Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 24

Chapter 24

Het was de middag dat ik vanaf het roedelhuis naar Kayden's huis aan het lopen was. De opgaande zon probeerde door de donkere sluier van wolken heen te schijnen. Alleen de angstaanjagende stapelwolken lieten geen zonnestraaltje door. Het zorgde ervoor dat de gehele straat nog bijna even donker was als de nacht liet verschijnen.

Mijn voetstappen klinken als een tikkende klok door de straat en de oneven tegels steken in mijn zolen. Ik ben nog niet eens de hoek om van de eerste straat als een zacht geritsel mijn oren binnen dringt. Ik stop met lopen en spits mijn oren. Alleen het enige wat ik hoor is de doodse stilte. Gespannen laat ik mijn ogen over de verlaten straat glijden. De huizen zijn donker, niemand is in deze vroege uren al op pad.

Ik schut mijn hoofd. Het was vast niks. Geen reden voor paniek, Clarice. Met een diepe zucht zet ik weer een volgende stap in de richting van Kayden's huis. Alleen het ritselende geluid begint weer en vormt zich in mijn hoofd in een fluistering. Ik kan mezelf niet overhalen weer verder te lopen en blijf weer staan. Een onbehagelijk gevoel nestelt zich in mijn onderbuik en de meest angstaanjagende gedachten schieten door mijn hoofd.

De angst zorgt ervoor dat ik het gevoel heb dat ik vanaf alle kanten bekeken word. Ik moet moeite doen om me niet gelijk om te draaien en schichtig om me heen te kijken.

En dan vormen de fluisteringen zich langzaam maar zeker een woord.

"Clarice..."

Het was een stille fluistering die met de wind meegeblazen werd en zo snel het tot me doordrong, was het ook weer weg.   Ik zet mijn hakken in de grond en probeer een elegant rondje te draaien. Alleen de straat is nog steeds hetzelfde. Leeg en verlaten.

Uit het niets waait er een ferme windvlaag door de straten. Het neemt blaadjes met zich mee en laat het zand op de grond met zich meewaaien. Het was een rustige vlaag alleen genoeg on mijn haren naar achteren te laten waaien.

Het kippenvel kruipt op mijn armen. Beschermend sla ik mijn handen over mijn armen en knijp ik mijn ogen tot spleetjes. Proberend iets te zien door het in het rond dwarrelende zand.

"Clarice..."

En daar was de fluisterende stem weer. Het geluid kwam rechtstreeks vanuit de opening van het bos. Ik had de drang de stem te volgen maar ik wist wel beter. Er waren de laatste tijd zoveel dingen gebeurd dat ik nog niet eens durfde te overwegen de stem te volgen. Niet het dichtbegroeide bos in gaan. Volg de stem niet. Stug probeer ik door te lopen, terug naar Kayden's huis.

"Clarice... kom..."

De stem lijkt zich rechtstreeks in mijn hoofd te printen. Alsof het een gedachten was in plaats van een geluid. Ik richt mijn ogen op de grond en loop rechtdoor terwijl de wind langs mijn gezicht raast. Met maar een enkel doel in mijn hoofd loop ik weg van het griezelende bos.

Plots voel ik mijn voeten in de aarde zakken. Mijn oren vullen zich met de razende wind en het geluid van ritselende bomen. Mijn hart slaat een slag over en verstijft van angst til ik mijn hoofd op om zo oog in oog te staan met hetzelfde bos.

"Clarice..." De jagende fluister wordt als maar luider. En een bekend gebonk vindt zich weer plaats in mijn hoofd. "Kom Clarice..."

De angst die ik met al mijn kracht probeer te onderdrukken, laat de adrenaline stromen en mijn handen beginnen te trillen. Ik draai me om en loop weer richting het dorp alleen zodra ik de hoek om ben, sta ik weer oog in oog met het bos. De pure frustratie borrelt zich om me op. Ik draai me weer om en begin te rennen. Ik ren door de straten zonder achter me te kijken en de schreeuwende fluisteringen negerend.