijn domme broertje en Abigail." Aubrey's hoofd draait mijn richting op. "Laten we praten over haar."

Een vreugdeloze lach komt uit Maya's mond. "Ik wil niet eens de moeite nemen met jou te praten. Ik neem Ryan mee en verdwijn."

"Kijk dat is het." Zegt Aubrey. "Laat mij Ryan meenemen en ik geef je iemand waar je vele malen meer aan hebt."

Maya fronst. "Wie is er nou beter dan de sterkste vampier van de wereld?"

Mijn hersenen draaien op volle toeren als ik langs hun heen oogcontact maak met Ryan. Hij heeft zich alweer herstelt van de marteling en staat alweer bijna op zijn knieën. Zijn stormachtige grijze ogen kijken me aan. Zijn lippen vormen een woord, maar helaas faal ik in liplezen.

"Haar." Aubrey wijst naar mij. "Clarice Moore. De genezing van de onsterfelijkheid. Degene waar Michael al zijn hele miezerige leven naar op zoek is."

Maya's ogen verwijden zich. Met haar ogen verwelkt in bedenking kijkt ze me aan. "Clarice Moore. Michael zal blij zijn jouw te zien." Haar stem klinkt tevreden. Ze blijft me een minuut aanstaren tot ze haar blik terug naar Aubrey laat glijden en grijnst. "Deal. Ik neem Clarice Moore mee in plaats van Ryan."

Aubrey grijnst.

"Nee." Een zwakte schreeuw klinkt vanachter ons. "Nee alsjeblieft, Maya. Hij gaat haar vermoorden." Zegt Ryan die nu verloren naar Aubrey en Maya kijkt. "Neem mij in plaats van haar mee. Ik doe alles wat je wilt, maar laat Clarice hier alsjeblieft buiten."

Aubrey kijkt over haar schouder met trillende handen Ryan aan. "Het spijt me, Ryan. Maar dit is het beste voor iedereen."

*~*~*~*

En alweer een super late update... sorry? Heb het alleen een beetje druk met school en volleybal... De opkomende updates gaan wel om de twee dagen. Echt.

Laat horen wat je ervan denkt!

Liefs,

_unicorns_are_realz_